Πονοκέφαλο αποτελούν σε κάθε κυβέρνηση τα έσοδα και ο τρόπος είσπραξής τους!
«Συμβάλλοντας» λοιπόν στην εξεύρεση λύσεων, προτείνουμε αφιλοκερδώς εποικοδομητικές ιδέες. Μια καλή ιδέα θα ήταν για παράδειγμα, είτε ένας φόρος περιττών κιλών, είτε –ακόμα καλύτερα – ένας φόρος για κάθε προεκλογική υπόσχεση που δεν τηρείται…
- Γράφει ο Τάκης Κάμπρας
Οι προτάσεις μας βέβαια έχουν να κάνουν με τους πραγματικούς φόρους οι οποίοι επιβλήθηκαν κατά το παρελθόν, σε ανάλογες… δύσκολες στιγμές!
Η φορολογία ξεκίνησε από την αρχαιότητα ως υποχρέωση ανθρώπων να καταβάλλουν αντικείμενα ή προϊόντα αξίας σε άρχοντες ή κράτη. Συνήθως σε κάθε περιοχή υπήρχε ένας άρχοντας με στρατιωτική, πολιτική εξουσία ή ήταν απλά ένας γαιοκτήμονας στον οποίο αποδίδονταν οι εισφορές, και αυτός με τη σειρά του τις έστελνε στην ανώτατη κρατική αρχή.
Να σημειωθεί, ότι σχεδόν ταυτόχρονα με τη φορολογία αναπτύχθηκε και το φαινόμενο της φοροδιαφυγής, ώστε να δημιουργηθούν ειδικές «υπηρεσίες» συλλογής φόρων για την εξασφάλιση της είσπραξης των φόρων και τον ακριβή υπολογισμό του κάθε φόρου. Αυτές οι «υπηρεσίες» ταυτόχρονα μπορούσαν να επιδικάσουν ποινές σε φοροφυγάδες.
Αν λοιπόν σας φάνηκε περίεργος ο φόρος της «πίτας με γύρο», πως θα σας φαινόταν να πληρώνατε για τα παράθυρα του σπιτιού σας, για τον αριθμό των καπέλων που έχετε στη ντουλάπα σας ή ακόμη και για… τη γενειάδα σας; Στην προσπάθεια, λοιπόν, να βοηθήσουμε όλοι μαζί την ανοικοδόμηση της οικονομίας, ψάξαμε και βρήκαμε τους πιο παράξενους φόρους, που έχουν επιβληθεί ανά τον κόσμο.
Ο φόρος της γενειάδας
Στην παγκόσμια ιστορία, αυτός ο φόρος κάνει την εμφάνισή του τουλάχιστον δύο φορές. Η πρώτη είναι στην Αγγλία του 16ου αιώνα, επί βασιλείας Ερρίκου του 7ου. Ο βασιλιάς, ο οποίος ήταν ο ίδιος γενειοφόρος, αποφάσισε να επιβάλει φόρο σε κάθε πολίτη που ήταν αξύριστος, με το ύψος της εισφοράς να καθορίζεται από την κοινωνική του θέση.
Η δεύτερη περίπτωση παρατηρείται στη Ρωσία, στα χρόνια του τσάρου Πέτρου Α’. Ο άρχων θεωρούσε πως οι συνήθειες των υπηκόων του δεν συμβάδιζαν με αυτές των «πολιτισμένων» Δυτικών. Μία από αυτές τις συνήθειες ήταν κι η δημοφιλής στους άνδρες, γενειάδα.
Προκειμένου να «συνετίσει» τους πολίτες, φορολόγησε το 1705 τη γενειάδα.
