Παλαιότερα (πολύ παλιά, δηλαδή…) ήμουν φανατικός φίλος του ραδιοφώνου. Ακόμη θυμάμαι το τρανζίστορ Σάνιο, που μου είχαν πάρει δώρο οι γονείς μου και με αυτό κολλημένο στο αυτί κοιμόμουν ακούγοντας σπουδαίες εκπομπές.
Μετά ήρθε η τηλεόραση. Στην αρχή καλά τα πήγαινε. Στη συνέχεια ξεστράτισε κι αυτή, και -δυστυχώς- τη λύση πια την έχουν δώσει τα συνδρομητικά κανάλια, με όσα στραβά έχουν κι αυτά. Αυτές όμως οι πρωινές εκπομπές των ιδιωτικών ραδιοσταθμών είναι, οι περισσότερες, για τα μπάζα (μη λες «μπάζα»…).
Φωνάζουν κάποιους ταλαίπωρους και τους λένε «θα κάνεις εκπομπή από τις 8 μέχρι τις 12». Πολλές οι ώρες και -τι να κάνουν οι καψεροί;- πρέπει να τις γεμίσουν οπωσδήποτε. Και αρχίζουν «καλημερούδιαααααααααα», που κρατάει 20 δευτερόλεπτα.
Συνεχίζουν: «Ζεστένεστεεεεεε;» (ή «Κρυώνετεεεεεεε;»). «Εμείς στον δρόμο σκάμε (ή“ ψοφάμε στο κρύο”), αλλά εδώ έχουμε δροσιά (“καψώνουμε”)» και ακολουθεί κακαριστό γέλιο, που κρατάει περί τα 2 λεπτά.
Και ξαφνικά: «Και τώρα το πρώτο μας τραγούδι». Μόλις τελειώνει το τραγούδι «πέφτουν» διαφημίσεις και κλείνουμε έτσι αισίως το πρώτο τέταρτο της εκπομπής, για το οποίο υπερηφανεύονται οι παρουσιαστές. Μέσα μέσα βάζουν και κανένα κουίζ, ο Θεός να το κάνει…
Και έτσι, βίρα μάινα, με σαχλαμαρίτσες και τραγούδια, η εκπομπή «Χαρούμενο χασμούρημα» τελειώνει και όλοι είναι ευχαριστημένοι, πλην των ακροατών.
