Ανάγκη ολομέτωπης αντεπίθεσης

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη τεθεί σε περιδίνηση διάλυσης. Είναι σαν να βλέπεις σε αργή κίνηση ένα λάστιχο αυτοκινήτου να διαλύεται, γεμίζοντας την άσφαλτο με κομμάτια. Είναι όλοι εναντίον όλων, χωρίς όρους και όρια, στη λερή ανθρωποφαγική παράδοση της αριστεράς. Πρώτα μεταξύ τους προπονήθηκαν πριν στραφούν κατά των αντιπάλων τους, δηλαδή όλων. Τα δυσώδη τρολ, που πρώτος οργάνωσε ο συρφετός του Τσίπρα στην τυχοδιωκτική του διάττουσα πορεία προς την εξουσία, στη λεγόμενη «μνημονιακή» περίοδο, πήγαν τη χυδαιότητα και την τοξικότητα στη νιοστή δύναμη. Το δηλητήριο που έχυσαν έχει δημιουργήσει μία νέα νόρμα, μετατρέποντας τον κανιβαλισμό, τη δολοφονία προσωπικοτήτων, τη στοχοποίηση και το κάλεσμα σε βία σε μια μέθοδο κεντρικής πολιτικής συμπεριφοράς στον δημόσιο βίο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάποτε το ΚΚΕ, όπου το Εθνος πάλεψε να γλιτώσει από την απόλυτη καταστροφή και έκπτωση, μόλυνε την Ελλάδα με αυτές τις μεθόδους. Τώρα και τα τρολ έχουν μοιραστεί και μετέρχονται παντός μέσου. Υβρεις, σεξισμός, συκοφαντίες, αναφορές στην προσωπική ζωή χρησιμοποιούνται εκατέρωθεν, αλληλορουφιανεύονται και προπαντός χρησιμοποιούν και μεταξύ τους το βασικό εργαλείο της αριστεράς: το μίσος. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ, έχοντας στην ηγεσία του έναν πολιτικά ανίκανο, που δεν μπορεί να εμπνεύσει κανέναν,  αδυνατεί να εμπνεύσει και να επαναπατρίσει τις μάζες των πάλαι ποτέ πασόκων, που αυτοί κυρίως, όταν ο ΓΑΠ οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην κατρακύλα, μετακόμισαν και έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας. Εάν δε ξαναεκλεγεί, θα οδηγήσει το πάλαι ποτέ Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου στο νεκροταφείο των πολιτικών ελεφάντων της Ιστορίας.

Παρ’ όλα αυτά, η δημοσκοπική επίδοση και της Νέας Δημοκρατίας παραμένει χαμηλή. Το μήνυμα το Ευρωεκλογών μάλλον παραμένει με κλειστό τον φάκελο στο γραφείο του τσαχπίνη Σκέρτσου ή το χρησιμοποιεί για να ακουμπάει το πράσινο τσάι του ο ανακυκλωμένος γεροκνίτης, ο Βλαστάρης. Οι φήμες λέγανε πως, όχι, ο πρωθυπουργός κατάλαβε και θα κάνει μια τολμηρή στροφή πατριωτικής κοινής λογικής και θα εξαγγείλει πράγματα από τη ΔΕΘ. Χλομό το βλέπω, αλλά κοντός ψαλμός αλληλούια. Εχουν χτυπήσει πάντως κι άλλες καμπάνες, που αφορούν ζητήματα που θα έπρεπε να είναι υπερκομματικά και να μας καίνε όλους. Το Βατερλό με τη μη κάλυψη παρά μικρού μέρους των θέσεων εισαγωγής στις Στρατιωτικές Σχολές, π.χ. στην Ευελπίδων, έχει τεράστια πρακτική, αλλά και ηθική σημασία. Οπως και οι συνεχείς παραιτήσεις στελεχών από το Πολεμικό Ναυτικό. Η λύση δεν είναι να κατεβάσουμε τα στάνταρ, τη βάση εισαγωγής για να γίνονται αγράμματα στουρνάρια Αξιωματικοί. Μετά τις τριπλές μειώσεις που υπέστησαν μόνο οι Στρατιωτικοί την περίοδο των Μνημονίων, τι περιμέναμε με τόση απαξίωση;

