Ο σα είναι δίπλα μας, μπροστά στα μάτια μας, κάτω από τη μύτη μας δύσκολα τα παίρνουμε είδηση. Να, σαν τις μεγαπατάτες που εκτοξεύει ο Γιώργος Παπανδρέου και κανείς δημοσιογράφος (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δεν έχει σκεφτεί να ζητήσει διευκρινίσεις σχετικά με αυτές.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Μία από τις συνηθισμένες μεγαπατάτες του Τζέφρι είναι η… προσφυγιά του. Οποτεδήποτε θέλει να μας πουλήσει συναίσθημα με το κιλό και δάκρυ με την οκά, ώστε να μελώσουμε κι εμείς σαν σαραγλί πολίτικο και στο φινάλε να εξοικειωθούμε, τζάνουμ’, με την ιδέα ότι η Ελλάδα θα γεμίσει ισλαμιστές, ρίχνει φτηνό μελάνι (όπως κάνουν οι σουπιές οι πηγαδίσιες, αυτές οι δυσεύρετες, οι ακόμα πιο πονηρές από το σύνηθες), με το οποίο έχουν γραφτεί οι προσωπικές του «περιπέτειες» ,και περιμένει να μας… ψαρώσει.
Στις αρχές Νοεμβρίου είπε σε ένα πάνελ στη Λισαβόνα, όπου συμμετείχε: «Η φοβική αντιμετώπιση δεν βοηθά στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Υπήρξα κι εγώ πρόσφυγας, όπως κι ο πατέρας και ο παππούς μου. Ξέρω τι σημαίνει».
Και όλοι το ακούν και ουδείς αντιδρά. Και όλοι κουνούν το κεφάλι σαν τα λούτρινα σκυλάκια στα ταμπλό των αυτοκινήτων και ουδείς υποβάλλει το ερώτημα: «Βρε παλικάρι μου, τι πρόσφυγας και πράσινα άλογα μας τσαμπουνάς; Στην Αμερική δεν γεννήθηκες; Η Μινεσότα δεν είναι η γενέτειρά σου; Αμερικανικό διαβατήριο έχεις ή δεν έχεις; Ξέρεις πολλούς Αμερικανούς που έχουν την… ιδιότητα του πρόσφυγα; Γιατί μας φουμάρεις με κλάματα και ”κλαψ” και ”λυγμ”; Γιος και εγγονός πρωθυπουργού δεν είσαι; Πείνασες, βρε, στην ξενιτιά; Έμεινες άστεγος, πένης; Δεν είχες τον τρόπο σου; Έμενες σε καταυλισμό, σε γιούρτα, σε παράπηγμα από ελενίτ; Για πόσο μπαμπουίνους μάς περνάς και μας πασάρεις τέτοιον δημοκοπικό και προπαγανδιστικό κατιμά;»
Και, επειδή δεν ρωτά κανείς τα αυτονόητα και όλοι κάνουν τα κορόιδα μπροστά στο προφανές της κοροϊδίας, το διαπιστώνεις, «φορτώνεις» και ρωτάς εσύ. Και, κάπως έτσι, τσαλαβουτώντας στης υποκρισίας και της αηδίας τα λασπόνερα, περνούν οι καιροί από δίπλα μας…
