Έτσι όπως εξελίσσεται η ωμή καταπάτηση της ελληνικής θαλάσσιας εθνικής κυριαρχίας στην περιοχή της Κρήτης και ευρύτερα στο ΝΑ Αιγαίο, νομίζω ότι τα περιθώρια της ελληνικής απάντησης είναι εξαιρετικά περιορισμένα και εξαντλούνται σε δύο επιλογές:
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Η κυβέρνηση καλείται είτε να σπεύσει να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Κύπρο, την οποία όμως θα πρέπει να υπερασπιστεί διά των όπλων, είτε να απαιτήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση να δηλώσει ευθέως και ευθαρσώς ότι το τουρκολιβυκό μνημόνιο θεωρείται νομικά άκυρο για όλες τις χώρες-μέλη. Μεσοβέζικη οδός δεν υπάρχει και ό,τι άλλο ακούγεται από αρμόδια και αναρμόδια χείλη επιτείνει απλώς τη γελοιοποίηση της χώρας μας.
Επειδή τα δύσκολα δεν είναι γι’ αυτόν τον πρωθυπουργό (όπως άλλωστε και για τους προηγούμενους) και επειδή οι λύσεις που απαιτούν στομάχι και νεφρά δεν ταιριάζουν στα κοινοβουλευτικά υποπροϊόντα της Μεταπολίτευσης που κυβερνούν τη χώρα, ο Κυριάκος φρονώ ότι θα επιχειρήσει να πετύχει τη δεύτερη λύση. Μόνο που τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής παραπέμπουν σε παταγώδη αποτυχία.
Η πρόθεσή του να θέσει το ζήτημα στην επετειακή Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και να ζητήσει καταδίκη των τουρκικών ενεργειών αποδείχτηκε ανέκδοτο. Ταυτόχρονα κατέδειξε ότι ο ίδιος δεν κατέχει βασικές γνώσεις γύρω από το πώς κινείται ο συγκεκριμένος διεθνής οργανισμός, ενώ οι σύμβουλοί του επί των διπλωματικών είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι, από αυτούς που ούτε οι Ρομά ρακοσυλλέκτες δεν θα καταδέχονταν να μαζέψουν.
Το ΝΑΤΟ δεν υπήρχε περίπτωση να μετακινηθεί από την πάγια «Ποντιοπιλατική» στάση του στη διένεξη Ελλάδας – Τουρκίας, ειδικά με τον Στόλτενμπεργκ επικεφαλής και τον Τραμπ πρόεδρο των ΗΠΑ, ηγέτιδας δύναμης της Ατλαντικής Συμμαχίας. Επομένως η δέσμευση Μητσοτάκη ήταν και ανεδαφική και βλαπτική για την αξιοπιστία της χώρας.
Πάμε τώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη μεθαυριανή Σύνοδο Κορυφής. Εδώ σαφώς και υπάρχουν τα κατάλληλα εργαλεία για έναν πρωθυπουργό χώρας που αντιμετωπίζει ζωτική απειλή εθνικής ασφαλείας: Να ζητήσει την έμπρακτη αλληλεγγύη των εταίρων. Ακόμη και να εκβιάσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Την ερχόμενη Πέμπτη ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να αξιώσει όχι μόνο την ομόφωνη καταδίκη, αλλά και την κατηγορηματική δέσμευση των 27 αρχηγών των κρατών-μελών ότι θεωρούν άκυρη τη συμφωνία οριοθέτησης Τουρκίας – Λιβύης, διευκρινίζοντας ότι δεν παράγει κανένα νομικό αποτέλεσμα. Όχι αόριστες αποδοκιμασίες, προτροπές να απόσχει η Άγκυρα από προκλητικές ενέργειες και φαιδρές επικλήσεις του Διεθνούς Δικαίου. Χορτάσαμε από τέτοια. Η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει δημόσια δήλωση της Ε.Ε. περί ακυρότητας του τουρκολιβυκού μνημονίου. Και προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να έχει προετοιμάσει το έδαφος ο υπουργός Εξωτερικών.
Αυτό άλλωστε οφείλει να είναι και το βασικό αντικείμενο της σημερινής σύσκεψης των κοινοβουλευτικών δυνάμεων υπό τον κ. Δένδια. Όλα τα πολιτικά κόμματα (πλην ΚΚΕ, που είναι στον… κόσμο του) καλούνται να στηρίξουν δημόσια την αποστολή του Έλληνα πρωθυπουργού και να διευκολύνουν το έργο του στη μεθαυριανή Σύνοδο Κορυφής.
Η ελληνική επιδίωξη δεν είναι καθόλου απλή, δεδομένου ότι μία τέτοια δήλωση θα αποδυναμώσει πλήρως τη διεθνή εικόνα της ήδη προβληματικής κυβέρνησης Αλ Σαράτζ, την οποία όμως αναγνωρίζουν ως νόμιμη οι Βρυξέλλες!
Αν ο Κυριάκος το πετύχει, θα είναι άξιος συγχαρητηρίων. Αν συναντήσει την άρνηση των εταίρων, θα πρέπει ευθύς αμέσως να δηλώσει ότι δεν δεσμεύεται πλέον από το κοινό ευρωπαϊκό πλαίσιο για την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού και η Ελλάδα θα εφαρμόσει μονομερή πολιτική με βάση τα εθνικά της συμφέροντα. Απλά πραγματάκια. Αλλιώς μιλάμε όχι για ενδοτισμό, αλλά για μειοδοσία. Γκέγκε;
