Αυτό που συνέβη στη Βραζιλία θυμίζει αρκετά την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, η οποία είναι εξίσου μακάβρια. Η κουτοπόνηρη κυρία που σκέφτηκε να σκάσει μύτη σε τράπεζα με πτώμα, το οποίο σύστησε στους τραπεζοϋπαλλήλους ως «θείο της», για να αιτηθεί τη λήψη δανείου είναι σε θέση να ηγηθεί οποιουδήποτε ελληνόφωνου συστημικού κόμματος. Εκείνη έκανε ό,τι κάνουν εδώ και δεκαετίες διάφοροι ημεδαποί ηγετίσκοι – με τη διαφορά ότι συνελήφθη, ενώ οι δικοί μας και λαμβάνουν όσα δάνεια γουστάρουν από τις τράπεζες (τα οποία αποπληρώνουμε εμείς) και μένουν ατιμώρητοι για τις πράξεις τους.
Τώρα με τις ευρωεκλογές έχουν βγει σε όλες τις ρούγες της τηλεόρασης, του διαδικτύου, των εφημερίδων και των περιοδικών οι ιδιοκτήτες των κομματικών μαντριών και μας επιδεικνύουν διάφορα κουφάρια για να μας τραβήξουν την προσοχή, να τους ψηφίσουμε και να συνεχίσουν να καλοζούν σε βάρος μας. Το ένα κουφάρι είναι ξανθό, το δεύτερο μελαχρινό, το τρίτο δεν έχει μαλλιά και το τέταρτο δεν βγάζει μιλιά. Ολα τα πολιτικά ζόμπι, που θέλουν να μας εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη, έχουν εμφανιστεί στην τηλοψία και προσπαθούν με τη λάμψη της να καλύψουν τα εμφανέστατα σημάδια της αποσύνθεσης του κομματικού συστήματος, που απειλεί το έθνος μας με εξαφάνιση. Μαζί με τα φώτα της δημοσιότητας ρίχνουν πάνω στα διάσημα λείψανα πολύ λιβάνι εγκωμιασμού των… ικανοτήτων τους και μπόλικη παρφούμα ώστε να κουκουλώσουν την αποφορά της σαπίλας. Ομως, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πιάνουν ούτε οι φωταψίες των τηλεοπτικών προβολέων ούτε οι παρφούμες ούτε τα λιβανωτά για τους φερέλπιδες νεκρούς. Η ισχυρή ομήγυρις που τους περιφέρει ζητώντας μας να τους εμπιστευτούμε για να μας σώσουν δεν πείθει ούτε τον εαυτό της. Τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν μπορούν ούτε πρέπει να εμφανίζονται σαν παράγοντες, που θα καθορίσουν το παρόν και το μέλλον. Η χώρα για να γλιτώσει την κάθοδό της στον Τάρταρο έχει ανάγκη από πρόσωπα με ολοζώντανο ήθος και ικανότητες.
