Η πολιτική παράγει μόνο διαβολική κακία

Προσφάτως, νέα κοπέλα έπεσε θύμα τροχαίου ατυχήματος. Ουδείς των διερχόμενων οδηγών σταμάτησε να τη βοηθήσει. Στατιστικά, εννέα από τους 10 διερχομένους έχουν ψηφίσει κόμματα του «δημοκρατικού τόξου». Ολοι αυτοί οι άθλιοι αυτοπροσδιορίζονται υπερευαίσθητοι στην αδυναμία των συμπολιτών τους, υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και «αλληλέγγυοι».

Η πλειονότητα των διερχόμενων οδηγών θρηνεί ατελείωτες ώρες στα πληκτρολόγια των υπολογιστών σχετικά με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που χάνουν τη ζωή τους στη θάλασσα. Ομως, ούτε ένας από αυτήν την «προοδευτική και δημοκρατική» παρέλαση των αθλίων δεν σταμάτησε δίπλα στην κοπέλα που κειτόταν ολομόναχη στην άσφαλτο. Καθημερινά, χιλιάδες αντίστοιχες πράξεις «κακού», βερμπαλισμού και υποκρισίας λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα.

Μετά τα Μνημόνια και κυρίως την περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το κακό, η υποκρισία και η απληστία παράγονται στην Ελλάδα σε μεγέθη και ρυθμούς που η χώρα αδυνατεί να απορροφήσει. Ομως, η υπερπαραγωγή του κακού κατανοείται μέσα από τη φιλοσοφική του διάσταση, επειδή αποδεικνύεται ότι διαχέεται στην κοινωνία από τις δομές εξουσίας. Αρχικά, θα πρέπει να απαντηθεί διαλεκτικά «εάν οι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο με μια έμφυτη ηθική θεϊκή πυξίδα ή η ατομική ηθική είναι ιδιότητα που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του βίου». Το ερώτημα απασχόλησε το σύνολο των φιλοσόφων και των διανοουμένων, με τις διαφορετικές απόψεις να συμπυκνώνονται στα έργα του Thomas Hobbes και του Jean-Jacques Rousseau.

Ο πρώτος προσπάθησε να τεκμηριώσει ότι η ανθρώπινη κακία, η βαρβαρότητα και οι διαβολικές πράξεις είναι αλληλένδετες με την ανθρώπινη φύση και εκδηλώνονται μέσω των κανόνων και των περιορισμών που η εξουσία επιβάλλει, με αποτέλεσμα στο τέλος να κυριαρχεί το ένστικτο. Οσο, λοιπόν, περισσότερη αδικία, καταπίεση και περιοριστικοί κανόνες κυριαρχούν σε μία κοινωνία τόσο περισσότερο κακό παράγεται. Η αντίθετη άποψη του Rousseau υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος θα ήταν ευγενικός και αγνός άνευ της διαφθοράς που επιβάλλουν η απληστία και η κοινωνική αδικία των ελίτ. Και οι δύο φιλόσοφοι αδυνατούν να απαντήσουν στο αρχέγονο ερώτημα της υπερίσχυσης του κακού ή του καλού επί της ανθρώπινης φύσης.

Ομως, συμφωνούν ως προς την πολιτική διάσταση της ηθικής. Οτι, δηλαδή, η πολιτική, η ανελευθερία, οι περιορισμοί και η ταξική ιεραρχία που κατασκευάζονται από την ελίτ είναι οι κινητήριες δυνάμεις του κακού, που κυριαρχούν στην ατομική και τη συλλογική ανθρώπινη φύση. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι η βία, ο φόβος, η κακία, η απληστία και η αδικία που δεσπόζουν στην ελληνική κοινωνία είναι συνειδητά επιβαλλόμενες πολιτικές πράξεις.

Αυτές τις διαβολικές καταστάσεις η κυβέρνηση της Ν.Δ. όχι μόνο δεν προσπάθησε να τις αποκρύψει, όπως θα έκανε κάθε φυσιολογική κυβέρνηση, αλλά, αντιθέτως, ο βαθμός του ηθικού πολιτικού αμοραλισμού της έχει φτάσει στο σημείο μη επαναφοράς στην κανονικότητα, με αποτέλεσμα η κακία όχι μόνο να αποκρύπτεται, αλλά, αντιθέτως, να διαφημίζεται. Στην οικονομικά νεκρή ελληνική κοινωνία, υπουργός της κυβέρνησης δήλωσε ότι «είναι προτιμότερο η τιμή της βενζίνης να ανέλθει στα 2.7 ευρώ, ώστε να μπαίνουν περισσότεροι φόροι στα ταμεία του κράτους».

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μίλησε για την «τυραννία της πλειοψηφίας» σε πλήρη αντίθεση με τους βερμπαλισμούς του περί δημοκρατίας. Η χυδαιότητα και η κακία που παρήγαγαν τα τρολ της Ν.Δ. στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατά της κυρίας Καρυστιανού, της μάνας που έχασε το παιδί της στο έγκλημα των Τεμπών, είναι αδύνατον να κατανοηθούν με πολιτικούς όρους. Η χρονική περίοδος από τα Μνημόνια μέχρι σήμερα παράγει μόνο κακία και σήψη. Ποτέ δεν υπήρξε πιο επίκαιρη η φράση του Σεφέρη. «Η βλακεία, η εγωπάθεια και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. Τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα».