Η βαλίτσα της Κλαίρης, που βρέθηκε στην αποθήκη του λιμενικού σώματος, βυθίζει όλους στο πένθος. Ο Ιπποκράτης είναι πλέον σίγουρος πως η γυναίκα του δεν ζει και παρά τη θλίψη του, κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην καταλάβει ο Ορέστης τι συμβαίνει. Η Ειρήνη κατανοώντας την ψυχολογική του κατάσταση, προσπαθεί να τον στηρίξει όσο μπορεί. «Εχω περάσει από αυτό το σημείο και ξέρω πως είναι δύσκολα. Πρέπει να κρατηθείς για χατίρι του γιου σου», του λέει και εκείνος χαίρεται που έχει την κοπέλα αυτή στη ζωή του. Στο μεταξύ, ο Αγγελος ρωτάει με καχυποψία τον Πέτρο για τους δύο τύπους που τον επισκέφθηκαν και εκείνος προσπαθεί να καλύψει τα όσα είδε.
Ο Βασίλης συνειδητοποιεί ότι ο Κυριάκος, που γνώρισε στο πλοίο, είναι ο άντρας της Στέλλας και νιώθει πως πρέπει να της μιλήσει, για να της μεταφέρει τις τελευταίες του κουβέντες. Χωρίς να διστάσει θα εμφανιστεί στην πόρτα της και η συζήτηση που θα κάνουν για την τραγωδία του ναυαγίου, θα τους φέρει κοντά. Ο Δημήτρης παίρνει μια γενναία απόφαση που θα εκπλήξει όλη του την οικογένεια και κυρίως την Πολυξένη. Παράλληλα, η Λίνα ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα, γεγονός που δεν θα αρέσει στον πατέρα της, αφού ο κίνδυνος να ασχοληθεί με την υποκριτική, υποβόσκει πάντα στη σκέψη του.
Η Αλίκη, η νέα γραμματέας της εφημερίδας, έχει γίνει ένα με το περιβάλλον και καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να βοηθήσει τον Γιώργη με την έρευνά του. Μάλιστα δεν αργεί να κερδίσει την εύνοιά του. «Μπράβο, Αλίκη. Η βοήθειά σου είναι πολύτιμη. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ήσουν εδώ…», θα της λέει συνέχεια, κατανοώντας την προσπάθεια που κάνει για να τον βοηθήσει. Η στιγμή που θα νιώσει για εκείνη ένα ερωτικό σκίρτημα, δεν θα αργήσει. Την ίδια ώρα ο Πέτρος καταλαβαίνει ότι κάτι λείπει από το δωμάτιό του, ενώ παράλληλα η Λαμπρινή βλέπει τον γιο της στο όνειρό της και πείθει τον εαυτό της για μια ακόμη φορά πως είναι ζωντανός, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του παπα-Γρηγόρη να τη μεταπείσει. «Βρες ένα τρόπο να το πιστέψεις για να συνεχίσουμε, Λαμπρινή. Δεν θα έχει καλή εξέλιξη η ζωή μας αν εσύ πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα ανοίξει η πόρτα και θα δεις το παιδί».