Η λύση, λοιπόν, αντί να κατεβάσουμε τον πήχη, είναι να τον ανεβάσουμε, αυξάνοντας παράλληλα τους μισθούς, τα επιδόματα και όλες τις παροχές προς τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό θα προσελκύσει νέους. Κομμάτι της αληθινής αριστοκρατίας του Εθνους είναι αυτοί που είναι ταγμένοι να δώσουν τη ζωή τους. Είναι ελίτ, και ως τέτοια πρέπει να τους συμπεριφερόμεθα ηθικά και υλικά. Γενναίες αυξήσεις σε μισθούς, αλλά και επιδόματα, όπως π.χ. τα πλεύσιμα του ΠΝ και τα επιδόματα των Αλεξιπτωτιστών, Βατραχανθρώπων, πληρωμάτων Υποβρυχίων. Αυτοί που θα επανδρώσουν τις Belhara, τα Rafale, τα F-35, τα F-16 Viper, αυτοί που θα επανδρώσουν τα άρματα και κάθε όπλο και θέση στις Ενοπλες Δυνάμεις, θα πρέπει να αμείβονται γενναία. Η ζωή που διάλεξαν είναι δύσκολη από μόνη της, με τις πολλές μεταθέσεις, την απουσία από την οικογένεια. Τουλάχιστον να νιώθουν υλική και ηθική αναγνώριση. Είναι και ένας άμεσος τρόπος, πέραν της ενίσχυσης της άμυνας, και έμπρακτης ενθάρρυνσης των γεννήσεων. Θα κάνουν περισσότερα παιδιά. Αυτή η ελίτ είναι ο σκληρός πυρήνας της εθνικής κυριαρχίας. Μια τέτοια κίνηση έχει πολλαπλή πρακτική, ιδεολογική και ηθική σημασία. Περιμένουμε, απαιτούμε και άλλα.

Αληθινά φιλελεύθερα μέτρα με flat tax για φυσικά και νομικά πρόσωπα, με έκπτωση όλων των εξόδων, με μια μικρή περίοδο κλιμακωτής εφαρμογής. Ελαχιστοποίηση της γραφειοκρατίας, ώστε να αφήσουμε ελεύθερη τη δημιουργικότητα του Ελληνα, που μόνο αυτή, όταν νιώθει ασφαλής και πως υπάρχει ανταπόδοση, από μια ηγεσία που διοικεί διά του παραδείγματος, θα οδηγήσει τη χώρα σε παραγωγή αληθινού πλούτου, δημιουργία ισχύος. Και οι Ελληνες απαιτούν περηφάνια, δεν κατανοούν πως γινόμαστε καρπαζοεισπράκτορες ακόμη και των Αλβανών. Κυρίως, δε, ενοχλεί η συνεχής πολιτική κατευνασμού έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Εάν ήταν πολιτικός ελιγμός, μέχρι να παραλάβουμε ακόμη περισσότερα όπλα, θα ήταν κατανοητό αυτό που συνέβη στην Κάσο.

Ομως, το δίδυμο του ΥΠΕΞ, ο Γεραπετρίτης και η Παπαδοπούλου, σε γραμμή ΕΛΙΑΜΕΠ, θεωρούν -άρα είναι η θέση του Πρωθυπουργού, που τους διόρισε- πως πρέπει να υποχωρούμε πάντα. Δουλεύουν μόνο με όπισθεν. Αυτή η τακτική ανοίγει την όρεξη στο θηρίο. Αν υπάρχει «Κόμμα του Πολέμου», το αποτελούν οι οπαδοί του ενδοτισμού, αυτοί που θεωρούν μάταιη την αντίσταση. Θα έρθει μια μέρα που ο τουρκικός ισλαμοφασισμός δεν θα μείνει ικανοποιημένος προσωρινά από άλλη μια τακτική υποχώρησή μας στο πεδίο και θα προχωρήσει σε τετελεσμένα. Τότε, τι θα κάνει ο ευλύγιστος κ. Γεραπετρίτης; Ο μόνος δρόμος είναι η ισχύς, ώστε τότε, και εκεί που επιλέξουμε, να συντρίψουμε την απειλή. Υπάρχουν σύμμαχοι σε αυτό. Ο Ερντογάν εξήγγειλε ένα εν πολλοίς φαντασιακό εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ. Εχει επίσης πυρηνικές φιλοδοξίες. Οι ΗΠΑ και κυρίως το Ισραήλ είναι αδύνατον να τα επιτρέψουν. Είναι φυσικοί μας σύμμαχοι σε αυτό. Ειδικά το Ισραήλ δεν πρέπει και δεν θα επιτρέψει ποτέ να ισχυροποιηθεί τόσο πολύ ένας δεδηλωμένος εχθρός του, που το απειλεί με εξαφάνιση. Αυτές τις συμμαχίες πρέπει να βαθύνουμε και άλλο, έμπρακτα, με αμοιβαία στρατιωτική συνδρομή. Πρέπει, επιτέλους, να περάσουμε διεκδικητικά στην αντεπίθεση.

*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς