Ενώ ξεδιπλώνεται βήμα βήμα η τουρκική επεκτατικότητα στην ΑΟΖ της Κύπρου, στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στην Αν. Μεσόγειο, και αναμένεται να επεκταθεί και στο Αιγαίο, η κατάσταση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε μέρος των διανοουμένων και του δημοσιογραφικού κόσμου, αλλά και στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και στους κύκλους των αναρχικών, είναι τέτοια που δεν δίνει ελπίδες ότι η χώρα αυτή θέλει να αντισταθεί.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Το τραγικό είναι ότι ακούς όλους αυτούς να αναπαράγουν αβίαστα τις τουρκικές θέσεις, λες και εκπροσωπούν ανοιχτά τουρκικά συμφέροντα. «Μήπως οι Τούρκοι έχουν δίκιο στην Αν. Μεσόγειο;»
Είναι το «επιχείρημα» που ακούς να σου λένε δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, πολιτικοί και απλοί πολίτες, όταν γίνεται λόγος για τη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης και την κλοπή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από τη Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κρήτη και το Καστελόριζο. Η άποψη αυτή και όσα ακολουθούν σε μια συζήτηση για το θέμα είναι στην ουσία αναπαραγωγή τού «δεν πρέπει να φαίνεσαι μοναχοφάης και να λες ”είναι όλα δικά μου”, γιατί τότε γίνεσαι μέρος του προβλήματος» του κ. Κοτζιά και του «πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο; Κανείς δεν ισχυρίζεται το αντίθετο από αυτό» του κ. Κατρούγκαλου.
Η σωστή πατριωτική απάντηση σε όλα αυτά είναι ότι «η ελληνική άποψη είναι πως τα νησιά δικαιούνται και έχουν υφαλοκρηπίδα». Αν η Τουρκία θεωρεί ότι δεν έχουν πέραν των χωρικών υδάτων, να υπογράψουν οι δύο χώρες συνυποσχετικό και να αποφασίσει το Διεθνές Δικαστήριο τι ανήκει στην Ελλάδα και τι στην Τουρκία.«Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη»
Όταν τίθενται ως θέματα συζήτησης το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., όπως της δίνεται το δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, και η απαράδεκτη απειλή πολέμου που έχει εξαγγείλει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας, οι κύκλοι που προαναφέραμε παραβλέπουν την παράνομη απειλή της Τουρκίας και απαντούν -λες και όλοι κατάπιαν την ίδια κασέτα- «αυτό είναι μια επιθετική επεκτατική ενέργεια της Ελλάδας», καθώς και «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη».
Η σωστή πατριωτική απάντηση είναι ότι η Ελλάδα δικαιούται να ασκήσει αυτό το κυριαρχικό της δικαίωμα, αφήνοντας ευρείς θαλάσσιους διαδρόμους για να εξυπηρετούνται η διεθνής ναυσιπλοΐα και η Τουρκία. Επίσης, η σωστή πατριωτική απάντηση είναι ότι η απειλή πολέμου είναι παράνομη και θα πρέπει να την απορρίψουν όλα τα κόμματα και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις.
«Σκεφθείτε τα νησιά του Αιγαίου να ήταν τουρκικά και να καθόμασταν εμείς στις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας και να βλέπαμε απέναντί μας όλα τα νησιά ότι είναι τουρκικά. Πώς θα νιώθαμε; Ε, αυτό νιώθει η Τουρκία».
Όχι, μη σας φαίνεται καθόλου περίεργο! Αυτό ακριβώς το επιχείρημα το έχω ακούσει ο ίδιος -μάλιστα, είναι καινούργιο-, το τελευταίο διάστημα, από τρία διαφορετικά άτομα που δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Σαν να κατάπιαν την ίδια κασέτα…
Είναι ίσως το πιο πονηρό από τα επιχειρήματα, αφού στόχος του είναι, μέσα από τη λογικοφάνεια, να τεθεί εν αμφιβόλω η διάθεση του Έλληνα να υπερασπιστεί το Αιγαίο και να αρχίσει να σκέφτεται «ρε, μπας και έχουν δίκιο και οι Τούρκοι;». Κι έτσι αρχίζει να «ξηλώνεται το πουλόβερ», για να φτάσει ο Έλληνας στο: «Τι θέλετε, δηλαδή; Να κάνουμε πόλεμο;»
Όταν έρχονται στο προσκήνιο οι απαράδεκτες προκλήσεις της Τουρκίας στα νησιά του Αιγαίου, όπως στα Ίμια και στα 18 νησιά που οι Τούρκοι διατείνονται ότι είναι τουρκικά, και η ανάγκη να υπερασπιστούμε τα νησιά και την ελληνική επικράτεια απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, ακούγεται το φοβερό επιχείρημα: «Τι θέλετε, δηλαδή; Να κάνουμε πόλεμο;»
Και όλα αυτά, τη στιγμή που στην Τουρκία ο λαός, όταν αρχίζει μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον άλλης χώρας, όπως πρόσφατα εναντίον των Κούρδων στη Συρία, από τον πρόεδρο της χώρας μέχρι τους ποδοσφαιριστές, τους αθλητές, τους μαθητές του δημοτικού και τις αεροσυνοδούς, όλοι χαιρετούν στρατιωτικά για να δείξουν εθνική ομοψυχία και τη στήριξή τους σε μια επιχείρηση του κράτους τους, που είναι καταφανώς παράνομη, επιθετική και βάρβαρη, όπως η πρόσφατη επιχείρηση «Πηγή Αίματος» και όχι ειρήνης, η οποία προκάλεσε 200.000 πρόσφυγες, εθνοκάθαρση των Κούρδων και τον θάνατο εκατοντάδων αμάχων.
Αυτά είναι μόνο λίγα από τα επιχειρήματα της Τουρκίας που έχουν ενστερνιστεί Έλληνες πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, αναρχικοί και απλοί πολίτες, τα οποία αποτελούν κακούς οιωνούς για το μέλλον της χώρας και τη δυνατότητα που υπάρχει να συμπηχθεί ένα εθνικό μέτωπο για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας.
Κλείνοντας, να αναφέρω ότι, κατά την ψηφοφορία για την έγκριση της συμφωνίας Τουρκίας – Λιβύης, στο τουρκικό Κοινοβούλιο, το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) ψήφισε κατά, υπερασπίζοντας στην ουσία την ελληνική υφαλοκρηπίδα και τα ελληνικά συμφέροντα.
Και όλα αυτά, την ώρα που τα περισσότερα ελληνικά κόμματα φοβούνται να αναπτύξουν σχέσεις και διάλογο με το HDP και τους Κούρδους για να μη δυσαρεστηθεί η Τουρκία.
Ας ελπίσουμε το γεγονός αυτό να τους κάνει να αλλάξουν γνώμη και να επιδιώξουν στρατηγική συμμαχία με τον κουρδικό παράγοντα για να αντιμετωπίσουμε μαζί τη βάρβαρη τουρκική λαίλαπα.
