Η διαφθορά απειλεί τη δημοκρατία

Την περασμένη Παρασκευή το πολιτικό σύστημα διέπραξε ένα ολέθριο λάθος. Υστερα από πίεση αρκετών ετών, επέτυχε τη διαγραφή του βουλευτή Χανίων Παύλου Πολάκη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η χρησιμότητα του Πολάκη ήταν ακριβώς αυτή. Να είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον έτσι ήταν επιτυχής η εργαλειοποίηση των αποκρουστικών για πολιτικό ελαττωμάτων του, τα οποία είναι ξένα προς τον δημόσιο βίο και καταγγέλλονται διακομματικά.

Ο Πολάκης όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στο Κοινοβούλιο, από το 2012 που εξελέγη βουλευτής και κατήγγειλε στην πρώτη του εμφάνιση στα παράθυρα του Mega τη διαπλεκόμενη ιδιοκτησία του (με συνέπεια να μην κληθεί ποτέ ξανά εκεί), από τον καιρό που έγινε αναπληρωτής υπουργός Υγείας και, έπειτα, στην αντιπολίτευση, ως υπεύθυνος τεκμηρίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει να κάνει μόνο μία δουλειά: να καταστρέφει με τον χαρακτήρα του τις αλήθειες που αποκαλύπτει.

Και αυτό έκανε εξαιρετικά χαρούμενο το πολιτικό μας σύστημα, καθώς επετύγχανε με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Και «καίγονταν» οι καταγγελίες για διάφορα σκάνδαλα, και είχε ένα σκιάχτρο για φόβητρο και λιθοβολισμό, στο οποίο μάλιστα έδωσε και ιδεολογικό πρόσημο, για να το επιδεικνύει στους οπαδούς των άλλων κομμάτων και να βοηθά στη δημιουργία του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου.

Για όσους δεν θυμούνται, ο Πολάκης κατήγγειλε πρώτη φορά το νοσηρό σύστημα διαφθοράς της κυβέρνησης Σημίτη το 2017, όταν σε μία συνέντευξη στον Alpha στη δημοσιογράφο Γιάννα Παπαδάκου είπε το εκπληκτικό «Oι μίζες εκείνη την εποχή ήταν νόμος κίνησης της κοινωνίας». Επειδή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να δίνει αυξήσεις σε εργαζομένους, επέτρεπε σε διάφορες ελίτ του δημόσιου τομέα, ιδίως του βαθέος πυρήνα του κομματικού κράτους, να διαφθείρονται ελευθέρως.

Τα ψίχουλα από τα κλεμμένα δισεκατομμύρια κατέληγαν στις τσέπες χιλιάδων μανδαρίνων για να υπάρχει κοινωνική ειρήνη. Γεγονός που απεδείχθη 20 χρόνια αργότερα και δικαστικά, από τις αλλεπάλληλες καταδίκες δύο υπουργών Αμυνας κι ενός υπουργού Μεταφορών, του Κώστα Σημίτη. Αλλά, όταν τα έλεγε ο Πολάκης, τα υπονόμευε ο ίδιος με τον χαρακτήρα του, ο οποίος είναι ο πραγματικός εχθρός του. Διότι ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε -και μιλά- πολλές φορές έδινε την εντύπωση ότι στόχος του δεν είναι η ανάδειξη της αλήθειας, αλλά η ικανοποίηση του εγωισμού του. Οτι «εγώ τα είπα». Οτι εγώ «σας έπιασα με τη γίδα στην πλάτη». Οτι «είμαι ο Ιαβέρης διώκτης σας». «Εγώ, ο λαϊκός ήρως».

Τραμπούκος, ανόητος, άξεστος, επιπόλαιος εγωιστής, νάρκισσος όσο και ο Κασσελάκης, όλα τα ελαττώματά του κόσμου συγκρότησαν έναν δημόσιο χαρακτήρα στον οποίο εδόθη το όνομα «Πολάκης», που υπονομεύει ακόμα και τις πιο αληθινές καταγγελίες του, μερικές από τις οποίες, σημειωτέον, οδήγησαν τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να θέσει εκτός ψηφοδελτίων της Νέας Δημοκρατίας στις προηγούμενες εκλογές τρεις υποψήφιους βουλευτές του. Ούτε αυτό δεν μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει.

Τα ίδια ακριβώς λάθη έκανε ο Ιαβέρης Πολάκης και στην υπόθεση της Novartis. Το σκάνδαλο είναι πραγματικό και αποδεδειγμένο. Εξι δισεκατομμύρια δολάρια πλήρωσαν οι Γερμανοελβετοί στους Αμερικανούς ενώπιον της αμερικανικής Δικαιοσύνης ως αποζημίωση για τη ζημιά που προκάλεσαν στη φαρμακοβιομηχανία των Ηνωμένων Πολιτειών, ομολογώντας ενώπιον αυτής ότι δωροδοκούσαν κρατικούς αξιωματούχους σε όλο τον κόσμο. Και στην Ελλάδα, βεβαίως…

Αλλά στην Ελλάδα ο Πολάκης ήθελε να κάνει τον έξυπνο, ότι έχει ενημέρωση πως κάποια στελέχη της πολυεθνικής αυτής εταιρίας «κελάηδησαν» (αυτό ήταν το ρήμα που χρησιμοποίησε) μυστικά στη Δικαιοσύνη, δίνοντας την εντύπωση ότι γνωρίζει προνομιακά πληροφορίες που δε θα έπρεπε να τις γνωρίζει κανένα πρόσωπο κατά τη διάρκεια μιας δικαστικής έρευνας.

