Ότι το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί και το καθαρότερο πράγμα στον κόσμο είναι αναμφισβήτητο. Από την άλλη, όμως, καλό είναι να τηρούνται, όσο είναι δυνατόν, τα προσχήματα.
Διότι δεν πείθεις κανέναν όταν από τη μια μεριά έχεις κάνει σημαία σου ότι σε κάθε παιχνίδι σε σφάζουν, με μπαμπάκι ή όχι, οι διαιτητές, Ελληνες και ξένοι, και με το ανακοινωθέν της σφαγής, σχεδόν την ίδια στιγμή, να ανακοινώνεις την απόλυση του προπονητού σου και να έχεις στα σκαριά και την καρατόμηση του τεχνικού διευθυντού.
Ετσι, όμως, κραυγάζεις ότι δεν έχεις κατορθώσει να φτιάξεις ομάδα και, επειδή δεν μπορείς να διώξεις 25 ποδοσφαιριστές, διώχνεις τον έναν. Τον συνήθη ύποπτο. Τον προπονητή, ο οποίος δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ομάδα που να νικά και τους διαιτητές, όπως συνιστούσες παλαιότερα στους αντιπάλους σου…
Ουδείς αμφιβάλλει ότι αδικίες γίνονται. Αλλά έρχονται και κάτι αποτελέσματα, μωρ’ αδερφάκι μου, που άλλα μολογάνε και κλείνουνε στόματα ή ανοίγουνε μάτια. Κι εσύ μπορεί να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου, αλλά ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει. Και συνήθως ο κόσμος βλέπει σωστά…
