Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω τις πιο ειλικρινείς μου ευχαριστίες σε όλες και όλους, που με άπειρους τρόπους αγκάλιασαν και έκαναν γνωστό το νέο μου βιβλίο «Για την Ελλάδα που ματώνει». Πρόκειται για συναδέλφους, δημοσιογράφους, εφημερίδες και ιστοσελίδες, φίλους, αλλά και πρώην φοιτητές. Πολλοί, από τις χιλιάδες φοιτητών μου, που πέρασαν, από την πολύχρονη διδασκαλία μου, επανεμφανίστηκαν στο προσκήνιο του χρόνου, σάνα δεν πέρασε ούτε μια μέρα από τότε. Και με συγκίνησαν.
- Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Δεν έχω αυταπάτες ότι το βιβλίο μου θα είναι σε θέση να διαλύσει το βαθύ σκοτάδι στο οποίο αιωρείται η κατακαημένη πατρίδα μας, σαν φύλλο που το παρασύρει όπου εκάστοτε φυσάει ο άνεμος. Ανύπαρκτα τα σχέδια της Ελλάδας, κάτω από υποτέλεια ανηκουστου μεγέθους και αμέτρητου βάθους. Μια υποτέλεια που κατάφερε να φτάσει στο σημείο να υποχρεώνει τη χώρα μας να πουλήσει τελεσίδικα, ακόμη και το ιερό όνομα της Μακεδονίας ΜΑΣ, καθώς πιέζεται (όπως λέγεται και γράφεται) από φίλους και συμμάχους έξωθεν, και οι αρμόδιοι δεν επιθυμούν να τους «δυσαρεστήσουν»! ! !! ! ! !. Παρότι, θα υπήρχε πλέον μια ακαταμάχητη δικαιολογία, μια χρυσή ευκαιρία, να ξεπλυθεί η ΝΤΡΟΠΗ της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, δεδομένου ότι οι Σκοπιανοί δεν τηρούν σχεδόν τίποτα από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους.
Και, ακριβώς, το ίδιο, από ότι λέγεται και γράφεται συμβαίνει και με το γάμο των ομοφυλοφίλων και της τεκνοθεσίας, διότι η Δύση (για λόγους στους οποίους θα επανέλθω) αποφάσισε να ξεριζώσει τις βάσεις του γάμου και του στόχου της που είναι η τεκνοποιία, εισάγοντας , χωρίς αποχρώντα λόγο, καινά δαιμόνια στις παραδόσεις μας. Και τούτο, διότι η συμβίωση και οι υιοθεσίες των ομοφυλόφιλων, θα ήταν σοφότερο κατά την άποψή μου, να μην καταστρέψουν θεσμούς αιώνων, με τους οποίους άλλωστε δεν έχουν ουδεμία συσχέτιση, και αντιθέτως να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό που να τους ανήκει, και που να είναι περήφανοι γι’ αυτό.
Φυσικά, συνειδητοποιώ ότι το βιβλίο μου είναι παντελώς αδύναμο να οδηγήσει σε αυτή τη μεγάλη ανατροπή, της συνειδητοποίησης δηλαδή της αδήριτης ανάγκης να σταθεί επιτέλους όρθια η πατρίδα και να θεωρήσει δικαίωμά της, τις δίκαιες απαιτήσεις της. Με την πεποίθηση, ότι μόνο τότε θα την εκλάβουν στα σοβαρά φίλοι και εχθροί. Ως πλέον ΜΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ, όπως τώρα, και όπως, φευ, ολοένα εντονότερα. Ως πλέον, μη μονίμως ενθουσιασμένη, χωρίς αιτία.
Διατηρώ, ωστόσο, μια αμυδρή ελπίδα ότι ίσως, το περιεχόμενο του βιβλίου μου, θα ταράξει λιμνάζοντα νερά, αφυπνίζοντας εθνικές συνειδήσεις. Αν προβάλλουν, μέσα από τα άρθρα του βιβλίου μου, έτσι, μαζεμένες οι άκρως θλιβερές και υποτιμητικές υποτελείς μας συμπεριφορές, στα εθνικά, στα οικονομικά, στις απαιτήσεις μας, σε όλα, μα σε όλα,ίσως κάποιοι ανάμεσά μας αρχίσουν να αναρωτιούνται: “μα γιατί;, τι μας λείπει και λέμε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ”. ΙΣΩΣ. ΕΙΘΕ.
