Λένε πως «αν δεν είσαι στην λίστα των καλεσμένων μιας κρίσιμης διαβούλευσης, τότε εύκολα μπορεί να βρεθείς στο… μενού της». Κάτι που είναι πιθανό να συμβεί και με τα ελληνικά συμφέροντα ενόψει της Διάσκεψης του Βερολίνου για την Λιβύη, από την οποία η Ελλάδα «κόπηκε» με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά αντίθετα η Τουρκία του προκλητικού Ερντογάν, με γερμανικές πλάτες, όχι μόνο θα βρίσκεται εκεί, αλλά θα έχει όλο το χρόνο – και τον χώρο – για να προωθήσει τις επεκτατικές του επιδιώξεις στην περιοχή της Μεσογείου.
«Ρωτάμε γιατί η Ελλάδα δεν έχει προσκληθεί στις συνομιλίες στο Βερολίνο. Μήπως δεν είναι η Ελλάδα μια από τις χώρες που επηρεάζονται περισσότερο από αυτή την σύγκρουση;», έγραφε το μήνυμα του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA) στο Twitter, ένα μήνυμα μέσω του οποίου ο στρατάρχης Χαλίφα Χάφταρ εξέφραζε – και αυτός – ανοιχτά τη δυσαρέσκειά του για τον αποκλεισμό της Αθήνας από τη Διάσκεψη.
Όσο για τους Γερμανούς; Δεν μπήκαν καν στον κόπο να εξηγήσουν, γιατί θα λείπει η Ελλάδα από μια τόσο κρίσιμη συνάντηση, ενώ με τον πιο χυδαίο πολιτικά τρόπο χθες απλώς δήλωναν την… κατανόησή τους, για το «θεμιτό ενδιαφέρον και την ανησυχία» της χώρας μας σχετικά με τα μελλούμενα στην Λιβύη, διευκρινίζοντας πως η Διάσκεψη του Βερολίνου δεν θα ασχοληθεί με «θέματα θαλασσίων συνόρων, πιθανώς δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στη Μεσόγειο». «Δεν μπορούμε να δώσουμε εδώ πληροφορίες για τις ακριβείς σταθμίσεις των αποφάσεων σε αυτό το θέμα (…) Είναι πάντα δύσκολο να διαμορφώσεις έναν κύκλο συμμετεχόντων και πέραν αυτού δεν μπορώ να πω πώς καταλήξαμε. Δεν θέλουμε αυτό να το συζητήσουμε δημοσίως», τόνισε για το θέμα η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος, Ουλρίκε Ντέμερ, απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με την μη-πρόσκληση της Ελλάδας.
Στον ίδιο προκλητικό τόνο κινούνταν χθες και η δήλωση του εκπροσώπου του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, Ράινερ Μπρόιλ, ο οποίος μας… καθησύχαζε λέγοντας ότι «θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες» για συμμετοχή σε τέτοιου είδους Διασκέψεις.
Ωστόσο, σε ερώτηση σχετικά με τα «μνημόνια» που έχουν υπογράψει η Τουρκία και η Λιβύη, επανέλαβε ότι «τα θαλάσσια σύνορα πρέπει να προσδιορίζονται με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, ότι αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορούν δύο χώρες να το ορίσουν μεταξύ τους εις βάρος τρίτων». Επισήμανε εντούτοις πως «εάν πρόκειται για συμφωνίες εις βάρος τρίτων, εις βάρος ενός στενού εταίρου, ενός εταίρου στην ΕΕ, τότε αυτό για μας δεν είναι αποδεκτό, δεν τίθεται θέμα σχετικά με το πώς το βλέπουμε».