Και στην κομπορρημοσύνη του αυτή πάτησαν διάφοροι που είχαν αδιευκρίνιστους λογαριασμούς, για να τινάξουν στο πιο κρίσιμο σημείο της στον αέρα την έρευνα της Εισαγγελίας Διαφθοράς. Η οποία, σημειωτέον, είχε φτάσει πολύ κοντά στη δίωξη δύο υπουργών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, για δωροδοκία από την πολυεθνική εταιρία.

Αν δούμε και τα δύο πρόσφατα επεισόδια στα οποία πρωταγωνίστησε ο Πολάκης, θα διαπιστώσουμε ότι πάλι ο χαρακτήρας του ήταν ο εχθρός του. Την πρώτη φορά κατήγγειλε αληθώς ότι χιλιάδες ανασφάλιστοι δεν δικαιούνται νοσηλεία σε δημόσιες δομές του Εθνικού Συστήματος Υγείας, από τις ιδιωτικές έχουν ήδη αποκλειστεί.

Αλλά με το άθλιο «βούλωσ’ το» που είπε απευθυνόμενος στη γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας Μαρία Συρεγγέλα, υπονόμευσε ο ίδιος ακόμα μία φορά την αλήθεια την οποία ανέδειξε. Καθιστάμενος, τελικά, ως ιδανικός πολιτικός αυτόχειρας, καθώς κάθε φορά με τους τραμπουκισμούς του και τον άθλιο ενικό του στους πολιτικούς αντιπάλους του προσφέρει τον εαυτό του ως πρόβατο επί σφαγή στο χαρούμενο σύστημα, που πανηγυρίζει για τον χρήσιμο ηλίθιο που ανακάλυψε.

Το ίδιο συνέβη και προχθές στο Κοινοβούλιο με την άθλια επίθεση που εξαπέλυσε σε συνεργάτιδά του Αδωνη Γεωργιάδη, η οποία προκάλεσε τη διαγραφή του. Την ώρα που κατήγγελλε με στοιχεία ότι από την επιχορήγηση 1,7 εκατομμυρίων ευρώ σε νοσοκομείο της Πελοποννήσου το 1,5 εκατομμύριο είναι μίζες, και προκαλούσε τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να αποδείξουν το αντίθετο, του ήρθε να επιτεθεί στη συνεργάτιδα του υπουργού Υγείας επειδή χαμογελούσε ειρωνικά εις βάρος του. Χωρίς να αντιδράει κανείς εκείνη τη στιγμή, πλην της κλαίουσας κυρίας Λινού λίγο αργότερα, η οποία βρήκε αφορμή να διαχωρίσει τη θέση της.

Μετά την εξιστόρηση αυτή, διερωτώμαι: Ποιος διαφωνεί ότι τόσον καιρό ο Παύλος Πολλάκης ήταν ο χρήσιμος ηλίθιος του συστήματος, καθώς με τον χαρακτήρα του κατέστρεφε τις αλήθειες που ανεδείκνυε; Ποιος, επίσης, διαφωνεί ότι από τον Πολάκη μπορεί να απαλλαγήκαμε, αλλά από τη διαφθορά όχι; Η διαφθορά, η οποία κατακλύζει τη χώρα, είναι απειλή για τη δημοκρατία. Μέχρι τώρα η απειλή αυτή σκεπαζόταν από το ιδεολόγημα του πολακισμού.

Τώρα που δεν θα έχει σκιάχτρο το σύστημα για να πυροβολεί, να δω πώς θα μπορέσει να καλύψει τις πομπές του. Διότι, δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Το σύστημα εδώ και 12 χρόνια εργαλειοποιεί τον τραμπούκικο χαρακτήρα του Πολάκη για να «καίει» τις καταγγελίες και για να προστατεύει τον εαυτό του. Πιο πολύ στέκεσαι στα πρόσωπα και στους καβγάδες τους, παρά στα φαινόμενα. Μια τέτοια πολιτική όμως σε βγάζει μέχρι ενός ορισμένου σημείου . Από κει και μετά, το αδιέξοδο.

Και κάτι τελευταίο: Θα θεωρήσω πολύ μεγάλη έκπληξη αν ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να δεχτεί ξανά τον Παύλο Πολάκη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν τον διέγραψε για τα τελευταία επεισόδια. Τον διέγραψε επειδή δεν θέλει να συγκρουστεί με τη διαφθορά. Η στάση του σε συγκεκριμένα νομοσχέδια το αποδεικνύει. Ο Πολάκης δεν τον βόλευε. Η Αριστερά τον κύριου Κασσελάκη δεν είναι ούτε πατριωτική, όπως φάνηκε από την ηχηρή σιωπή του στα γεγονότα της Κάσου, ούτε ασυμβίβαστη.