Η παράνοια της ορθοπολιτικής ατζέντας έχει, προ πολλού, φτάσει σε σημείο που ξεπερνά και το εξοργιστικό και το θλιβερό, αλλά και το γελοίο. Η ορθοπολιτική παλάβρα, ξεπερνώντας όλα τα προαναφερθέντα όρια, έφτασε να γίνει κρατική πολιτική, θεσμός, νόμος άγραφος και γραπτός.
Eνα από τα χαρακτηριστικά των θεολογικών αντιλήψεων και κανόνων της θρησκείας* των πυροβολημένων είναι η διαρκής αίσθηση ότι κάποιος, κάποιοι, κάποιες και κάτι θίγει, προσβάλλει, μειώνει τον πιστό – και γι’ αυτό ζητά διαρκώς από το περιβάλλον του να επανορθώσει. Η συγγνώμη, η συντριβή και η ταπείνωση όσων εκφράζονται ελεύθερα είναι το οξυγόνο του επαγγελματία… θιγμένου.
Εχοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου αποφάσισε να περιλαμβάνεται, πριν από την προβολή των ταινιών του πράκτορα 007 «Χρυσοδάκτυλος» και «Ζεις μονάχα δυο φορές», η ακόλουθη ορθοπολιτική προειδοποίηση:
«Παρακαλώ, σημειώστε ότι πολλές από αυτές τις ταινίες περιέχουν γλώσσα, εικόνες ή άλλο περιεχόμενο που ανακλούν απόψεις που ήταν διαδεδομένες στην εποχή τους, αλλά θα προκαλέσουν προσβολή σήμερα (όπως και τότε). Οι τίτλοι περιλαμβάνονται εδώ για ιστορικούς, πολιτιστικούς ή αισθητικούς λόγους και οι απόψεις αυτές δεν υποστηρίζονται σε καμία περίπτωση από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ή τους εταίρους του».
Πέρα από το γελοίο της υπόθεσης, υφίσταται -κυρίως- κάτι σοβαρό και άκρως απειλητικό για τον πυρήνα του ανθρώπινου πολιτισμού. Η πολιτική ορθότητα είναι μια δικτατορία με τρόπους (όπως ευφυώς την είχε χαρακτηρίσει ο Αμερικανός ηθοποιός Τσάρλτον Ιστον) και καταλήγει να ακυρώνει, να καταστρέφει, να λογοκρίνει κάθε εκφραστικό μέσο των κοινωνιών, με το πρόσχημα ότι η ίδια η αλήθεια και η εκδήλωσή της μπορεί να θίξει κάποιους.
Υποχρέωση κάθε πολιτισμένου ανθρώπου δεν είναι απλώς να πολεμήσει ανοιχτά αυτή την παραφροσύνη, αλλά να τη χλευάσει.
*Η πολιτική ορθότητα είναι θρησκεία, διότι οποιοδήποτε συγκροτημένο σύστημα ιδεών αποτελεί θρησκεία – ακόμα και η αθεΐα, ο μηδενισμός. Επιπλέον, χαρακτηρίζεται εδώ ως «η θρησκεία των πυροβολημένων», διότι, όντως, πρέπει να είσαι ντιπ καταντίπ γκάγκα και κομπλεξάρα για να νιώθεις διαρκώς προσβλεβλημένος από οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου και να αξιώνεις συγγνώμες απ’ ό,τι περπατάει, πετάει, κολυμπάει ή παραμένει ακίνητο.
