«Η Τουρκία για τους Τούρκους». Αυτή η φράση-σύνθημα συμπύκνωνε τη μεροληπτική στάση του τουρκικού κράτους απέναντι στις μειονότητες, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λοζάνης και συγκεκριμένα των άρθρων που προβλέπουν τη διατήρηση της εθνικής, πολιτιστικής και θρησκευτικής τους ελευθερίας.
Και ενώ τα διαβόητα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού) είναι γνωστά ως μέρος της γενοκτονικής πολιτικής εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών, πολλοί λιγότεροι γνωρίζουν ότι χρησιμοποιήθηκαν και τη δεκαετία του 1940, στο πλαίσιο της ακραίας εθνικιστικής πολιτικής που ακολούθησε η Δημοκρατία της Τουρκίας με στόχο τον εκτουρκισμό της οικονομίας, της παιδείας και γενικά όλων των τομέων της ζωής.
«Χρονολογικά τα τάγματα εργασίας (μια γερμανική επινόηση) τα γνωρίζουμε κυρίως πιο πριν. Ξεκινούν από τον 19ο αιώνα –γιατί πάντα οι Γερμανοί είναι αυτοί που εκπαιδεύουν τον οθωμανικό και τον τουρκικό στρατό–, και εντείνονται την περίοδο 1913-1917. Αλλά τα αμελέ ταμπουρού υπάρχουν και το 1942 και εκεί υπηρέτησαν και οι δύο παππούδες μου» δηλώνει στο pontosnews.gr η επίκουρη καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας και γενική γραμματέας του ΙΔΙΣΜΕ Ειρήνη Σαρίογλου.
Η άνοδος στην εξουσία του Ισμέτ Ινονού το 1938 και το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου φούντωσαν το αντιμειονοτικό αίσθημα που επικρατούσε στην Τουρκία.
Το 1941, με την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ της Τουρκίας και της ναζιστικής Γερμανίας, οι μη μουσουλμάνοι άνδρες (μέλη της ελληνικής, αρμενικής και εβραϊκής κοινότητας), μεταξύ 25-45 ετών, εστάλησαν στα βάθη της Μικράς Ασίας, σε ειδικά στρατόπεδα όπου εργάζονταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες για την κατασκευή δημόσιων έργων.
Διαβάστε την συνέχεια εδώ
