Του Απόστολου Αποστόλου*
«Το σύμπαν είναι όμοιο με ένα πολύφωτο, και ο καθένας από εμάς αποτελεί ένα κερί. Αν δεν καίμε ως πολύφωτο το σύμπαν θα σκοτεινιάσει»
R. Rolland
Ο αλχημικός πολιτισμός μας με τη χρησιμοθηριακή γνώση ίσως να μη χρειάζεται φωνές σαν του Χρ. Γιανναρά. Και αυτό γιατί οι αναπαυτικές ερμηνείες της εποχής μας ως διευθετημένα σημεία έχουν αποσυρθεί από τα μεγάλα ζητήματα έτσι ώστε μια φωνή σαν του Χρ. Γιανναρά να φαντάζει ως ανεπίκαιρη και παρελθοντική. Και ο Χρ. Γιανναράς έσπρωχνε την κοινωνία στο καθρέφτη για να δει τις ασχήμιες της και να σκύβει το κεφάλι της από ντροπή. Της έδειχνε το απόλυτο κενό της βαρύτητάς της, τη ροπή της προς τη χοάνη της ουδενίας, τους πρωτογονισμούς της και τις περαστικές προλήψεις της.
Όταν η χώρα μας έμπαινε χρόνια πριν στη σκηνή των αλλεπάλληλων υποβαθμίσεων ο Χρ. Γιανναράς μας προειδοποιούσε ότι πηγαίνουμε ολοταχώς στην παγίωση του εγωκεντρικού της απαίτησης και κωδικοποιούμαστε με μεσαιωνικούς όρους μιας νέας εποχής που στοιχηματίζει στον αναδιπλασιασμό του ίδιου που επενδύει στην εξολόθρευση της ταυτότητας, στη φρίκη της εκβιασμένης συμφωνίας.
Διαβάστε την συνέχεια στο Antinews
