Ο Κώστας Σπυρόπουλος και η «παλιά φρουρά» Δημήτρης Σταρόβας και Νίκος Πολυδερόπουλος υποδέχονται στον θίασο τρεις «καινούργιες» γυναίκες: τη Ναταλία Δραγούμη, τη Φωτεινή Ντεμίρη και την Αποστολία Ζώη!
- Συνέντευξη
στην Μαρία Ανδρέου
Οι άγνωστοι μεταξύ τους ήρωες συναντώνται στον προθάλαμο ενός γιατρού, στις ικανότητες του οποίου έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους για οριστική θεραπεία. Ο γιατρός όμως λείπει και συνεχώς ενημερώνει τους ασθενείς του ότι προσπαθεί να έλθει, όλο κοντεύει αλλά όλο αργεί. Οι ήρωες περιμένουν και όσο περιμένουν κουβεντιάζουν και όσο κουβεντιάζουν τα αποτελέσματα είναι άκρως απρόσμενα και ανατρεπτικά, ξεκαρδιστικά και συγκινητικά.
Αποδομώντας τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές, η παράσταση… ψυχαγωγεί, συγκινεί και χαρίζει άφθονο γέλιο μέσα από τον μόνο δρόμο που μας έμεινε, τον δρόμο της αγάπης! Το «Enjoy» συνάντησε την Αποστολία Ζώη στην πισίνα κεντρικού ξενοδοχείου της πρωτεύουσας και είχε μια αποκαλυπτική συζήτηση μαζί της, η οποία ξεκίνησε από την υποκριτική για να συνεχίσει με τις απώλειες στη ζωή και να καταλήξει στην πολιτική κατάσταση της χώρας. Οταν τη ρωτάμε πώς βλέπει την Ελλάδα, η Αποστολία λέει: «Δυστυχώς διαπιστώνω ότι έχουμε συνηθίσει την κατάντια μας. Είναι σαν η χώρα να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο και από το 2010 να έχει συνηθίσει να τρώει τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη και να έχει ξεχάσει πώς είναι να χαμογελά στη ζωή. Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς συνηθίζει ένας λαός να μην κάνει πλέον όνειρα και να ζει μόνο στο μίζερο σήμερα»…
- «TOC TOC»… Μια παράσταση πραγματική… ψυχοθεραπεία! Ενα έργο που έχει κάνει ρεκόρ παραστάσεων, αφού παίζεται συνεχώς από το 2013 στην Αθήνα. Ο Κώστας Σπυρόπουλος, ο Δημήτρης Σταρόβας, η Ναταλία Δραγούμη, η Φωτεινή Ντεμίρη, ο Νίκος Πολυδερόπουλος και εσύ θα τη γυρίσετε αυτό το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα… Πώς έγινε αυτή η πρόταση; Πρόκειται για ένα φλερτ σου με την υποκριτική που θα οδηγήσει τελικά στον γάμο και στην αφοσίωση;
Για μένα το τραγούδι και η υποκριτική είναι αλληλένδετα, καθώς το 2007 έως το 2009 έκανα μαθήματα υποκριτικής για να υποστηρίξω καλύτερα την ερμηνεία των τραγουδιών μου πάνω στη μουσική σκηνή. Πιστεύω ότι το θεατρικό σανίδι σού δίνει αυτόν τον αέρα. Αυτός που με πίστεψε υποκριτικά και καλλιτεχνικά ήταν ο θεατρικός παραγωγός των Θεατρικών Σκηνών Γιάννης Κεντ, ο οποίος μου έδωσε το εισιτήριο στο διαχρονικό έργο του Δημήτρη Ψαθά «Ζητείται ψεύτης». Εκείνος θεώρησε ότι θα μπορούσα να υποδυθώ την τραγουδίστρια Πίτσα Κίτσα και ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας ήταν ο άνθρωπος που με «ξεκλείδωσε» και μου έκανε τη μεγάλη τιμή να με εμπιστευτεί. Τώρα που σκέφτομαι αυτό το έργο δεν πιστεύω πόσο επίκαιρο είναι ενώ διανύουμε τόσες εκλογικές αναμετρήσεις, όπου όλοι μάς τάζουν μια καλύτερη Ελλάδα… Πιστεύω ότι οι προεκλογικές περίοδοι είναι οι καλύτερες για τους πολίτες μιας χώρας, γιατί τότε μόνο πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν σαν από θαύμα. Το «Toc Toc» ήταν μια παράσταση την οποία δεν είχα στο μυαλό μου, αφού είχα προγραμματίσει αυτό το καλοκαίρι μια σειρά συναυλιών και να μπω στο στούντιο της Heaven για το νέο μου τραγούδι. