Οταν ένας πρωθυπουργός αντιμετωπίζει -είτε στα σοβαρά είτε υποκρινόμενος- μια σπασμένη καρέκλα καφενείου σαν έργο τέχνης, τότε η περί αισθητικής αντίληψή του και το κραυγαλέο έλλειμμα κρίσης που τον τυραννά θα διαποτίσει, σαν μούχλα ένα πράμα, ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα. Και τότε θα δούμε κι άλλες, εξίσου θλιβερές αλλά και γελοίες εικόνες.
Ενδεικτικά αναφέρεται η αποκρουστική κιτσαρία του βιντεοκλίπ της Σάττι, που επελέγη από το μητσοτακικό κράτος για να μας… εκπροσωπήσει στη Γιουροβιζιόνα, και το τσίρκουλο που είδαμε στην Ακρόπολη με τους μπογιατισμένους ανθρώπους και τους «αρχαιοέλληνες» που το ’σκασαν από βιντεοκωμωδία.
Και ακριβώς απέξω από τον αρχαιολογικό χώρο της Ακροπόλεως, όταν ήντουνε εντός του οι «αρχαιοέλληνες» του τσίρκουλου, βρισκόταν, καθώς λένε, και μπάντα του Λιμενικού και παιάνιζε. Τι να παιάνιζε άραγε; Τον ύμνο της Ν.Δ., το τραγούδι της Σάττι ή κάτι άλλο, αρμόζον στην περίσταση;
Να γελάσεις ή να κλάψεις; Τίποτε από τα δύο. Να αγωνιστείς στην καθημερινότητά σου για να επανέλθει η Ελλάδα στον τόπο της και να πας οπωσδήποτε να ψηφίσεις, γιατί σε μερικούς και μερικές το μαύρο τούς πάει πολύ…
