Ο Αχιλλέας Πλακίδας είναι γνωστός επιχειρηματίας της Θεσσαλονίκης με πετυχημένα μαγαζιά, ένα εκ των οποίων, είναι ο «Γορίλας» που από τον Σεπτέμβριο του 2016 που δημιουργήθηκε, αμέσως έκλεψε τις εντυπώσεις και τις καρδιές του κόσμου.
Ο επιχειρηματίας που «κέρδισε» ντόπιους και τουρίστες, με ανάρτησή του στο facebook κάνει μια κατάθεση ψυχής για το πώς η αδιαφορία και η ασχετοσύνη των αρμοδίων, οδηγεί τον ίδιο και τις σοβαρές προσπάθειες που γίνονται «στον γκρεμό», με αποκορύφωμα την τελευταία διετία και τις μεθοδεύσεις των ρυθμίσεων της Κυβέρνησης Μητσοτάκη που έχουν τσακίσει τις αντοχές του ίδιου, αλλά και άλλων επιχειρηματιών του κλάδου.
Τα σχόλια και τα likes στην ανάρτησή του είναι ενδεικτικά για το τι ακριβώς συμβαίνει, καθώς τα περισσότερα είναι από άλλους επιχειρηματίες που βιώνουν τα ίδια.
- Αναλυτικά η ανάρτηση:
Το μακρινό,πλέον,2015 έψαχνα να βρω ένα σημείο του κέντρου της Θεσσαλονικης όπου θα δημιουργούσα την ολοκληρωτικά δίκη μου πρώτη επιχείρηση.
Πάντα με γοήτευαν τα Bars.
Με γοήτευε να φτιάχνω ποτά που δεν είχες δοκιμάσει ξανά,να προσπαθώ να σου ξυπνήσω αναμνήσεις,να αναπαράγω μέσω αυτών συναισθήματα,ενώ παράλληλα κρεμόμουν κυριολεκτικά από τα χείλη σου προσπαθώντας να κλέψω την πρώτη σου εντύπωση ελπίζοντας να είναι θετική.
Ήθελα να δημιουργήσω έναν χώρο που θα διασκέδαζες ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δίχως να με νοιάζει τι φοράς,πόσα χρήματα κουβαλάς στο πορτοφόλι σου ή ακόμα και αν το όνομα σου θα έπρεπε να μου λέει κάτι.
Με ένοιαζε μόνο να είσαι ο εαυτός σου την νύχτα που θα σε φιλοξενούσα στο Bar μου.
Έτσι τον Σεπτέμβριο του 2016 δημιουργήθηκε ο Γορίλας.
Έφτιαξα ένα μπαρ, με χρήματα που,προφανώς,μου είχε φυλάξει ο διορατικότατος παππούς μου και ο μάγκας πατέρας μου.
Η τύχη μου αλλά και η αφωσιωση μου σε αυτό που πραγματικά πρεσβεύει ένα μπαρ έφερε και στέριωσε δίπλα μου αξιόλογους και γεμάτους μεράκι και θέληση ανθρώπους που μαζί τους έφερα τον Γορίλα στο σημείο που είναι σήμερα.Κάποιοι από αυτούς προχώρησαν στις ζωές τους και κάποιοι είναι μέχρι και σήμερα στην Βεροίας 3 συνεχίζοντας ακάθεκτοι να κάνουν αυτό που ξεκινήσαμε,το fine drinking & fun.
Το 2019 ο Γορίλας συμπεριλήφθηκε στα 500 καλύτερα Bars του κόσμου.
Αυτό δεν είναι διαφιμηση για την Θεσσαλονίκη;
Δεν ενισχύει τον τουρισμό;
Γνωρίζετε για τον τουρισμό που προσελκύουν τα Bars?
Σας πληροφορώ πως όταν έστειλα την αντίστοιχη επιστολή στον Δήμο Θεσσαλονικης η απάντηση που πήρα ήταν «Τι σας κάνει να πιστεύετε πως κάτι τέτοιο αφορά τον Δήμο Θεσσαλονικης,κύριε Πλακιδα;»
Δεν πτοηθηκα από όλο αυτό και έτσι τα χρόνια περνούσαν και ο Γορίλας μεγάλωνε,εξελίσσονταν.
Μαζί με όλα αυτά ξεκίνησε να «ενοχλεί».
Μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενοχλεί.
Ο Γορίλας παίρνοντας ως δεδομένο την πολεοδομική κατανομή δημιουργήθηκε σε μια βιοτεχνική και ακατοίκητη περιοχή ,αυτήν των Άνω Λαδάδικων,όπου το μόνο ζωντανό στοιχείο που κυκλοφορούσε μετά τις 18:00 το απόγευμα στον δρόμο που τον φιλοξενεί αλλά τις κάθετες αυτού ήταν μερικά ποντίκια στα υπόγεια εγκαταλελειμμένων γειτονικών καταστημάτων και μισογκρεμισμενοι τοίχοι παλιών βιοτεχνιών στους επανω ορόφους.
Μια περιοχή απρόσιτη,αφωτιστη,ξεγραμμένη.
Ήταν,όμως,αυτό που ακριβώς ψάχναμε.
Κάπου που ο πελάτης-καλεσμένος θα έρχονταν αποκλειστικά για εμάς.
