Το ότι στην εποχή μας οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους το ξέραμε. Ομως, αυτό παραείναι. Μέχρι τώρα τι ξέραμε, φίλοι μου, ότι ήταν έπος; Τα ομηρικά έπη («Ιλιάδα» και «Οδύσσεια») την «Αινειάδα», τη «Μαχαμπαράτα», «Το τραγούδι των Νιμπελούγκεν», άντε και μερικά ακόμη.
Ομως, τώρα τελευταία, βοηθούσης και της υπερβολάντζας των δημοσιογράφων, κάθε μέρα έχουμε τουλάχιστον 112 (άντε 113, να μη λέει ο κ. Κικίλιας ότι ειρωνευόμαστε τον αριθμό-σωτηρία) έπη. Διαβάζω: «Επος. Το νέο γήπεδο της Μπαρτσελόνα» ή «Επική εμφάνιση με μπικίνι, που κόβει την ανάσα της Μπούμπα Μπίμπα (σταρ, κάτι σαν τη Μέριλ Στριπ, που έχει πει δύο λόγια σ’ ένα σίριαλ της πυρκαγιάς)» ή «Η επική απάντηση του βουλευτή Μπουρδόπουλου στον υπουργό Ψεύτογλου: “Μη μας το λες’’» ή «Επική ανατροπή. Ο Παπαρδελόπουλος πήρε μεταγραφή από το κανάλι Βόρβορος στο TV Αϊσέ. Η επική απάντηση του Βόρβορος».
Ολα αυτά, φίλοι μου, υφιστάμεθα επί καθημερινής βάσεως. «Μα, θα μου πει κάποιος, λύση υπάρχει. Γύρνα το κουμπί».
Και αν το κάνω, τι νομίζετε ότι θα βρω; Τα ίδια παντού, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Το 2009 το περιοδικό «Ταχυδρόμος» εξέδωσε το βιβλίο του Νίκου Τσιφόρου «Ανθρωποι και ανθρωπάκια». Αναζητήστε το και διαβάστε το «Ρομέο ε Τζουλιέτα» και θα δείτε γιατί ο αλησμόνητος Τσιφόρος ήταν αυτός που ήταν.