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο και ο καλός μου φίλος ο Δημήτρης Σταρόβας μού είπε «Αποστολία, μη σταματάς το θέατρο… Το έχεις. Πήγαινε να σε δει ο Κώστας Σπυρόπουλος για τη θρυλική πια κωμωδία “Toc Toc”, να κάνεις ένα δοκιμαστικό». Εγώ του λέω «Σε πρόζα; Καθόλου τραγούδι; Μόνο κωμωδία; Πώς;». Με βλέπει ο Κώστας Σπυρόπουλος και μου λέει «Αποστολία, μπορείς, πάμε». Δεν το σκέφτηκα καν. Αμέσως είπα το «ναι». Γιατί; Γιατί ο Κώστας μού έδωσε την ασφάλεια που ήθελα. Υστερα από διάφορα γεγονότα που έχουν συμβεί στην προσωπική μου ζωή δεν επιλέγω τις δουλειές μου με βάση τα χρήματα, αλλά με βάση τις ωραίες συνεργασίες. Δεν κάνω σκόντο πλέον στη ζωή μου, στο να περνάω καλά. Πρώτα θέλω να συμβαίνει αυτό. Και πραγματικά αυτή η παράσταση ήταν δώρο Θεού, γιατί με αυτούς τους συνεργάτες έχω στη ζωή μου καθημερινό γέλιο. Ο,τι και να πάει στραβά, με αυτήν την τρελή παρέα ξέρω ότι θα γελάσω από την καρδιά μου.
- Ποιο είναι το μήνυμα της παράστασης;
Το «αγάπη, ρε παιδιά». Τι θέλει η ζωή για να είναι όμορφη; Αγάπη! Με την αγάπη ξεπερνάς τα πάντα, τις φοβίες, το άγχος, την κούραση. Ο άνθρωπος που κλείνεται στον εαυτό του μεγεθύνει τα προβλήματά του, τους ιδεοψυχαναγκασμούς του και πιστεύει ότι το δικό του πρόβλημα είναι το μεγαλύτερο. Οταν πλησιάσει τους άλλους και δει ότι υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα από το δικό του, θα του δώσει ο Θεός τη δύναμη να κάνει το άλμα να αντιμετωπίσει τη δική του φοβία και να βοηθήσει τον άλλον που έχει πραγματική ανάγκη.
- Τι ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή έχει η ηρωίδα σου, η Λίλη;
Παλιλαλία. Λέω τις ίδιες λέξεις δυο ή τρεις φορές ή επαναλαμβάνω τις λέξεις που λένε οι άλλοι που είναι δίπλα μου. Είναι ένα ψυχολογικό τραύμα που έχει σωματοποιηθεί. Πολλοί άνθρωποι -και ειδικά σήμερα, που το άγχος έχει χτυπήσει κόκκινο- από τα πολλά οικονομικά προβλήματα έχουν διάφορες διαταραχές. Το θέμα είναι πώς αυτές μπορούν να γιατρευτούν και να μη γιγαντωθούν. Γιατί αν γιγαντωθούν, κλέβουν χρόνο από την καθημερινότητά σου, δεσμεύουν τον ελεύθερο χρόνο σου, με το να τακτοποιείς πράγματα από τελειομανία, να πιστεύεις σε προλήψεις, να σε κυριεύουν οι κρίσεις πανικού. Ολα αυτά κάνουν τη ζωή του ανθρώπου ασφυκτική. Μπορεί να ξεμπλοκάρει από όλα αυτά που τον κρατούν πίσω ώστε να χαρεί τη ζωή κάνοντας το μεγάλο βήμα να τα μοιραστεί με τους συνανθρώπους του ή να επισκεφτεί έναν ειδικό γιατρό ή ψυχολόγο. Ετσι θα μπορεί να ξεμπερδέψει από ένα θολό τοπίο. Μέσα από αυτήν την παράσταση έχουμε καταφέρει να έρθουν άτομα να μας βρουν στα καμαρίνια και να μας πουν ότι έχουν τα ίδια σύνδρομα με τους ήρωες, δηλαδή τσεκάρουν δυο και τρεις φορές αν κλείδωσαν την πόρτα ή αν έχουν τα κλειδιά στην τσάντα τους. Επειδή όλο αυτό δίνεται με έναν ευχάριστο τρόπο στην παράσταση και όχι δραματικό, νιώθουν ότι απελευθερώνονται. Πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι ψυχαναγκασμοί γιατρεύονται. Ναι, πιστεύω ότι η αγάπη κάνει θαύματα.
- Θα σε πάω σε κάτι πιο προσωπικό και αν θέλεις απαντάς. Πώς ξεπέρασες την απώλεια των γονιών σου, οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή πολύ σύντομα ο ένας με τον άλλον;
Την απώλεια τη διαχειρίζεσαι, δεν την ξεπερνάς. Την τοποθετείς κάπου αλλού, σε ένα κουτάκι της καρδιάς και του μυαλού σου, ώστε να μη χαλάει την καθημερινότητά σου, για να μπορείς να πάρεις τον δρόμο σου και να συνεχίσεις. Πριν από την απώλεια του πατέρα μου από καρκίνο, είχα περάσει έναν μεγάλο γολγοθά με τη μητέρα μου, που «έφυγε» από την ίδια αρρώστια. Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που τα τελευταία χρόνια θερίζει. Οταν μου είπαν ότι ο πατέρας μου έχει καρκίνο, μούδιασε το κεφάλι μου, πάγωσε το αίμα μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα χάσω ακόμη έναν άνθρωπο που αγαπάω πάρα πολύ. Με τον πατέρα μου τον τελευταίο καιρό είχαμε φτιάξει την καλύτερη δυνατή σχέση που μπορεί να έχει μπαμπάς με κόρη. Μέχρι που λέγαμε να κάνουμε μαζί υποβρύχιες καταδύσεις και του έλεγα «τι φοβάσαι; Η κόρη σου είναι πρωταθλήτρια στις καταδύσεις» – έχω τελειώσει τη Γυμναστική Ακαδημία. Η αρρώστια ήρθε και μου πήρε αυτή την τέλεια επικοινωνία που είχα αποκτήσει πλέον με τον πατέρα μου και αυτό το θεωρώ πολύ άδικο. Μετά τις δύο απώλειες ένιωθα ότι νοσούσα και εγώ. Δεν ήμουν καθόλου καλά. Ενιωθα πολύ κουρασμένη. Δεν γινόταν να συνεχίσω έτσι, ως άρρωστη.
- Και τι έκανες;
Αν συνέχιζα έτσι τη ζωή μου, θα είχα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ζήτησα βοήθεια από ειδικό. Ο άνθρωπος αυτός μου ξεκαθάρισε το τοπίο. Μου είπε ότι η αρρώστια των δικών μου είναι κάτι που περπατά παράλληλα με εμένα και δεν αφορά τη δική μου ζωή. Εγώ και η οικογένειά μου είμαστε σαν δύο γραμμές τρένου, αλλά εγώ είμαι η μία γραμμή. Αυτό ήταν πολύπλοκο ως σκέψη, αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι εγώ ως Αποστολία είχα τον δικό μου δρόμο, όπως ο πατέρας μου είχε τον δικό του κύκλο ζωής. Πλέον, όταν με ρωτούν και παίρνω χιλιάδες προσωπικά μηνύματα από ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιες απώλειες, τους μιλώ ανοιχτά, απαντώ σε όλους προσωπικά και τους ζητώ να απενοχοποιηθούν και να ζητήσουν τη βοήθεια ενός ψυχολόγου. Αρκετοί έχουν ταμπού ακόμη με το θέμα των ψυχολόγων. Αλλά όταν ζεις μέσα στην οικογένειά σου μια ασθένεια όπως ο καρκίνος, που ταλαιπωρεί τόσο πολύ τον άνθρωπο, πρέπει να αντλήσεις δύναμη από τον Θεό, από τους φίλους, από έναν ειδικό για να σταθείς και εσύ στα πόδια σου, να μην κουραστείς και να βοηθήσεις. Πρέπει να δεις σε μια άσχημη κατάσταση που περνάς ότι υπάρχουν χέρια που μπορούν να σε βοηθήσουν. Να μη φτάσεις στον πάτο. Και πάντα υπάρχουν χέρια αγάπης. Απλά πρέπει να βρεθεί ο άνθρωπος που θα σου ξεκαθαρίσει το τοπίο. Δεν πάνε όλα τα πράγματα λάθος. Η ζωή είναι δώρο Θεού. Γι’ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε με πολλή πίστη, για να μας δίνει τα αγαθά του με αφθονία. Ζήτα και θα λάβεις. Και πολλή αγάπη και πολλή χαρά και πολλή ηρεμία.