Σήμερα, θα μπορούσε με την επιβολή τέτοιου φόρου, να καλύψει μεγάλες τρύπες στην οικονομία…
Δηλώστε τα χρήματα από την διακίνηση ναρκωτικών
Αν φαίνεται ακατόρθωτο για μια κυβέρνηση να πείσει τους πολίτες να δηλώνουν όλα τα εισοδήματα τους στην εφορία, φανταστείτε πόσο τρελό είναι να τους λέει να δηλώσουν τα χρήματα που κέρδισαν από διακίνηση ναρκωτικών. Κι όμως, οι οδηγίες για την συμπλήρωση της φορολογικής δήλωσης από την Αμερικανική IRS (Internal Revenue Service)επιμένουν ότι «παράνομο εισόδημα, όπως χρήματα από την διακίνηση παράνομων ναρκωτικών, πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στην φόρμα δήλωσης εισοδήματος 1040, γραμμή 21 !!!».
Φόρος απελευθέρωσης σκλάβου – «Φιλιππινέζας»
Στην Αρχαία Ρώμη θεσπίστηκε ο φόρος απελευθέρωσης, ο οποίος ουσιαστικά απαιτούσε χρήματα από κάποιον που δεν ήταν πια σκλάβος. Σε μερικές περιπτώσεις επιβαλλόταν στους ιδιοκτήτες που αποφάσιζαν να απελευθερώσουν κάποιον, αλλά τις περισσότερες φορές το χρέος έπεφτε στον πρώην σκλάβο που έπρεπε να παραδώσει το 10% της τιμής που είχε σαν σκλάβος στην Ρώμη.
Φόρος για την εξουδετέρωση αντιπάλων
Ο Oliver Cromwell θέσπισε αυτόν τον φόρο το 1655 για τους ευγενείς που εξακολουθούσαν να υπάρχουν στην Αγγλία αφότου ανέλαβε την εξουσία. Ο Cromwell χρησιμοποίησε μερικά από τα χρήματα που εισέπραττε για να χρηματοδοτήσει την πολιτοφυλακή που πολεμούσε εναντίον των άλλων ευγενών.
Ο φόρος ύπαρξης
Στην Αγγλία του 14ου αιώνα, θεσπίστηκαν αρκετοί φόροι της κατηγορίας poll taxes (φόροι που πρέπει να πληρώσουν όλοι οι ενήλικες ανεξαρτήτως εισοδήματος), με κορυφαίο τον φόρο που έπρεπε να πληρώσει κάποιος επειδή απλά και μόνο ζούσε. Κάποιες διαμαρτυρίες ξέσπασαν, κάποιοι χωρικοί επαναστάτησαν και έτσι ξεκίνησε η ιδιαιτέρως καταστροφική «εξέγερση των χωρικών».
Διαβάστε επίσης: Γιατί η Πρωτοχρονιά δεν είναι παντού την ίδια μέρα;
Ο φόρος του βραβείου Νόμπελ
Οι χρηματικές απολαβές από ένα βραβείο Νόμπελ φορολογούνται από την Αμερικανική IRS. Αυτό θα λέγαμε ότι ακούγεται λίγο παράδοξο, μιας και σύμφωνα με τα λόγια του Alfred Nobel, το βραβείο απονέμεται σε αυτούς που «έχουν προσφέρει το μέγιστο όφελος στο ανθρώπινο γένος». Ωστόσο εκτός από τους Νομπελίστες, φορολογεί και τους κατόχους βραβείων Πούλιτζερ καθώς και άλλων χρηματικών επάθλων εκτός και αν δωρίσουν το βραβείο σε φιλανθρωπικό οργανισμό ή στην κυβέρνηση.
Ο φόρος των μεταναστών
Οι φόροι σε ξένους και μετανάστες δεν είναι καθόλου ασυνήθιστοι ακόμη και στον 20ο αιώνα. Ο Καναδάς ξεκίνησε να φορολογεί τους Κινέζους μετανάστες το 1885 και σταμάτησε το 1923. Ο τερματισμός του φόρου αυτού δεν οφείλεται στην ξαφνική αλλαγή συναισθημάτων απέναντι στους μετανάστες αλλά στην ολοκληρωτική απαγόρευση της εισόδου Κινέζων μεταναστών στην χώρα. Εδώ υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό…
Ο φόρος του τζακιού
Όταν ένας «μονάρχης» ξεμένει από χρήματα και έχει ήδη φορολογήσει την ακίνητη περιουσία, τότε το μόνο που του απομένει είναι να φορολογήσει τυχαία τμήματα κατασκευών.
