Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες μετέχουν 4.500 αθλητές από 170 χώρες. Ολοι αξίζουν τον θαυμασμό μας.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Στους πρόσφατους Ολυμπιακούς στο Παρίσι ο κάθε αθλητής έπρεπε να ανταγωνιστεί τους «αντιπάλους» του. Ομως, όλοι οι συμμετέχοντες στους Παραολυμπιακούς χρειάστηκε πρώτα, συνήθως από παιδιά, να νικήσουν αρχικά τον εαυτό τους. Να χτίσουν τους πιο ανθεκτικούς χαρακτήρες, μέσα από προβλήματα και αντιξοότητες που δεν μπορεί καν να διανοηθεί ο υπόλοιπος κόσμος.
Τα βλέμματα χθες έπεσαν στον Νάσο Γκαβέλα για το σπουδαίο επίτευγμά του, να κατακτήσει δεύτερο σερί χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. των Παραολυμπιακών, που ολοκληρώνονται αύριο. Αυτό που πέτυχε ο σπρίντερ του στίβου δεν το έχουν καταφέρει πολλοί. Είναι μόνο δύο: Ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης στα 100 μ. ύπτιο το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο και ο Χρήστος Ταμπαξής στα 50 μ. ύπτιο επίσης το 2004 και το 2008.
Αν βάλουμε στην εξίσωση και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το επίτευγμα αυτό έχουν καταφέρει ο Πύρρος Δήμας με τρία συνεχόμενα χρυσά, ο Κάχι Κακιασβίλι και ο Μίλτος Τεντόγλου με δύο.
Το… λάθος που έκαναν κάποιοι ήταν να αμφισβητήσουν τον Γκαβέλα. Νόμιζαν ότι δεν θα μπορέσει να επαναλάβει την επιτυχία του Τόκιο και του το είπαν. Με το νέο του χρυσό ο σπρίντερ άφησε και πάλι άφωνους όσους κακεντρεχείς επένδυαν στην αποτυχία του. «Ημουν σε πολύ δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Ολοι μού έλεγαν: “Τι έγινε, Γκαβέλα; Μήπως τελείωσες, μήπως δεν μπορείς να τρέξεις;” Οχι, μάγκες, μπορώ να τρέξω» δήλωσε με σπασμένη φωνή ο δύο φορές χρυσός παραολυμπιονίκης. Με πείσμα αντιμετώπισε όλες τις δυσκολίες και τούτη τη φορά απαντώντας σε όσους δεν τον πίστεψαν, με τη γιγαντιαία ψυχική του δύναμη.
Προτού φτάσει στην κορυφή του Ολύμπου ο Γκαβέλας έπρεπε να αντιμετωπίσει σοβαρότερα ζητήματα από μια αθλητική νίκη. Στα 10 του διαπιστώθηκε ότι είχε περιορισμένη όραση και στα δύο μάτια του. Από το δημοτικό κιόλας δυσκολευόταν να διαβάζει και να συλλαβίζει. Αρχικά η δασκάλα του τον μάλωνε, μέχρι να αντιληφθεί τι συνέβαινε. Ακολούθησε η διάγνωση ότι πάσχει από τη νόσο Στάργκαρντ. Πρόκειται για μία γονιδιακή ασθένεια, που σταδιακά μειώνει την όραση.
Ο Γκαβέλας έχει δηλώσει παλαιότερα ότι στο σχολείο «υπήρχαν άσχημα σχόλια, αλλά και μερικά παιδιά που δεν με έκαναν παρέα. Θυμάμαι κάποια παιδιά που καταλαβαίνω τώρα ότι διοχέτευαν τα νεύρα τους σε εμένα, ίσως γιατί ένιωθαν ότι είμαι ο εύκολος στόχος, επειδή δεν βλέπω και δεν θα αντιδράσω. Βέβαια, αυτά τα φαινόμενα ήταν πάντα περιορισμένα, δεν μπορώ να πω πως όλη μου η σχολική ηλικία χαρακτηρίζεται από κοροϊδία και περιθωριοποίηση».
Προτού το πρόβλημα με την όρασή του γίνει έντονο, είχε προλάβει να ασχοληθεί λίγο με το ποδόσφαιρο, μέχρι που πρακτικά δεν μπορούσε. Διάλεξε τον στίβο για τη συνέχεια. Ετρεξε 100 μέτρα στο άλσος του Αιγάλεω και ένας προπονητής, που διέκρινε το ταλέντο του, τον παρότρυνε να ασχοληθεί με τα σπριντ.