- Η αρρώστια των δικών σου τι σου έμαθε;
Με δίδαξε να μην κρίνω τους ανθρώπους, να είμαι επιεικής, γιατί δεν γνωρίζω κανένας τι περνά σπίτι του, τι του έχει συμβεί και φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να μου πει. Το μόνο που κάνω είναι να προσεγγίζω τον κόσμο με αγάπη, και η αγάπη κάνει θαύματα. Η αγάπη ημερεύει και τα αγρίμια. Απλά, όταν καταλαβαίνω ότι δεν ταιριάζω τόσο πολύ με τον άλλον, έχουμε μια διαφορετική ζωή και φιλοσοφία -και αυτό δεν σημαίνει ότι ο άλλος είναι κακός-, τότε απομακρύνομαι.
- Να μην αντιδρούν οι συνταξιούχοι, οι 45άρηδες με οικογένεια, το κατανοώ. Να μην αντιδρούν τα νιάτα, που το αίμα τους βράζει, αυτό δεν είναι ανησυχητικό;
Δεν μπορώ να καταλάβω και εγώ πώς οι νέοι μας βγαίνουν στην αγορά εργασίας με κομμένα τα φτερά και ζουν με 300 ευρώ και δεν διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο. Δεν ξέρω, η δική μου γενιά στα 20 της μασούσε σίδερα. Είχαμε τις γνώσεις και θέλαμε να βγούμε γρήγορα στην παραγωγή για να δημιουργήσουμε. Ζήσαμε κάποιες καλές εποχές, πιο ευτυχισμένες. Αν και σε αυτές τις εκλογές δεν πάνε να ψηφίσουν οι νέοι μας, μείνουν αμέτοχοι, προτιμήσουν τα μπάνια ή την αποχή, τη στιγμή που βράζει ο τόπος, που βράζει όλη η περιοχή των Βαλκανίων, της Μεσογείου, τότε δεν ξέρω, αλλά η συνήθεια είναι πολύ κακό πράγμα.
- Πώς είναι τα πράγματα, Αποστολία, στο τραγούδι σήμερα;
Δύσκολα. Θυμάμαι το 2006 από τις πενθήμερο που τραγουδούσαμε, πήγαμε στο τριήμερο στα νυχτερινά κέντρα. Εκεί όλοι οι τραγουδιστές καταλάβαμε ότι η κατάσταση σκουραίνει, δεν κυλάει κανονικά. Το 2009 άρχισαν οι καλλιτέχνες να τραγουδάνε δύο ημέρες μέσα στην εβδομάδα. Τα χρήματα πλέον ήταν λίγα και ακόμη και τα μεγάλα ονόματα έπρεπε να προσαρμοστούν σε νέες κομμένες αμοιβές. Οσοι δεν προσαρμόστηκαν, σταρ με 30 χρόνια καριέρα, το σύστημα δεν τους δέχτηκε και βρέθηκαν χωρίς δουλειά. Αυτή η κρίση δεν έπληξε μόνο τους τραγουδιστές, τους ηθοποιούς αλλά και όλους τους κλάδους αυτής της χώρας. Ποιος κλάδος πάει καλά από το 2010 και μετά; Οσοι νέοι είχαν λαμπρά πτυχία έφυγαν στο εξωτερικό.
