«La plume de ma tante». Μέχρι εκεί έφτασαν οι γνώσεις μου στα γαλλικά, η εκμάθηση των οποίων διεκόπη άδοξα λόγω ειδικών συνθηκών. Αυτό με έκανε να αγαπήσω τη Γαλλία. Ομως, αυτό που ονόμασαν «Εναρξη Ολυμπιάδας» μόνο τέτοιο δεν ήταν. Δεν είδαμε τον Γιάννη και την Αντιγόνη, όπως και κανέναν άλλον σημαιοφόρο, που τους κατάπιαν τα κύματα του Σηκουάνα.
Είδαμε συνθήματα από τη… Γαλλική Επανάσταση (Κύριε, ελέησον!), λες και είχαν πλακώσει οι αιματορουφήχτρες και μας έπιναν το αίμα, ενώ νιώσαμε να μας απειλεί η… αποκεφαλισμένη Μαρία Αντουανέτα (πανάθεμά τους νυχτιάτικα). Μέσα μέσα έπαιζαν και κάνα καν καν και άλλες σαχλαμαρίτσες. Την τιμητική τους είχαν οι… πρόσφυγες (ρε, λατρεία κι αυτή;). Και, βέβαια, μας αηδίασε το σόου των ΛΟΑΤΚΙ, που ακόμη μία φορά, σε πρώτο τραπέζι πίστα, ήταν άκρως προκλητικοί και θύμιζαν… Prade.
Ακριβώς μέσα στο πνεύμα του ολυμπισμού! Α, ναι, είδαμε και τον Ελληνα Διόνυσο, ο οποίος ήταν ένας πατσοκοιλιάς Νο 189. Δεν ξέρω αν ακριβώς αυτά οραματιζόταν ο Πιερ ντε Κουμπερτέν. Οι ανατριχίλες είχαν και συνέχεια, αφού είδαμε τον Χάρο με τα μάτια μας να μεταφέρει τη φλόγα. Ευτυχώς που τραγούδησε η Σελίν Ντιόν στο τέλος και τους βούλωσε άπαντες. Α, θυμήθηκα και μια άλλη φράση από τα γαλλικά: C’ est une tragédie. Αχ, πού είσαι Ελλάδα του 2004!
