Διάβασα ότι οργανώθηκε ένα συνέδριο από το Σώμα Ομοτίμων Καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα «Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Τα επώδυνα γεγονότα και οι επιπτώσεις τους».
Η δεύτερη συνεδρία είχε θέμα «Δυνατότητες που υπήρχαν από ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς για αντίδραση στρατιωτική και πολιτική κατά των εισβολέων στις δύο φάσεις της εισβολής».
Καταρχήν, να διευκρινίσουμε ότι δεν υπήρξε α’ και β’ φάση της εισβολής, αφού οι Τούρκοι δεν συμμορφώθηκαν ουδέποτε με την ανακωχή της 22ας Ιουλίου και, ενώ οι Ελληνες δεν αντιδρούσαν, αυτοί συνέχιζαν να προωθούν τις θέσεις τους.
Όμως, ποιος μίλησε για τις στρατιωτικές δυνατότητες; Ένας καθηγητής Νεότερης Ιστορίας, ένα άλλος Διεθνών Σχέσεων, ένας τρίτος πάλι Σύγχρονης Ιστορίας και μετά πάλι ένας το ίδιο… Δηλαδή, για τις στρατιωτικές δυνατότητες μίλησαν καθηγητές άσχετοι με το αντικείμενο, οι οποίοι μπορεί να μη είχαν πάει καν στον Στρατό.
Ούτε ένας στρατιωτικός να μιλήσει για σχέδια, για έργα οχυρώσεως που είχαν εγκαταλειφθεί, για εφεδρεία που δεν υπήρχε και ποιος ήταν υπεύθυνος για αυτά κ.λπ.
Φαντάζομαι ότι στην επακολουθήσασα δεξίωση οι σύνεδροι θα συνέχαιραν εαυτούς και αλλήλους για την επιτυχία του συνεδρίου. Ομοίως τούς συγχαίρω και εγώ…