Αν με ρωτάς,προφανώς και έκρυβε κινδύνους και ρίσκα ολο αυτό.
Δεν έγραψε άδικα ο Ευριπιδης πως «Να τολμήσω οφειλω,πετύχω δεν πετύχω.»
Οι γονείς μου και όλοι όσοι επηρέασαν την σκέψη και το ήθος μου μεγαλώνοντας και βαδίζοντας προς το «επιχειρώ» με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
Έναν Bartender – επιχειρηματίας που ασφαλίζει ΠΛΗΡΩΣ το προσωπικό του και πληρώνει μέχρι τελευταίου ευρώ το κόστος αυτού, που πληρώνει και μηδενίζει καθε τρίμηνο τον ΦΠΑ ,που έχει φτιάξει διαχρονικές και πλούσιες σε εμπιστοσύνη σχέσεις με τους προμυθευτες του,επειδή,μάντεψε,πληρώνονται στην ώρα τους,που πληρώνει την ΔΕΗ του καταστήματος του χωρίς να την κλέβει,που πληρώνει τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδοποιων των κομματιών που ακούγονται στο Bar του αλλά τα δικαιώματα των συγγενών αυτών,που ετήσια κινεί τις οποίες νόμιμες διαδικασίες χρειάζονται για την έκδοση παράτασης μουσικής,που προκαταβάλει το ενοίκιο του Bar του,που πληρώνει τα δημοτικά τέλη για τα τραπεζοκαθίσματα που αναλογούν στο Bar του και το σημαντικότερο όλων που οι λογαριασμοί όλων των παραπάνω έχουν στο πάνω μέρος αποτυπωμένο ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΜΟ ΟΝΟΜΑ.
Αλλά στάσου,τι λεω.
Όλα αυτά δεν εννοούνται;
Δεν είναι δεδομένα για όλους;
Και αν δεν είναι;Αυτό δεν είναι αθέμιτος ανταγωνισμός;
Τα τελευταία 2 χρονια έπαψαν να με νοιάζουν τα ποτά και αδιαφορώ για την αντίδραση σου όταν δοκιμάσεις.
Έπαψα να κοιτάω το ρολοι για το ποτέ θα έρθει η ώρα να πάρω θέση στο πόστο μου.
Τα τελευταία 2 χρόνια έπαψε να με χαροποιεί το να χορεύεις κρατώντας στο χέρι σου ένα μου ποτό,έπαψε να με νοιάζει αν είναι παγωμένο το ποτήρι σου,έπαψε να με ενδιαφέρει για το αν οι γύρω μου νιώθουν δημιουργικοί.
Τα τελευταία 2 χρόνια με νοιάζει ΜΟΝΟ να κυνηγάω τις αποδείξεις στα τραπεζια των πελατων μπας μου ξεφύγει κάποια και εκτεθώ σε έλεγχο.
Με ενδιαφέρει και παρακαλαω να μην αρρωστήσει κάποιο/καποια από το προσωπικό και χρειαστει να θέσουμε έκτακτα ωράρια μιας και κάτι τέτοιο «θα έλκυε ελέγχους» σύμφωνα με το ελεγκτικό όργανο.
Έχω στραμμένο μόνιμα το βλέμμα μου στην αρχή του δρόμου μήπως και έρθει η αστυνομία και με γράψει για τα παραπάνω από τα 80 decibel ήχου που εκπαιμπουν τα ηχεία του Bar μου,υπουργική απόφαση-υγειονομική διάταξη ΤΟΥ 1985, και ενοχληθεί μια μη κατοικήσιμη από τον ΝΟΜΟ περιοχή που πλέον κοσμείται από έκατονταδες Airbnb.
Σήμερα που γράφω αυτό μπήκε αστυνομικός με πολιτικά ρούχα στο Bar με κρυμμένο το όργανο μέτρησης στο πουκάμισο του.
Για να μην παρεξηγηθω,τα Airbnb δεν μου φταινε σε τίποτα,αλλά ο Δήμος Θεσσαλονικης που δεν σκέφτηκε την συνύπαρξη τους με τα πολλά πλέον μπαρ της ευρύτερης περιοχής.
Πλέον,κάθομαι ανυμπορος με τα χέρια σταυρωμενα στην τσέπη του μπουφαν μου δίπλα στον ευγενικό κύριο τον οποίο επίσης εχω προσλάβει ώστε να διανυκτερεύσει αυτός αντί για εμένα,με το αζημίωτο φυσικά, στην αυτοφωρη διαδικασία για μια μπορεί και δυο νύχτες,μιας και θέλω ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΒΡΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΗΧΟΣ ΗΤΑΝ 88 ΑΝΤΙ ΓΙΑ 80 DECIBEL.
Ξέρεις τι έχει γίνει 8,5 χρόνια μετά;
Μίσησα αυτό που τόσο αγάπησα.
Μίσησα το ίδιο μου το επάγγελμα.
Αυτό που με έκανε χαρούμενο,αυτό που μου άνοιξε ορίζοντες,αυτό που με έκανε δημιουργικό.
Αυτό που μου γνώρισε υπέροχους ανθρώπους.
Αυτό που μου γνώρισε την γυναίκα που παντρεύτηκα,αυτό που τρέφει τον ίδιο μου τον Γιο.
*πηγή φωτογραφίας: facebook.com/plakidas.achilleas
