Η σπουδαιότητα της είδησης πέρασε απαρατήρητη, παρά το γεγονός ότι η ορθολογική ανάγνωση και η ερμηνεία της από το πολιτικό σύστημα θα μπορούσαν να αποτελέσουν, έστω και με καθυστέρηση 25 ετών, τη στρατηγική διέξοδο επιβίωσης του Ελληνισμού έναντι της Τουρκίας.
Η είδηση αφορά τον επιτυχή βομβαρδισμό των ρωσικών διυλιστηρίων από ουκρανικά UAV στη δημοκρατία του Ταταρστάν, όπου σε απόσταση 1.200 χιλιομέτρων από τις ουκρανικές βάσεις βομβαρδίστηκε το τρίτο μεγαλύτερο διυλιστήριο της Ρωσίας. Προφανώς, μία τέτοια ενέργεια ακυρώνει το πλεονέκτημα του γεωγραφικού βάθους της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Σύντομα κάθε στόχος σε απόσταση 3.500 χιλιομέτρων από το Κίεβο θα είναι δυνατόν να βομβαρδιστεί από τεχνολογικά αναβαθμισμένα UAV, που κατασκευάζονται αυτήν τη στιγμή μαζικά στην Ουκρανία. Δοθέντος ότι χιλιάδες UAV μπορούν να κατασκευαστούν με χαμηλό κόστος σε σύντομο χρονικό διάστημα, συγκρινόμενα με τα πανάκριβα αεροπορικά και πυραυλικά συστήματα, ο πόλεμος πλέον μεταφέρεται στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Προφανώς, ο Πούτιν θα δίσταζε να επιτεθεί στην Ουκρανία, εάν η τελευταία διέθετε τα αντίστοιχα UAV πριν από τον πόλεμο. Με την ίδια λογική, και η τουρκική πολιτική ηγεσία μάλλον δεν θα διανοείτο να επιτεθεί κατά της Ελλάδος, εάν η χώρα μας διέθετε αντίστοιχα συστήματα, επειδή με την κατάλληλη στρατηγική και προετοιμασία θα ήταν δυνατόν να χτυπηθούν χιλιάδες στόχοι έως τα ιρανικά σύνορα.
Η τουρκική πολιτική ηγεσία ήδη από το 2002 ήταν σε θέση να κατανοήσει τα συντριπτικά πλεονεκτήματα της υιοθέτησης στις πολεμικές επιχειρήσεις της νέας τεχνολογίας. Το αποτέλεσμα ήταν να επενδυθούν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στην ανάπτυξη των UAV, ώστε η Τουρκία αυτήν τη στιγμή να ηγείται της τεχνολογίας. Αντιθέτως, μέχρι σήμερα σχεδόν κανένας υπευθυνο-ανεύθυνος στην Ελλάδα δεν έχει αντιληφθεί ότι οι κατακλυσμιαίες αλλαγές της τεχνολογίας θα μπορούσαν να εκμηδενίσουν το στρατηγικό πλεονέκτημα του γεωγραφικού τουρκικού βάθους. Αντί να πεταχτούν δισεκατομμύρια ευρώ τη δεκαετία του 2000 σε επιστημονικά προγράμματα-μαϊμού, τύπου «τεχνολογικών θερμοκοιτίδων εταιριών του Μητσοτάκη», θα ήταν αρκετό για την εθνική επιβίωση εάν είχε εκπονηθεί έστω ένα σχέδιο σχεδιασμού και ανάπτυξης UAV.
Ομως, μία τέτοια ενέργεια θα προϋπέθετε, αφενός, την κατανόηση των δυνατοτήτων των νέων τεχνολογιών (εξωπραγματική κατάσταση, επειδή, εκτός των μιζών, την πολιτική και τις πολιτικές αποφάσεις στην Ελλάδα τις διαμορφώνουν η τεχνολογική αντίληψη των δικηγόρων, των ποδοσφαιριστών, των ηθοποιών και των τραγουδιστών) και, αφετέρου, επειδή στην ελληνική επιστήμη τα τελευταία 40 χρόνια κυριαρχούν «οι μπουκαλάκηδες», αυτοί δηλαδή που ανακατεύουν υγρά σε μπουκαλάκια και δημοσιεύουν κάποια επιστημονικά άρθρα. Με εξαίρεση το λαμπρό βιομηχανικό παρελθόν της χώρας, από τα μέσα του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα, οπότε κατασκευάζονταν σχεδόν τα πάντα στις βιομηχανικές πόλεις του Πειραιά, του Βόλου, της Πάτρας, της Καλαμάτας και της Σύρου, οι Ελληνες πήραν διαζύγιο από την τεχνολογία και την παραγωγική βιομηχανία τη δεκαετία του 1980, όταν η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Εκτοτε διαμορφώθηκε μία παρασιτική σχέση μεταξύ κρατικοδίαιτων ή κρατικών βιομηχανιών, ευρωπαϊκών προγραμμάτων-μαϊμού, πανεπιστημίων, ερευνητικών κέντρων και πολιτικών. Δισεκατομμύρια ευρώ μετασχηματίστηκαν σε βίλες και σκάφη αναψυχής μέσω «ερευνητικών προγραμμάτων», τύπου η «σεξουαλική ζωή της χελώνας Καρέτα Καρέτα» ή «τα ψυχολογικά προβλήματα των μεταναστών».
Ηταν, λοιπόν, αδύνατον εν μέσω της καθολικής «ευδαιμονίας» να εκπονηθούν σοβαρά τεχνολογικά, ερευνητικά προγράμματα. Η Τουρκία, αντιθέτως, δημιούργησε τον επιστημονικό – ερευνητικό φορέα TUBITAK, ο οποίος επικεντρώθηκε αποκλειστικά και μόνο στην εκπόνηση εθνικών αμυντικών προγραμμάτων, όπως τα προγράμματα UAV.
Συμπερασματικά, για να μπορέσει η χώρα να αποκτήσει εθνική τεχνολογική υποδομή και, συνεπώς, να επιβιώσει ιστορικά και βιολογικά θα πρέπει να αποβάλει την ιδιότητα του αμερικανικού και γερμανικού προτεκτοράτου, ενώ οι κάτοικοί της θα πρέπει να αποκτήσουν εθνική αυτοπεποίθηση και ταυτόχρονα να εξαϋλώσουν πολιτικά την ολέθρια πολιτική σχολή Μητσοτάκη – Σημίτη, που σαπίζει τη χώρα.