- Δισκογραφικά πού σε βρίσκουμε;
Τον τελευταίο καιρό ήμουν σε δίλημμα αν έπρεπε να μπω στο στούντιο να ξεκινήσω μια νέα δισκογραφική δουλειά. Είχα τραγούδια που ήξερα ότι θα γίνονταν επιτυχία, αλλά δεν θα ήμουν εγώ, δεν με εξέφραζαν. Δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις πλέον σε τίποτα. Και αυτή τη δυναμική μού την έχει δώσει και η υποκριτική. Τελικά βρέθηκαν τα τραγούδια που μου άρεσαν και έτσι με τη δισκογραφική μου εταιρία, τη Heaven, μπαίνω στο στούντιο τον Σεπτέμβριο. Η δισκογραφία έχει πάρει άλλη τροπή με το YouTube. Αλλά ό,τι και να γίνει, η μουσική δεν θα πάψει να υπάρχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η μουσική είναι έκφραση. Είναι μια μοναδική αίσθηση. Δεν μπορεί να ζήσει άνθρωπος χωρίς μουσική.
- Τα νέα παιδιά κάνουν καλά που πηγαίνουν σε τάλεντ σόου;
Το τραγούδι είναι πολύ ακριβό σπορ, το να σε βρει ένας συνθέτης, να σε πάει στο στούντιο, να επενδύσει σε σένα. Ενα παιδί, και να δουλεύει δύο φορές την εβδομάδα, τα χρήματα που βγάζει από τις πίστες είναι ελάχιστα. Αρα, αν θέλει να δείξει στον χώρο ότι υπάρχει, τα τάλεντ σόου είναι μια διέξοδος. Τα σόου αυτά είναι μια βοήθεια, σου δίνουν και την εμπειρία ή και τη γνώση αν σου αρέσει αυτός ο χώρος ή όχι. Πάντως καριέρα δεν θα κάνεις αν δεν τρέξεις. Αυτήν τη δημοσιότητα που θα πάρεις τρεις μήνες δεν πρέπει να τη μεγεθύνεις στο κεφάλι σου. Απλά θα κάνεις κάποιες γνωριμίες. Χιλιάδες παιδιά έχουν πάρει μέρος σε τάλεντ σόου, πόσα από αυτά έχουν γίνει σταρ; Δυο ή τρεις;
- Τι σε ώθησε να μπεις στο ριάλιτι επιβίωσης «Νοmads» και να βγεις νικήτρια;
‘Εψαχνα μια ηλιαχτίδα εκείνη την περίοδο, κάτι για να αλλάξω εικόνες. Ημουν τρομερά κουρασμένη από την ασθένεια της μητέρας μου, το είπα στον πατέρα μου και μου είπε «πήγαινε, κορίτσι μου. Τι φοβάσαι; Εσύ είσαι πρωταθλήτρια καταδύσεων». Του λέω «πατέρα, δεν θα αντέξω και πολύ, είναι δύσκολα τα αθλήματα, η πείνα, ο καιρός εκεί, σε έναν μήνα θα επιστρέψω». Πήγα να ζήσω έξω από την καθημερινότητά μου, από την πραγματικότητά μου που ήταν μέσα σε πολύ βαθιά θλίψη και μέσα στα νοσοκομεία, στα χειρουργεία. Δεν πήγα για να κάνω κάτι δημιουργικό στο «Nomads», όπως γίνεται με το τραγούδι και την υποκριτική. Ηταν μια συγκυρία. Με το που πάτησα το πόδι μου στο νησί, από τους τυφώνες που ζήσαμε, την πείνα, τα φίδια, τα κουνούπια, τα αθλήματα, τις δοκιμασίες, ήταν μια στροφή 180 μοιρών στη ζωή μου. Ηταν πολύ δύσκολο όλο αυτό. Η φύση τελικά σε μαθαίνει πολλά. Να αντιμετωπίζεις με ψυχραιμία κάθε περίπτωση. Σου δίνει τη λύση.