Το πρόβλημα με τον φόρο που επιβλήθηκε στην Αγγλία του 1660, ήταν ότι έπληττε κυρίως τις κατώτερες τάξεις (όπως γίνεται συνήθως, κάτι που οδήγησε αρκετούς να κρύβουν τις καμινάδες τους. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 1684, όταν ξέσπασε πυρκαγιά που κατέστρεψε 20 σπίτια και σκότωσε 4 άτομα και η οποία οφειλόταν στις προσπάθειες ενός φούρναρη να κάνει χρήση της καμινάδας ενός γειτονικού σπιτιού.
Ο φόρος με την ονομασία Danegeld
Η ιστορία είναι γεμάτη με δυσβάσταχτους φόρους που πλήρωναν κάποιες χώρες σε άλλες ώς συνέπεια της ήττας τους στο πεδίο της μάχης. Έναν τέτοιο φόρο αναγκάστηκαν να πληρώνουν οι Σάξονες στους Δανούς που είχε την ονομασία Danegeld, δηλαδή φόρος του να μην σκοτώθηκαν από τους Δανούς. Το εξευτελιστικό προνόμιο του να είναι ο πρώτος που πλήρωσε τον φόρο αυτό, είχε ο βασιλιάς Etheired «ο απροετοίμαστος».
Φόρος για το καπέλο
Μεταξύ του 1784 και του 1811 στη Μεγάλη Βρετανία, οι κάτοχοι καπέλων υποχρεούνταν να καταβάλουν φόρο. Όσο περισσότερα καπέλα διέθετε κάποιος, τόσο μεγαλύτερη έπρεπε να είναι η συνδρομή του στο κράτος. Η βρετανική κυβέρνηση, θεσπίζοντας τον συγκεκριμένο φόρο, κινήθηκε με βάση την παραδοχή ότι όσο πλουσιότερος είναι κάποιος πολίτης, τόσο περισσότερα καπέλα θα έχει. Σήμερα θα μπορούσε για παράδειγμα να προσθέσεις και τα σκουφιά το χειμώνα ή τα καπελάκια ηλίου το καλοκαίρι.
Φόρος των παραθύρων
Την 31η Δεκεμβρίου του 1695, ο τότε βασιλιάς της Σκωτίας, Γουίλιαμ ο Γ’, στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει την χρηματοπιστωτική κρίση, εισήγαγε έναν φόρο που πολύ απλά μπορεί να μεταφραστεί ως «φόρος των παραθύρων». Ο νόμος αυτός προέβλεπε την υποχρεωτική καταβολή 2 σελινίων για κάθε οικία, ενώ αν η οικία διέθετε 10-20 παράθυρα το ποσό ανέβαινε στα 4 σελίνια. Οι Σκωτσέζοι αντέδρασαν δυναμικά στο μέτρο αυτό, με τους φτωχούς να «χτίζουν» τα παράθυρα.
Φόρος ονόματος
Το 1982 στη Σουηδία θεσπίστηκε ο «νόμος ονόματος», σκοπός του οποίου ήταν αρχικά να εξαλειφθεί η χρήση «βασιλικών» ονομάτων από μη ευγενείς. Οι φορολογικές αρχές έπρεπε να επιβλέπουν και να εγκρίνουν τα ονόματα που σκόπευαν να δώσουν οι γονείς στα νεογέννητα παιδιά τους.
Χαρακτηριστικότερη είναι η περίπτωση ενός ζευγαριού που το 1991 ως αντίδραση στο συγκεκριμένο μέτρο, αποφάσισε να ονομάσει το παιδί του Brfxxccxxmnpcccclllmmnprxvclmnckssqlbb11116 (προφέρεται Άλμπιν). Όμως, όταν δεν κατάφεραν τελικά να πιστοποιήσουν το όνομα μέχρι τα πέμπτα γενέθλια του παιδιού, κλήθηκαν από δικαστήριο να καταβάλουν πρόστιμο 5.000 κορωνών.
