Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Τούρκοι προκαλούν, προβάλλοντας εξωφρενικές, ανιστόρητες ή αγεωγράφητες διεκδικήσεις.
- Από τον Δημήτρη Ριζούλη
Είναι πάγια τακτική τους να θέτουν ακόμα και ανύπαρκτα θέματα, προκειμένου να διευρύνουν την ατζέντα των υποτιθέμενων διαφορών τους με την Ελλάδα, με δύο στόχους: να την αναγκάσουν να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου και (στη συνέχεια) να παζαρέψουν.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και χρόνια ακολουθεί συγκεκριμένους δρόμους και συνοψίζεται στη βασική θέση «δεν συζητάμε διμερή θέματα, διότι δεν υπάρχουν θέματα προς συζήτηση». Πάγια τακτική μας, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι να μην μπαίνουμε σε κανένα παζάρι με τους Τούρκους, δείχνοντάς τους τον δρόμο του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αν θέλουν να φτάσουν έως εκεί.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, οι τακτικές του Ερντογάν έχουν αλλάξει, χωρίς να έχουμε προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Αρχικώς αμφισβήτησε τις διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες, με πρώτη τη «Λωζάννη». Ακολούθως ξεδίπλωσε το… όνειρό του περί «Γαλάζιας Πατρίδας», αμφισβητώντας τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου.
Παράλληλα, προχώρησε σε επιθετικές ενέργειες αμφισβήτησης της κυπριακής ΑΟΖ, επιχειρώντας ακόμα και παράνομες γεωτρήσεις, και, τέλος, «κύκλωσε» την περιοχή γύρω από το Καστελόριζο, εγείροντας κατά καιρούς διάφορα ανύπαρκτα θέματα, στην προσπάθειά του να «σβήσει» από τον χάρτη το ελληνικό νησί που περιορίζει την τουρκική ΑΟΖ. Την ίδια ώρα, ο παρανοϊκός «σουλτάνος» υπερεξοπλίζεται, ανοίγει πολεμικά μέτωπα, παίζει στα δάχτυλα Αμερικανούς και Ρώσους, και απειλεί όλη την Ευρώπη με τσουνάμι λαθρομεταναστών.
Ο ηγέτης μιας αδύναμης χώρας κατά το παρελθόν είναι σήμερα ισχυρός διεθνής παράγοντας, που κανείς δεν θέλει να έχει εχθρό. Στο εσωτερικό της Τουρκίας ελέγχει απόλυτα την κατάσταση, καλλιεργεί το εθνικό φρόνημα και επιχειρεί τεχνολογικά άλματα, που έχουν να κάνουν και με την πολεμική βιομηχανία.
Όσο η Τουρκία γιγαντωνόταν, η Ελλάδα πάλευε να σταθεί όρθια. Πουλούσε τα ασημικά της, αποδυναμωνόταν στρατιωτικά και διπλωματικά, και πάλευε να αντιμετωπίσει μια επώδυνη χρεοκοπία, που σε μεγάλο βαθμό τής επιβλήθηκε. Η αντίστροφη πορεία από αυτήν της Τουρκίας.
Η χώρα μας έμεινε πολύ πίσω, σε όλα τα επίπεδα, αλλά το ζήτημα είναι τι κάνει από εδώ και πέρα, έχοντας πλέον ισορροπήσει σε γενικές γραμμές. Η πράξη δείχνει ότι η τακτική που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση είναι παρόμοια με αυτήν της προηγούμενης: χαμηλοί τόνοι, λεκτικές διαψεύσεις, και… καλή διάθεση.
Εν ολίγοις, απέναντι σε έναν άκρως προκλητικό γείτονα, που μας απειλεί πλέον ανοιχτά, αντιδρούμε όσο πιο νερόβραστα και φοβικά γίνεται. Πού και πού κανένα διάβημα, επιστολές στον ΟΗΕ ή στην Ε.Ε., τετριμμένες ανακοινώσεις περί Διεθνούς Δικαίου. Σιγά μην τον τρομάξουμε τον «σουλτάνο»… Έτσι θα αντιμετωπίσουμε τις απειλές και τις παράνομες ενέργειες; Με αυτά που κάναμε πριν από 20 χρόνια; Με τακτικές που μας οδήγησαν σε συνεχείς υποχωρήσεις και έφεραν το «γκριζάρισμα» ζωνών του Αιγαίου;
Οι νέες συνθήκες απαιτούν διαφορετικές και περισσότερο επιθετικές δράσεις. Διεθνείς συμμαχίες, δικές μας απειλές, αντίμετρα, διεκδικήσεις, ακόμα και κυρώσεις, αν χρειαστεί. Και, φυσικά, πολλά ακόμα, που δεν είναι ανάγκη να γίνονται γνωστά… Αν ο Ερντογάν δεν νιώσει ότι κινδυνεύει ή ότι απειλείται από την Ελλάδα, όχι απλά θα συνεχίσει, αλλά θα φτάσει την ΑΟΖ του μέχρι το Γιβραλτάρ! Η χθεσινή του συμφωνία με τη Λιβύη σε λίγο καιρό θα μοιάζει ασήμαντη μπροστά σε αυτά που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Απαιτούνται, λοιπόν, νέες δράσεις. Διαφορετική εθνική στρατηγική, με λιγότερα λόγια και πολλές επιθετικές κινήσεις σε διπλωματικό επίπεδο. Η χώρα μας είναι σε δυσχερή θέση (κι ας έχει το δίκαιο με το μέρος της) και οφείλει να ανακτήσει τη θέση της. Αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο απώλειας εθνικής κυριαρχίας.
Βεβαίως, υπάρχει και η απειλή του Μεταναστευτικού. Η κυβέρνηση φοβάται ότι ο Ερντογάν μπορεί να ανοίξει τα σύνορα και να γίνει το «έλα να δεις»… Ίσως γι’ αυτό αντιδρά χλιαρά στις προκλήσεις. Το Μεταναστευτικό, όμως, δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, αλλά ευρωπαϊκό. Αυτός είναι ο βασικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τέτοιες απειλές μαζί με τη θωράκιση των συνόρων μας. Αν, όμως, υπό τον φόβο του Μεταναστευτικού συνεχίσουμε τις υποχωρήσεις, να είμαστε έτοιμοι για εθνικά δεινά χωρίς επιστροφή. Τα χρονικά περιθώρια είναι μικρά. Κάθε ημέρα που ανεχόμαστε τις προκλήσεις των Τούρκων βρισκόμαστε σε δυσχερέστερη θέση…
