Ο Αλέξανδρος Ωνάσης γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 20 Απριλίου 1948 από τον γάμο του Έλληνα κροίσου με την πρώτη του γυναίκα, Αθηνά (Τίνα) Λιβανού. Μοναχογιός και διάδοχος του μεγιστάνα Αριστοτέλη Ωνάση. Ίσως γι’ αυτό ο πατέρας του ήταν αυστηρός όσον αφορά τη διαπαιδαγώγηση του Αλέξανδρου και από μικρό τον έπαιρνε συχνά μαζί του στις δουλειές, για να τον «ψήσει» και να τον βάλει από νωρίς στις επιχειρήσεις. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Αλέξανδρος είχε αναλάβει τη γενική διεύθυνση της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
- Γράφει ο Τάκης Κάμπρας
Από τον ίδιο γάμο γεννήθηκε δύο χρόνια αργότερα η Χριστίνα Ωνάση. Ο Αλέξανδρος αγαπούσε πολύ τη μητέρα του και ποτέ δεν είδε με καλό μάτι τον χωρισμό των γονιών του ούτε και τον γάμο του πατέρα του, έπειτα, με τη Ζακλίν Μπουβιέ – Κένεντι.
Το πάθος του για την ταχύτητα, τα αεροπλάνα και τα ακριβά σπορ αυτοκίνητα ήταν γνωστό. Ο πατέρας του ποτέ δεν ενέκρινε τη σχέση του με την κατά 16 χρόνια μεγαλύτερή του Φιόνα Κάμπελ-Τίσεν (μοντέλο από τη Νέα Ζηλανδία και πασίγνωστη κοσμική των ευρωπαϊκών σαλονιών) και προσπαθούσε να τη διαλύσει.
Ωστόσο, η μοιραία ημέρα για τον νεαρό Ωνάση υπήρξε η Δευτέρα, 22 Ιανουαρίου 1973.
Το αεροπλάνο, στο οποίο είχε ανέβει για να ελέγξει την κατάρτιση και την ικανότητα του πιλότου, που ήταν μαζί του, ένα αμφίβιο «Πιάτζιο 136», συνετρίβη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, δευτερόλεπτα μετά την απογείωσή του.
Ο Αλέξανδρος τραυματίστηκε βαριά και οι δύο συνεπιβάτες του ελαφρότερα. Αρχικά, ο 25χρονος γιος του Αριστοτέλη Ωνάση μεταφέρθηκε στην αμερικανική Βάση στο Ελληνικό και από εκεί διακομίστηκε στο ΚΑΤ, λόγω βαρειών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων. Ο Έλληνας μεγιστάνας έμαθε το θλιβερό μαντάτο στη Νέα Υόρκη. Του ήταν αδύνατο να το πιστέψει…
Ο ίδιος κάλεσε τους καλύτερους νευροχειρουργούς του κόσμου.
Στις 7 το απόγευμα της επόμενης μέρας, 23 Ιανουαρίου 1973, ο Αριστοτέλης Ωνάσης έδωσε προσωπικά την εντολή να βγάλουν τα σωληνάκια του γιου του και ο Αλέξανδρος έτσι άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο Αλέξανδρος ετάφη στον Σκορπιό και δύο χρόνια αργότερα τον ακολούθησε ο πατέρας του, που δεν συνήλθε ποτέ μετά το θάνατο του γιου του.
Οι λόγοι του δυστυχήματος παραμένουν μέχρι και σήμερα άλυτο μυστήριο
Ο ίδιος, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι το δυστύχημα δεν ήταν τυχαίο και ότι γιος του ήταν θύμα εγκληματικής ενέργειας. Η πρώτη κουβέντα που είπε στο νοσοκομείο, μάλιστα, ήταν: «Δεν οδηγούσε ο γιος μου το αεροπλάνο». Ήταν βέβαιος!
Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν αργότερα, όταν και τα τρία πορίσματα που εκδόθηκαν για το δυστύχημα συνέκλιναν στη διαπίστωση ότι προκλήθηκε από την ανάποδη τοποθέτηση των πηδαλίων κλίσεως, με αποτέλεσμα το αεροπλάνο να μην υπακούει στις εντολές του πιλότου.
Τα τρία πορίσματα που βγήκαν σχετικά με το τι συνέβη στο αεροπλάνο «Piaggio 136» φαίνεται να υποστηρίζουν το σενάριο της δολιοφθοράς. Συγκεκριμένα, η Επιτροπή Διερευνήσεως Ατυχημάτων της Πολιτικής Αεροπορίας, η Επιτροπή της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά και η μελέτη του Βρετανού εμπειρογνώμονα, Άνταμ Β. Χάντερ, τον οποίο όρισε η πλευρά του Αριστοτέλη Ωνάση, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα, ότι αιτία του δυστυχήματος ήταν η αντίστροφη σύνδεση των πηδαλίων κλίσεως.
Τα συρματόσχοινα των πηδαλίων ήταν δεμένα ανάποδα και όταν ο πιλότος, ο οποίος μετέπειτα εξαφανίστηκε, προσπάθησε να κάνει μια διορθωτική κίνηση, λόγω ενός πλάγιου ανέμου από τη δεξιά πλευρά του αεροσκάφους, αντί να στραφεί προς τα αριστερά, έκανε περαιτέρω δεξιά κλίση και άρχισε η πτώση. Το αεροπλάνο «έσκασε» στον διάδρομο. Στη συνέχεια άρχισε να περιστρέφεται χτυπώντας συνεχώς στο τσιμέντο, μετατρέποντας την άτρακτο σε άμορφη μάζα από σίδερα.
