Ευνοιοκρατία και επιλογές «ημετέρων» στη διπλωματική υπηρεσία

Απογοήτευση εκφράζουν διπλωματικοί κύκλοι στο υπουργείο Εξωτερικών για το συνεχώς υποβαθμιζόμενο επίπεδο της διπλωματικής υπηρεσίας, καθώς το μορφωτικό επίπεδο των προσερχομένων για να πλαισιώσουν το διπλωματικό προσωπικό φθίνει επικίνδυνα. Κοντά σε αυτό, διαδικασίες προώθησης «ημετέρων» αλλοιώνουν ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα, ως προς το επίπεδο που οφείλουν να διαθέτουν οι διπλωματικοί λειτουργοί οι οποίοι καλούνται να υπερασπιστούν κρίσιμα συμφέροντα της χώρας.

Μιλάμε για ευνοιοκρατία, που, όπως ξέρουμε, αποτελεί την πεμπτουσία στο ελληνικό αξιακό σύστημα, στη διαδικασία στελέχωσης δημόσιων υπηρεσιών, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση. Η ευνοιοκρατία δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη μεροληπτική προτίμηση των «ημετέρων» από την εκάστοτε κυβέρνηση, που οδηγεί στη ρουσφετολογική και επομένως αναξιοκρατική κατάληψη δημόσιας θέσης. Το προηγούμενο της πρόσφατης τραγωδίας των Τεμπών, με θύματα, στην πλειονότητά τους, νέους Ελληνες, αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της διαπίστωσης.

«Παραθυράκια»

Είναι γεγονός ότι στο παρελθόν αλλά και σήμερα ακολουθείται αυτή η ίδια πρακτική όπου είναι δυνατόν, ακόμα και όταν το περιβάλλον των οιωνδήποτε διεξαγόμενων εξετάσεων θεωρείται «αδιάβλητο». Παράθυρα βρίσκονται, αρκεί να υπάρχει συνεργασία των κρίσιμων συντελεστών στις διαδικασίες επιλογής.

Ο εκάστοτε υπουργός ή πρωθυπουργός διατηρεί πάντοτε το περιθώριο προσωπικών επιθυμιών για την «τακτοποίηση» νέων υπαλλήλων, που διαπιστωμένα πρόσκεινται στην εκάστοτε κυβερνώσα παράταξη. Τα «δικά μας παιδιά» ήταν πάντοτε -είναι και σήμερα- προτιμητέα από τα παιδιά του ανώνυμου λαού.

Αυτό που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με την ευνοιοκρατία, είναι το συνεχώς υποβαθμιζόμενο επίπεδο των ενδιαφερομένων να καταλάβουν δημόσια θέση, εν προκειμένω στο νευραλγικό υπουργείο Εξωτερικών, σε τέτοιον βαθμό ώστε είναι δύσκολο να καλυφθούν οι προκηρυγμένες θέσεις. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δυσάρεστη όταν φτάνουμε στο σημείο να δημιουργούνται ακόμα και θέσεις «ad hoc» -που δεν προβλέπονται θεσμικά-, προκειμένου να λειτουργήσει το σύστημα κατά τον τρόπο που επιθυμούν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Και δεν μιλάμε για θέσεις εμπιστοσύνης, όπου όποια προτίμηση μπορεί να αιτιολογείται. Μιλάμε για απλούς υποψηφίους σε δημόσιες θέσεις που δεν αγγίζουν, στην αρχή της σταδιοδρομίας, νευραλγικές θέσεις εμπιστοσύνης.

Ιντριγκες

Αυτή την περίοδο, δεκάδες «ίντριγκες» υφέρπουν στο «Βυζάντιο» της Βασιλίσσης Σοφίας, προκειμένου να καλυφθούν θέσεις-κλειδιά σύμφωνα με τις προτιμήσεις της ηγεσίας του υπουργείου. Αυτές οι θέσεις καταλαμβάνονται με ευνοιοκρατική παρέμβαση, ενώ θα μπορούσαν να καλυφθούν από στελέχη που θεσμικά προβλέπονται από το υπουργείο Εξωτερικών. Υπάρχουν και άλλες θέσεις που έχουν χαρακτηριστικά «ψυγείου» και εξυπηρετούν μόνο το βόλεμα διαφόρων «ημετέρων». Αλλαγές προσώπων προγραμματίζονται στις ετήσιες κρίσεις, σε ικανό αριθμό ελληνικών διπλωματικών αποστολών στο εξωτερικό, αλλά και στην κεντρική υπηρεσία. Πάντοτε αυτό συνέβαινε. Να θυμηθούμε ότι κάποτε ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είχε μετακινήσει στη Βενεζουέλα κάποιον καταρχάς «δικό του» άνθρωπο, που τα είχε κάνει θάλασσα στη Μόνιμη Αντιπροσωπία στις Βρυξέλλες. Μέχρι και ο ίδιος είχε απηυδήσει από την προηγούμενη επιλογή του.

Στο σώμα των υπό μετακίνηση διπλωματών, ορισμένοι εκλεκτοί μπορούν να παραμείνουν «στάσιμοι», υπηρετώντας ακόμα και οκτώ συνεχόμενα χρόνια σε μια διπλωματική αποστολή, αν το «επιθυμούν» οι περιστάσεις. Μιλάμε ακόμα και για κρίσιμα διπλωματικά γραφεία στη γειτονική Τουρκία.

Τη Δευτέρα (8/7/24) θα ξεκινήσει στο υπουργείο Εξωτερικών ο διαγωνισμός για την εισαγωγή 15 νέων υποψήφιων ακολούθων Πρεσβείας στην Διπλωματική Ακαδημία του υπουργείου. Ας ελπίσουμε ότι η «αδιάβλητη» διαδικασία θα ισχύσει για όλους και όχι για… ορισμένους.