Αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος έστω μία ημέρα, με την αίσθηση της ακοής, αφήνοντας το στοματάκι του να ξεκουραστεί για κάποιες ώρες από την πολλή την πάρλα και τα μασουλήματα των φαγητών και των γλυκισμάτων – λες και ο Χριστός γεννήθηκε για να καταβροχθίζουμε (όσοι έχουμε φαγητό) 10.000 θερμίδες στην καθισιά μας.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Ακούγοντας τον περίγυρο και κάνοντας μια πρόχειρη στατιστική θα διαπιστώσουμε ότι περισσότερος χρόνος αναλίσκεται στις συζητήσεις για τα προβλήματα παρά για τις λύσεις τους. Είναι ανάγκη του ανθρώπου να εκδηλώνεται και να αποκαλύπτει τι τον απασχολεί. Ωστόσο, η συζήτηση αν δεν προχωρήσει στο «διά ταύτα», στις προτάσεις για τις λύσεις στα προβλήματα, γίνεται τοξική, καταντά γκρίνια και ανήμπορη κακία.
Επίσης, στις ομηγύρεις και τις παρέες συμβαίνει και το εξής… θεαματικό. Μόλις αποχωρήσει κάποιος που διασκέδαζε με τους υπόλοιπους, οι υπόλοιποι αρχίζουν και φτυαρίζουν μπόλικο χωματάκι προς τη μεριά του. Θάψιμο κανονικό! Αγαπημένο σπορ, διαχρονικά, η κακολογία. Όλοι οι (εκάστοτε) άλλοι είναι «κακοί» κι εμείς οι «τέλειοι». Η ομάδα των «άλλων» αλλάζει σύνθεση, αλλά το εγώ είναι πάντα εδώ και ζητά το μερτικό του – κι αυτό είναι η μείωση των τρίτων.
Αντί να κατηγορούμε τους άλλους που κάνουν το τάδε στραβό και παραλείπουν το δείνα, καλύτερο είναι, ειδικά τούτη την περίοδο που υπενθυμίζει αδιάκοπα την υποχρέωση και την ομορφιά του καλού, να γίνουμε εμείς η ευχάριστη είδηση. Ο πλούσιος δεν δίνει χρήματα να ταΐσει τους φτωχούς; Ας δώσουμε εμείς κι ας αφήσουμε τον αμελή να δίνει λογαριασμό στη συνείδησή του ή στον στενό περίγυρό του. Ο ευεργετηθείς είναι αγνώμων και ασφαλέστατος εχθρός; Αυτό συμβαίνει από την αυγή της ανθρωπότητας. Ας γίνουμε εμείς οι ευγνώμονες κι εκείνοι που ξέρουν να αναγνωρίζουν ό,τι αγαθό τούς έχει προσφερθεί και να το αντιγυρνούν στο πολλαπλάσιο.
Δεν υπάρχει πιο γνήσια κι απειλητική για το σύστημα επανάσταση. Να ξεκινάς από τον εαυτό σου και να ανατρέπεις την τυραννία του κακού και της μικροψυχίας που έχει καταλάβει τη δική σου συνείδηση.
Καλά Χριστούγεννα!
