Για το ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, 55% υπέρ της Εκκλησίας η Generation X και οι Baby Boomers
Τι έδειξε έρευνα εταιρείας δημοσκοπήσεων που απεκρύβη από τα συστημικά ΜΜΕ
της Μαρίας Δεληθανάση – Εστία της Κυριακής
Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών έγινε νόμος του κράτους από το βράδυ της 15ης Φεβρουαρίου, εν μέσω εντόνων αντεγκλήσεων σε πολιτικό επίπεδο και με την κοινωνία σαφώς διχασμένη. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, που έγιναν από τις εταιρείες την επίμαχη περίοδο πριν από την ψήφιση του νομοσχεδίου, η κοινή γνώμη εμφανίζεται «μοιρασμένη» ανάμεσα στο «ναι» και το «όχι». Σε μια συγκεκριμένη έρευνα, που δεν προεβλήθη δεόντως από τα ΜΜΕ, αυτήν της εταιρείας People of Greece, που διεξήχθη το διάστημα 1-6 Φεβρουαρίου σε πανελλαδικό δείγμα 1.016 ατόμων, γίνεται στατιστική ανάλυση στις επιμέρους ηλικιακές ομάδες και το ερώτημα σχετίσθηκε άμεσα με το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου της 23ης Ιανουαρίου. Στο ανακοινωθέν η Ιερά Σύνοδος διατυπώνει την σαφή της αντίθεση με το νομοθέτημα, καθώς ο πολιτικός γάμος μεταξύ ομοφύλων οδηγεί αναπόδραστα σε «ομόφυλη γονεικότητα».
Στην έρευνα διαπιστώνεται ότι η μεταπολεμική γενιά των γεννηθέντων την περίοδο 1946-1964 (Baby Boomers) εμφανίζεται να διαφωνεί με το νομοθέτημα κατά 54%, οι γεννηθέντες και γεννηθείσες την περίοδο της οικονομικής ευμάρειας 1965-1980 (Generation X) διαφωνούν κατά 55%, τα παιδιά της τεχνολογικής άνθησης (Millennials, 1981-1995) διαφωνούν σε ποσοστό 46%, τα παιδιά του Διαδικτύου και των smartphones (Generation Z, 1996-2010) διαφωνούν σε ποσοστό 46%. Συγχρόνως, διαπιστώνεται ότι η επίσημη Εκκλησία, με την σαφήνεια της θέσης της, περνά σε νέα φάση υψηλής δημοφιλίας.
Σε ο,τι αφορά τις ηλικιακές ομάδες, καταρχήν οι παλαιότερες γενιές εμφανίζονται ιδιαιτέρως διαλλακτικές στο θέμα, σε σχέση με τη νοοτροπία με την οποία έχουν γαλουχηθεί. Είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν σε χρονική περίοδο κατά την οποία ήταν ακόμη νωπός ο στιγματισμός του σεξουαλικού προσανατολισμού. Μόλις τον Δεκέμβριο 1973 είχε αφαιρεθεί η ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών του σχετικού εγχειριδίου. Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή επήλθε το 2015 με το Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης που καθιέρωσε τη δυνατότητα δύο ενηλίκων -ανεξαρτήτως φύλου- να ρυθμίζουν τη συμβίωσή τους συμβολαιογραφικά. Είναι εντυπωσιακό ότι οι γενιές αυτές εμφανίζονται σήμερα σε ποσοστό 45% να συμφωνούν -τουλάχιστον λεκτικά- με τη νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ανθρώπων ιδίου φύλου. Και λέμε λεκτικά, διότι πρόκειται για τους σημερινούς σχετικά ηλικιωμένους γονείς, για τους οποίους η είδηση ότι το παιδί τους είναι ομοφυλόφιλο δεν «καταπίνεται» εύκολα. Κι αν στα μεγάλα αστικά κέντρα η συγκεκριμένη επιλογή είναι αποδεκτή, στην επαρχία τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.
