Παρακολουθώ τον πόλεμο της φέτας, πόσο κάνει το κιλό, το μισό κιλό κ.λπ. Οταν πάει η συζήτηση στα γεμιστά θα κλιμακωθεί ο αγώνας και θα ανέβει πίστα το παιχνίδι. Από τη μια, ντιλεντάντηδες φιλολοάτκι ημιφιλελεύθεροι, που προτάσσουν τα στήθη της Δούνια και της Λεονώρας, και από την άλλη αυτό που οι Γάλλοι λένε «αριστεροί της σαμπάνιας».
Αμφότεροι, πάω στοίχημα, έχουν χρόνια να πατήσουν το πόδι τους στις υπεραγορά όπου ψωνίζει η πλέμπα των πολιτικών πελατών τους. Τώρα που είπα «σαμπάνια» είδα -δεν το είχα πάρει χαμπάρι- πως κατεβαίνει και άλλο αριστερό κόμμα, ο Πέτρος Κόκκαλης, γνωστός αγωνιστής, που τα δάκρυά του για τους εργάτες στάζουν μέσα στην πισίνα και τα σβήνει το χλώριο.
Εχει το όνομα του παππού του, ο οποίος έχει και δρόμο δίπλα στο Πρεσβείος, που γλίτωσε τα έξι μέτρα ένεκα της κομμουνιστικής χωριστικής ανταρσίας και του παιδομαζώματος, και τελεύτησε τον βίο του στην Ανατολική Γερμανία, καθεστώς με τεράστια προσφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό. Αφενός κορυφαίο παλλαϊκό ρουφιανιλίκι -οι μισοί ρουφιάνευαν τους άλλους μισούς στη Στάζι-, αφετέρου ένα θαύμα της αυτοκίνησης, το Trabant.
Mιλάμε για μπακατέλα, με αμάξωμα από πεπιεσμένο, πλαστικοποιημένο χαρτί, το οποίο μπορούσες να κάψεις στο τζάκι αν το βαριόσουν, δίχρονο μοτέρ-λαδιέρα, που ύστερα από ταξίδι δύο ωρών μύριζες σαν να τηγάνιζες πατάτες με μηχανέλαιο επί μία εβδομάδα στην υπόγα της θρυλικής Στοάς της Πείνας στην Ομόνοια, όπου το πάλαι σερβίρετο και ντονέρ από γκοτζίλα, που ξέθαψε στην Πίνδο το Ιταλικό Πυροβολικό το 1940, κατά την ατελέσφορη προσπάθεια των φρατέλων να κάμψουν τον τρομερό Κασλά και τα Τρικαλινά λιοντάρια του.
Το Trabant, όπως και το έτερο δίχρονο παρτάλι του τευτονικού υπαρκτού μηχανολογικού σοσιαλισμού, το Wartburg, είχε αεροδυναμική τρίφυλλης ντουλάπας, κράτημα παραπληγικής γάτας που σπινιάρει πάνω σε χυμένα λάδια και παθητική ασφάλεια ρωσικής ρουλέτας. Εάν σκεφτείς πως οι μηχανικοί που το έφτιαξαν ήταν ίδια ράτσα με αυτούς που έφτιαξαν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα τα αξιόπιστα, τότε, κομψοτεχνήματα της Γερμανικής μηχανολογίας, με αρκετές ξεπατικωσούρες από τους εξαίρετους Τσέχους, τότε οι κομμουνιστές ομότεχνοί τους πρέπει να πίνανε κάτι πολύ περίεργο ή έφταιγε απλά η επιμόλυνσή τους από τον κομμουνισμό. Και ξέρετε τι λένε; Εάν οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν να κάνουν τον κομμουνισμό να δουλέψει, τότε κανείς δεν μπορεί.
Γι’ αυτό πιο τίμιος είναι ο χαβαλές κάτι πλουσιόπαιδων που έχουμε εδώ, να κουνάνε το δάχτυλο στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, όπως ο Αλέξης, ο Πέτρος, η Ζωζώκα, η Εφη, ο λυγερός Μπαρούφας. Στην ουσία αποστάτες χομπίστες της τάξης τους είναι. Αλλοι παίζουν γκολφ, άλλοι τένις, άλλοι συλλέγουν ακριβά ρολόγια και άλλοι κάνουν τους αριστερούς. Και ξέρετε τι άλλο λένε: οι φτωχοί παίζουν μπάλα, οι μεσοαστοί παίζουν τένις και οι πολύ πλούσιοι παίζουν γκολφ. Οσο ανεβαίνεις μικραίνουν τα μπαλάκια σου. Εχουμε λοιπόν ένθεν κακείθεν κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, που μας κάνουν κήρυγμα για τη φτωχολογιά, την ακρίβεια κ.λπ.
Εχουμε και μια μονασική πατέντα, τουτέστιν κρατικοδίαιτους «νεοφιλελεύθερους», που δεν έχουν ποτέ βγάλει ένα (1) ευρώ στην ελεύθερη αγορά, και σκληροπυρηνικούς ακράτητους αριστερούς -αυτοί είναι παγκόσμια πατέντα που πάνε διακοπές στο «Costa Navarino» αφού βγάλουν την παλαιστινιακή μαντίλα, ταυτόσημη πλέον με τζιχαντιστές βιαστές και φονιάδες. Οι πλείστοι, πάντως, με μικρά μπαλάκια.
Και μια που μιλάμε για μπάλες και μπαλάκια, δεν υπάρχει πιο μεγάλη ανοησία από το φανατικό ποδοσφαιρικό οπαδιλίκι. Μην είστε κορόιδα, μη μαλώνετε, ρε, για ανώνυμες εταιρίες! Είδατε να δέρνονται και να τα σπάνε οπαδοί της General Motors ή της Monsado; Κρατήστε τη ρομαντική ιδέα στην καρδιά σας, όπως όταν ονειρευόσασταν στην αλάνα, καθώς κάνατε κατεβασιά στο τέρμα από δύο πέτρες, πως ήσασταν ο Δεληκάρης, ο Δομάζος, ο Παπαϊωάννου ή ο Κούδας. Αρκεί.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
Αι κομμουνισταί γιαλαντζί