Μπορεί ως εικόνα να το έχουμε συνηθίσει: Ο Μίλτος Τεντόγλου να ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, να φορά το χρυσό μετάλλιο και να ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος.
Όμως όσες φορές κι αν το βλέπουμε δεν το… χορταίνουμε. Ο Μίλτος είναι, ίσως, ο μόνος Έλληνας που μας προσφέρει σε κάθε εμφάνιση του ένα χαμόγελο. Δουλεύει μόνος κάτω από αντίξοες, πολλές φορές, συνθήκες.
Προπονείται σε ακατάλληλα γυμναστήρια, για να κάνει σοβαρή προετοιμασία πρέπει να πηγαίνει στο εξωτερικό και όταν διαμαρτύρεται δεν το κάνει για τον εαυτό του, αλλά για τους συναθλητές του που δεν έχουν την ίδια ευχέρεια με τον ίδιο για πολυδάπανη προετοιμασία. Θυμηθείτε την κόντρα του με τον αλήστου μνήμης υφυπουργό Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη.
Κι όμως, αυτό το παιδί μπορεί να μας κάνει κάθε τόσο υπερήφανους, να δέχεται επαίνους από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τους πολιτκούς αρχηγούς, αλλά δεν είδε κανένα να υλοποιεί τις υποσχέσεις για βελτίωση των συνθηξκών προετοιμασίας τόσο του ίδιου, όσο και των συναθλητών του.
