Η απόφαση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας να προχωρήσει στη θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, και μάλιστα πιέζοντας τους βουλευτές της -πώς αλλιώς να εκληφθούν τα «φροντιστήρια»;-, την κατατάσσει πλέον στον σοσιαλιστικό-αριστερό χώρο. Το εν λόγω θέμα, όπως και πολλά άλλα που έφερε η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση, π.χ. θέματα αθρόας νομιμοποίησης λαθρομεταναστών, επιδοματικές πολιτικές, χαλαρή αντιμετώπιση ποινικών κ.λπ., αποδεικνύουν πλέον ότι η ηγεσία της και η αυλή της απλά εκμεταλλεύονται ψήφους συντηρητικών για να εφαρμόσουν παρδαλή και εθνομηδενιστική ατζέντα.
Η ατζέντα αυτή ουδεμία σχέση έχει με τον συντηρητικό χώρο, ο οποίος εδώ και χρόνια δεν εκφράζεται από τη Νέα Δημοκρατία. Για σοσιαλιστικό κόμμα είναι μια χαρά, ο κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και, αν συνεχίσει τις ακρότητες με τα κοινωνικά θέματα, δεν θα διαφέρει σε τίποτα από τον κ. Κασσελάκη. Στους χώρους αυτούς, άλλωστε, ο κ. Μητσοτάκης ψάχνει τις ψήφους που χρειάζεται για να συμπληρώσει τις απώλειες από το κόμμα του. Επιθυμεί να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός στηριζόμενος όχι σε όσους τον ψήφισαν, αλλά σε όσους δεν τον ψήφισαν.
Το πρόβλημα που προκύπτει, ωστόσο, είναι τι θα γίνει με ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν εκφράζεται πλέον από τη μετάλλαξη του πρώην δεξιού κόμματος. Οι μετρήσεις δίνουν ένα 14% περίπου στον χώρο εκ δεξιών της Ν.Δ.. Αυτός ο χώρος δεν μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί «ακροδεξιός», καθώς απλά καταλαμβάνει το κενό που άφησε η Ν.Δ. μετά τη μετατόπισή της προς τα αριστερά. Εν μέρει εκφράζεται από μικρότερα κόμματα εντός Βουλής, τα οποία ωστόσο μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να μπορούν να θεωρηθούν κόμματα εξουσίας. Διάφοροι εξωκοινοβουλευτικοί σχηματισμοί του λεγόμενου «πατριωτικού» χώρου δεν φαίνεται να πείθουν τον κόσμο να τους εμπιστευθεί για πολλούς λόγους.
Στην Ευρώπη υπάρχει μια τάση συσπείρωσης της κοινωνίας, ώστε να διατηρηθούν τα κεκτημένα αιώνων για να μην αλλοιωθούν ο πολιτισμός και οι αξίες των εθνών, κάτι που μεταφράζεται σε πολιτική στροφή προς τα δεξιά. Η τάση αυτή εκφράζεται στις περισσότερες χώρες από κόμματα που είτε διεκδικούν είτε έχουν την εξουσία. Μένει να δούμε εάν η Ελλάδα θα ακολουθήσει την τάση αυτή και αν τελικά θα επιτευχθεί να εκφραστεί όλος αυτός ο κόσμος από έναν πολιτικό χώρο που θα μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία με αξιώσεις.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