Άρχισε να αγωνίζεται στην κατηγορία Τ11 από το 2019
Από το 2019, που η όρασή του επιδεινώθηκε κι άλλο, άρχισε να αγωνίζεται στην κατηγορία Τ11, όπου οι δρομείς έχουν οδηγό: «Πρέπει να υπάρχει δίπλα μου ένας άνθρωπος που να του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και που θα μπορέσει να με οδηγήσει από την αρχή έως το τέλος της διαδρομής με προσοχή, πειθαρχία και ψυχραιμία. Ιδανικά, ο οδηγός πρέπει να είναι πιο γρήγορος από εμένα για να έχει έλεγχο της κούρσας, να είναι άνετος».
Αφού ευχαρίστησε μετά το χρυσό στο Παρίσι τον οδηγό του και πρωταθλητή του στίβου Γιάννη Νυφαντόπουλο, είπε για τον αγώνα του: «Ηρθαμε εδώ για να αποδείξουμε ποιος είναι το αφεντικό στα 100 μ. Δεν ήρθαμε να χάσουμε. Θέλω χαμόγελο και ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν». Ο Γιάννης Νυφαντόπουλος, από την πλευρά του, είπε: «Υποσχέθηκα στον πατέρα του ότι θα τον κάνω να φωνάζει και να κλαίει. Πιστεύω είναι χαρούμενος για τον γιο του. Ηθελα να περάσει ο Νάσος πρώτος τη γραμμή τερματισμού».
Ο δύο φορές χρυσός παραολυμπιονίκης αποφοίτησε από το λύκειο στο Νέο Ψυχικό και πέρασε το 2017 στο Τμήμα Ψυχολογίας στην Αθήνα, απ’ όπου αποφοίτησε το 2023. Οπως λέει, βλέπει την ψυχολογία ως μέσο για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, είτε έχουν αναπηρία είτε όχι.
Ο Νάσος Γκαβέλας είναι πρότυπο πείσματος και προσπάθειας τόσο στον στίβο όσο και έξω από αυτόν. Αξίζει τον θαυμασμό και μια υπόκλιση για όσα καταφέρνει κι όσα αντιπροσωπεύει. Το ίδιο αξίζουν και όλοι οι άλλοι Ελληνες παραολυμπιονίκες, που μαζί με το χρυσό στο σπριντ, έχουν χαρίσει στην Ελλάδα έως τώρα 12 μετάλλια (2 χρυσά, 3 αργυρά, 7 χάλκινα).
Οπως κάθε φορά σε τέτοιες περιπτώσεις, η πολιτική ηγεσία του τόπου εκδίδει τα γραφειοκρατικά συγχαρητήριά της προς τους αθλητές και τις αθλήτριες που ανέβηκαν στο βάθρο. Ομως, η Σακελλαροπούλου, ο Μητσοτάκης και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που αναρτούν άχαρες ανακοινώσεις των 40 λέξεων, έχουν πρώτιστο χρέος να βελτιώσουν στην πράξη τις συνθήκες καθημερινότητας. Οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν έχουν μόνο ανάγκη από χαρωπά παλαμάκια πολιτικών, αλλά και από σεβασμό. Και δυνατότητα πρόσβασης παντού.
Διότι στην Ελλάδα, που δεν μπορεί ακόμα και σήμερα να διασφαλίσει υποτυπώδεις συνθήκες για ανθρώπους με αναπηρίες, παραολυμπιονίκες είναι όλοι. Επειδή έχουν να αντιμετωπίσουν και να κερδίσουν με το πείσμα τους τις επιπλέον αντιξοότητες λόγω της κρατικής αναισθησίας.
Βιογραφικό
Χρυσός παραολυμπιονίκης
Γεννήθηκε το 1999 στην Αθήνα. Το 2017 εισήχθη στο Τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ. Στα 10 του συνειδητοποίησε ότι η όρασή του μειωνόταν προοδευτικά λόγω της γονιδιακής νόσου Στάργκαρντ. Οι δυσκολίες αυτές δεν τον εμπόδισαν από την πορεία του προς τον πρωταθλητισμό. Το καλοκαίρι του 2021 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ. στίβου με χρόνο 10,82, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Επανέλαβε την επιτυχία του στο Παρίσι, ενώ ήδη έχει πάρει ένα χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2023 και ακόμα δύο στα Ευρωπαϊκά του 2018 και 2021. Το 2021 και το 2023 ανακηρύχθηκε Κορυφαίος Αθλητής με Αναπηρία της Χρονιάς από τον ΠΣΑΤ, ενώ το 2022 το γυμναστήριο του σχολείου στο Νέο Ψυχικό στο οποίο φοίτησε έλαβε το όνομα Κλειστό Γυμναστήριο «Αθανάσιος Γκαβέλας».
*πηγή: εφημερίδα «δημοκρατία»
