Έβλεπα στην τηλεόραση τον πύρινο όλεθρο που κατέκαιε την Αττική, ώσπου η εικόνα έφτασε στο Πάτημα Χαλανδρίου, όπου είχε λαμπαδιάσει ένα εργοστάσιο.
Οι εικόνες συνηθισμένες, πλην μίας: μερικές δεκάδες νέα παιδιά βοηθούσαν τους πυροσβέστες κρατώντας ψηλά τις μάνικες και δεν έφευγαν από εκεί όσο η φωτιά κρατούσε.
Σκέφτηκα: «Είναι τα ίδια παιδιά που εμείς οι… σοφοί τα βλέπουμε στις καφετέριες και τα χαρακτηρίζουμε όπως τα χαρακτηρίζουμε. Είναι τα ίδια παιδιά που, αν και κάθε μέρα βομβαρδίζονται με μηδενιστικά μηνύματα, woke ατζέντες και γενικευμένη προσπάθεια αποδομήσεως όλων των ιδανικών, εντούτοις μέσα στο DΝA τους έχουν τον Ελληνα, τον φιλότιμο, τον αλτρουιστή και τον γενναίο». Ναι, τον γενναίο, αφού εκείνη τη στιγμή η φωτιά απειλούσε άμεσα τη ζωή τους.
Κάτι τέτοιο θα είχαν στο μυαλό τους οι Λέων Ρηγίδης και Πέτρος Κολακλίδης, όταν έγραφαν το εμβατήριο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
Εδώ, όμως, μπαίνει και ο προβληματισμός του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι, που έλεγε: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει: Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο. Ελεγα μέσα μου “τι άραγες εννοεί;”. Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, “εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί”».
Πάντως, με τέτοια λαμπρή νεολαία όλα είναι πιθανά…