Ανθίστανται οι νέοι του 21ου αιώνος
Το δεύτερο εντυπωσιακό στοιχείο είναι η στάση των νέων που έχουν γεννηθεί στην αυγή του 21ου αιώνος. Μιλάμε για τα νέα παιδιά, που σήμερα βομβαρδίζονται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας με την ομοφυλοφιλία σαν «νέα κανονικότητα»: Τηλεοπτικές σειρές που έρχονται από την Εσπερία, κινηματογραφικές ταινίες, σύγχρονα θεατρικά έργα δεν προβληματίζονται απλώς για το θέμα -που είναι σοβαρό ως προς την κοινωνική διάσταση του στιγματισμού του- αλλά έρχονται να το επιβάλουν. Η πλέον επίμονη επιβολή της κατάργησης διαφοροποίησης αρσενικού-θηλυκού γίνεται στο νχώρο της μόδας και των διαφημίσεών τους, όπου με δυσκολία κάποιος καταλαβαίνει εάν βλέπει αγόρι ή κορίτσι. Κι όμως, το φύλο είναι δυαδικό στο φυτικό και στο ζωικό βασίλειο. Και ο ηλεκτρισμός παράγεται μόνον με τη σύζευξη θηλυκού και αρσενικού πόλου. Επιμένει!
Όσο, λοιπόν, κι αν η εποχή προσπαθεί να ακυρώσει ο,τι υπάρχει στη Φύση, όσο κι αν η κοινωνία έχει φθάσει στον ακραίο υλισμό -που καθυποτάσσει τη σχέση της με τη ζωή σε μοναδική αναφορά με τον εξωτερικό κόσμο-, τα παιδιά του 21ου αιώνος φαίνεται να σηκώνουν ανάστημα. Αμφισβητούν τις κατευθυντήριες γραμμές των πρεσβυτέρων, που επιμένουν ότι είναι κοινωνική «κατασκευή» η διάκριση βιολογικού φύλου. Και επιμένουν όσο κι αν έχει -πραγματικά- αυξηθεί η επίκτητη ομοφυλοφιλία μεταξύ των νέων. Συγχρόνως δεν διερωτώνται απλά «Ω! Τι κόσμος, μπαμπά». Δρούν με τις νωπές δυνάμεις της νεότητάς τους: Σε μια εποχή όπου οι αρχετυπικές αξίες και οι κοινωνικές αρχές του Διαφωτισμού προβάλλονται ως passe, αναζητούν στήριγμα στο ανώτερο, φωτεινό και μη υλικό. Και μπορεί η Εκκλησία να βαρύνεται στην ιστορία της ως θεσμός εξουσίας, φαίνεται όμως να παραμένει στη συνείδηση του ανθρώπου ο ιστορικός, αδιαμφισβήτητος διάμεσος κρίκος με το Θείο.
Το τρίτο στοιχείο, που δεν διατυπώνεται σαφώς στο ερώτημα της έρευνας, αλλά συνεπάγεται του γάμου, αφορά στην τεκνοθεσία. Καταρχήν, όπως διαπιστώθηκε από τα διαμειφθέντα στην πολιτική σκηνή, η ομοφυλόφιλη κοινότητα -που θεωρεί εαυτήν αντισυμβατική κοινότητα- και οι κραταιοί υποστηρικτές της -που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά στοιχεία έναντι των υπολοίπων- γιόρτασαν την επίσημη αποδοχή της στο πλαίσιο του παραδοσιακού, «συμβατικού» και σε άλλες εποχές «καταπιεστικού», θεσμού της οικογένειας. Πρόκειται σίγουρα για μια κραυγαλέα αντίφαση, εάν δεν είναι μια πάνδημη παραδοχή ότι κραταιός θεσμός στον πυρήνα της κοινωνίας παραμένει η οικογένεια.