Οι τεχνικοί έλεγχοι, όμως, στο αμφίβιο αεροπλάνο φαίνεται να ήταν διαρκείς.
Έτσι, λίγες ημέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε από τους μηχανικούς κκ. Ευθύμιο Πασχάλη και Νικόλαο Προνοΐτη έλεγχος των επισκευών στο Piaggio, υπό την επίβλεψη του κ. Στέφ. Μαγκλάρα.
Ο κ. Πασχάλης, επίσης, στο απολογητικό υπόμνημά του, ανέφερε: «Ήλεγξα διά του καταλλήλου χειρισμού των πηδαλίων και διεπίστωσα ότι τα πτερύγια κινούνται κανονικώς κατά τον προσήκοντα τρόπον και με την προσήκουσα λειτουργικήν ευχέρειαν».
«Είμαι απολύτως βέβαιος, ακόμη και σήμερα, ότι τα πηδάλια λειτουργούσαν κανονικά. Μπορεί να έγινε στη συνέχεια κάποια δολιοφθορά. Δεν μπορώ όμως να ξέρω οτιδήποτε για αυτό, γιατί τον Δεκέμβριο του 1972 πήρα άδεια και έφυγα για μετεκπαίδευση στη Γερμανία. Επέστρεψα τρεις ημέρες μετά το δυστύχημα» ανέφερε στο ρεπορτάζ του Βασίλη Λαμπρόπουλου στο ΒΗΜΑ το 1999 ο κ. Πασχάλης.
Τη βεβαιότητα για την ορθή τοποθέτηση των πηδαλίων εκφράζει και ο 26χρονος τότε μηχανικός, Νικόλαος Προνοΐτης.
«Μόλις πληροφορηθήκαμε τα περί αντίθετης σύνδεσης των συρματόσχοινων αρχίζαμε να πειραματιζόμαστε στο “αδελφό” αεροπλάνο του Piaggio. Σας πληροφορώ ότι ήταν αδύνατο να συνδέσουμε ανάποδα τα συρματόσχοινα, γιατί αυτά έχουν σταθερό μήκος και όταν επιχειρήσεις να τα περάσεις σταυρωτά και όχι παράλληλα στις τροχαλίες δεν φτάνουν στο μήκος. Έχω ζήσει τόσα χρόνια με τον εφιάλτη αυτού του περιστατικού. Να μου λένε ορισμένοι συνάδελφοι “Έλα, Νικόλα, τον φάγατε τον μικρό” και εγώ να μην μπορώ να μιλήσω» τονίζει ο κ. Προνοΐτης. Αυτός ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο είχε μιλήσει ο Αλέξανδρος…
«Μου είχε πάρει το στυλό λίγες στιγμές πριν από την πτήση, μου είχε ζητήσει συγγνώμη και μου είχε πει ότι θα μου τον επέστρεφε μόλις προσγειωνόταν» θυμάται πολλά χρόνια αργότερα ο μηχανικός της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
Την ίδια διαπίστωση, λοιπόν, για εύρυθμη λειτουργία των πηδαλίων εξέφρασε και ο αεροναυπηγός Εμμανουήλ Μαυροφόρος, ο οποίος εξέδωσε στις 18.1.1973 πιστοποιητικό πλοϊμότητας στο αμφίβιο αεροπλάνο. Χωρίς όμως να προχωρήσει σε δοκιμαστική πτήση του, ώστε να διαπιστώσει αν λειτουργούσαν σωστά τα πηδάλια.
Αμέσως ο Ωνάσης επικήρυξε τους δολοφόνους του γιου του, όπως υποστήριζε, με 1.000.000 δολάρια, επικήρυξη που ισχύει μέχρι σήμερα.
Αμέσως φούντωσε και η συνωμοσιολογία. Ως «δολοφόνοι» του Αλέξανδρου Ωνάση έχουν υποδειχθεί κατά καιρούς η CIA, ο Σταύρος Νιάρχος, το καθεστώς των Συνταγματαρχών, ακόμη και οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή. Για το δυστύχημα κατηγορήθηκαν επτά μηχανικοί της Ολυμπιακής, που αθωώθηκαν στις 7 Νοεμβρίου 1977, με απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών.
Τις συνθήκες θανάτου του Αλέξανδρου άρχισαν να διερευνούν οικειοθελώς κάποιοι ιδιωτικοί αστυνομικοί, με στόχο βέβαια να εισπράξουν το ποσό της επικήρυξης. Ένας εξ αυτών, ο Δημήτρης Χαλκιαδάκης, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στις 17 Απριλίου 1975, όταν έπεσε από μια γέφυρα στο ύψος των Καμένων Βούρλων. Λίγες ημέρες πριν είχε υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του ότι «διέθετε σειρά στοιχείων για τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση». Χρόνια μετά η σύζυγός του, κυρία Τόνια Καλύβα, επέμενε πως εκείνος «βρισκόταν όντως κοντά στην εξιχνίαση της υπόθεσης, ενώ τα ντοκουμέντα που διέθετε χάθηκαν από τον τόπο του δυστυχήματος», σημειώνοντας επίσης ότι το δυστύχημα δεν ήταν διόλου τυχαίο…
