Ορισμένοι άνθρωποι ακτινοβολούν δυνατά. Τόσο, που νιώθεις τυχερός και ευλογημένος που τους γνώρισες.
- Από τον Δημήτρη Ριζούλη
Που είχες την ευκαιρία να συνομιλήσεις μαζί τους και να «κλέψεις» λίγη από τη σοφία τους. Τέτοιος ήταν ο π. Γεώργιος Μεταλληνός. Πρότυπο παπά, ιερωμένος άξιος θαυμασμού. Από αυτούς που, όταν θυμώνεις για τις παρεκτροπές της Εκκλησίας και τις περιπτώσεις ορισμένων ανάξιων, τους σκέφτεσαι για να πάρεις δύναμη και να πεις «έτσι είναι οι παπάδες στ’ αλήθεια».
Ο παπα-Γιώργης ήταν κοσμαγάπητος. Είχαν βοηθήσει σε αυτό οι τηλεοπτικές παρουσίες του και το μειλίχιο ύφος του. Αν και βαθύς γνώστης των θεολογικών ζητημάτων, μιλούσε απλά, χωρίς ίχνος έπαρσης. Ήταν αυθεντία, αλλά δεν παρίστανε τον παντογνώστη. Αντιμετώπιζε κάθε πρόκληση με αγάπη, χωρίς να εκνευρίζεται, και απαντούσε με επιχειρήματα. Ακόμα και στις πιο εξωφρενικές επιθέσεις που δεχόταν από αθέους ή άλλους γραφικούς. Ήταν δύσκολος αντίπαλος ο παπα-Γιώργης για όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια τον απέφευγαν. Είχαν καταλάβει ότι δεν τα έβγαζαν πέρα μαζί του.
Αυτός ο καλοκάγαθος παπάς δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ήταν ακλόνητος στις θέσεις του κι ας έδειχνε συγκαταβατικός με τους συνομιλητές του. Υπερασπιζόταν άλλωστε την Εκκλησία και τα διδάγματά της, όχι τον εαυτό του.
Ο παπα-Γιώργης για αυτές τις ξεκάθαρες θέσεις του έγινε πολύ αγαπητός στους πιστούς, αλλά όχι και τόσο στους Ιεράρχες. Βλέπετε, δεν τους χαριζόταν. Ήταν έτοιμος να συγκρουστεί με θάρρος, εάν πίστευε ότι κάποιες ενέργειες της διοίκησης της Εκκλησίας ήταν εκτός της ορθόδοξης λογικής και παράδοσης.
Μέχρι και με τον αξέχαστο Χριστόδουλο μια περίοδο είχε κοντραριστεί, παρότι τους ένωναν πολλά και μας άφησαν παρόμοιες παρακαταθήκες. Δεν ήταν παπάς των δημοσίων σχέσεων, κάθε άλλο. Το απέδειξε άλλωστε η πορεία του. Απέφυγε τα προνόμια ή τις θέσεις εξουσίας, γιατί ήθελε να μείνει προσηλωμένος στα γραπτά του και στο ποίμνιο. Δόξα τω Θεώ, μας άφησε πολλά που θα τα μνημονεύουμε για χρόνια.
Αν κάτι πρέπει να ξεχωρίσουμε όμως από το έργο του, λόγω και της συγκυρίας στην οποία βρίσκεται η σύγχρονη Ελλάδα, είναι η αγωνία του για τη σύνδεση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Με επιστημονικά επιχειρήματα εξηγούσε ότι η σχέση αυτή είναι άρρηκτη, απαντώντας στις ανιστόρητες θεωρίες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν τελευταία. Στο μέλλον -που θα ενταθεί αυτή η προπαγάνδα- θα ανατρέξουμε πολλές φορές στα κείμενά του για να βρούμε την αλήθεια. Βλέπετε τι πάει να γίνει με τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από το 1821 και πώς επιχειρείται να αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει Ελληνισμό και Ορθοδοξία.
Ο π. Γεώργιος μας τίμησε με την αγάπη και τη συνεργασία του. Υπήρξε σταθερός αναγνώστης της «δημοκρατίας» και μόνιμος αρθρογράφος της «Ορθόδοξης Αλήθειας». Επικοινωνούσε συχνά μαζί μας είτε τηλεφωνικά (πάντα από σταθερό τηλέφωνο, ποτέ από κινητό, που δεν είχε) είτε μέσω ταχυδρομείου με τα χειρόγραφα σημειώματά του. Άλλοτε για να μας ευχηθεί ή να μας ενθαρρύνει με τα ζεστά του λόγια, κάποιες φορές όμως για να μας διορθώσει. Κυρίως για μικρές ιστορικές ή θεολογικές ανακρίβειες που ούτε στα σχετικά βιβλία δεν υπάρχουν… Πάντα με τη γνωστή του ευγένεια και ποτέ με το ύφος του καθηγητή ειδήμονα. Τόσο απλός ήταν, αν και σπουδαίος!
Η Εκκλησία δυστυχώς δεν τίμησε τον παπα-Γιώργη εν ζωή όπως του έπρεπε. Είπαμε, δεν ήταν των δημοσίων σχέσεων… Γενικώς τα απέφευγε όλα αυτά. Μας έκανε όμως τη χάρη τον Φεβρουάριο του 2018 να του αφιερώσουμε μια εκδήλωση με αφορμή τα τρία χρόνια έκδοσης της «Ορθόδοξης Αλήθειας». Έπειτα από διαπραγματεύσεις είπε το «ναι». Θυμάμαι ακόμα να λέει «δεν είμαι άξιος». Τόσο αληθινά ταπεινός ήταν.
Ο παπα-Γιώργης άφησε τούτο τον κόσμο, αλλά δεν θα ξεχαστεί. Το αποτύπωμά του υπήρξε τεράστιο και το έργο του πολύτιμο. Κυρίως όμως παρέδωσε το παράδειγμά του. Αυτό του απλού, χαμογελαστού Παπά, με Π κεφαλαίο. Το παράδειγμα ενός Κοσμά Αιτωλού της εποχής μας.