Στη συνέχεια, έρχονται όλοι μαζί να «πιστοποιήσουν» ότι το δίπολο αρσενικό-θηλυκό εντός της οικογένειας είναι μια παρωχημένη έμφυλη κατασκευή. Ο συνεχώς εξελισσόμενος θεσμός της οικογένειας -που ξεκίνησε από την φατρία, προχώρησε στην ευρύτερη οικογένεια, έφθασε στην πυρηνική και εσχάτως, τις τελευταίες δεκαετίες, στη μονογονεική οικογένεια- χαρακτηρίζεται πραγματικά από ρευστότητα. Υπάρχουν, όμως, στοιχεία που παραμένουν αναλλοίωτα: η αγάπη, η φροντίδα και το δίπολο αρσενικού και θηλυκού. Ο πλέον μεταφυσικός από τους δασκάλους της ψυχανάλυσης, ο Καρλ Γιούνγκ, μίλησε για τον αέναο αγώνα του ανθρώπου να ισορροπήσει μεταξύ του Animus (αρσενική πλευρά του ανθρώπου) και της Anima (θηλυκή πλευρά του ανθρώπου). Και τα δύο στοιχεία εμπεριέχονται στον άνθρωπο, στις κοινωνίες που δημιουργεί, στη Φύση που τον περιβάλλει στον πλανήτη Γη. Η εκμηδένισή τους μόνον ανισορροπία φέρνει.
Προσπαθούν να εκμηδενίσουν την έννοια του φύλου
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία, σε συνέδριο το 2015 στις ΗΠΑ, οπότε νομιμοποιήθηκε ο γάμος ομοφύλων, μιάς νέας γυναίκας, της Millie Fontana που μεγάλωσε σε ομόφυλη οικογένεια θηλυκού γένους: «Αγαπούσα και τους δύο γονείς μου, αλλά δεν μπορούσα να περιγράψω τι ακριβώς μου έλειπε. Οι γονείς μου μου έλεγαν ότι δεν έχω πατέρα. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να διαμορφώσω μια σταθερή ταυτότητα… Το κουβάρι της υπαρξιακής μου αγωνίας άρχισε να ξετυλίγεται όταν συνάντησα τον πατέρα ή δότη, όπως θέλετε πείτε τον…»
«Θέλω να μιλήσω για την πραγματική ισότητα. Η κοινότητα LGBT συζητά πολύ για την ισότητα. Ισότητα, όμως, είναι να σου λένε την αλήθεια. Η κοινότητα LGBT υποστηρίζει ότι τα παιδιά δεν νοιάζονται για το φύλο των γονέων τους. Είναι ψέμα… Οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν συμπληρωματικούς ρόλους στην ανατροφή των παιδιών. Έχω φίλους ομοφυλόφιλους που μου λένε ότι άλλοι ομοφυλόφιλοι τους αποκαλούν ομοφοβικούς, επειδή θεωρούν ιδανικό να μεγαλώσουν παιδιά με μια μητέρα ή έναν πατέρα.
Η ομοφοβία είναι ξεπερασμένη πλέον στην εποχή μας.
Και ρωτώ: Ήμουν ομοφοβική όταν κοίταζα τον καθρέφτη και αναρωτιόμουν που είναι ο πατέρας μου; Ήμουν ομοφοβική όταν κοίταζα τις δύο αγαπημένες μητέρες μου και τις ρωτούσα τι ακριβώς ήμουν;… Σε ένα ζευγάρι ιδίου φύλου χρειάζεται ένας τρίτος για να δημιουργηθεί ένα παιδί. Πάντα απαιτείται τρίτος. Γιατί, λοιπόν, κάνετε αγώνα ως κοινωνία να αγνοήσετε την πραγματικότητα που συνοδεύει αυτήν την κατάσταση;… Η μητέρα μου μου είπε την προηγούμενη εβδομάδα: Μίλα, ποια είναι η γνώμη σου, εάν η σύντροφός μου κι εγώ μπορούσαμε να παντρευθούμε, να δημιουργήσουμε ένα σταθερό περιβάλλον μέσα στο σπίτι, όπως όλοι οι άλλοι; Και της απάντησα με μια ερώτηση: Πως θα μπορούσαν να με βοηθήσουν οι ψυχολόγοι με τα προβλήματά μου από την έλλειψη πατρότητας; Η ερώτησή μου απαντήθηκε με σιωπή. Εάν η έλλειψη πατρότητας αναγνωρισθεί ως πρόβλημα, θεωρείται μορφή διάκρισης… Η εξέλιξη δεν μπορεί να καθορισθεί από μια πολιτική ατζέντα που προσπαθεί να εξαφανίσει την έννοια του φύλου, στην ίδια την ουσία του. Δεν βλέπω ισότητα των φύλων εδώ. Βλέπω την τάση να απαλλαγούμε εντελώς από το φύλο».
