Είναι πράγματι ευχάριστο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θαυμάζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο και δηλώνει, τρόπον τινά, ότι πολύ θα ήθελε να του μοιάσει.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Δυστυχώς έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Γι’ αυτό και… αναστοχάζεται με το άρθρο του στην προσφιλή του «Καθημερινή» πώς τα κατάφερνε εκείνος ο Εθνάρχης, ως ηγέτης μιας μικρής χώρας, να συμμετέχει πρωταγωνιστικά σε παγκόσμιες ειρηνευτικές διασκέψεις, ενώ ο ίδιος τρώει πόρτα από περιφερειακές συναντήσεις για την τύχη ενός αφρικανικού κράτους.
Η εξήγηση είναι απλή. Το κυριότερο πολιτικό προτέρημα του Βενιζέλου, όπως άλλωστε και του Μεταξά, ήταν η διορατικότητα στη διεθνή πολιτική σκηνή. Έβλεπε τις εξελίξεις και καταλάβαινε με ποιους έπρεπε να στοιχηθεί την κατάλληλη στιγμή. Το γεγονός ότι αντιμετωπιζόταν με σεβασμό από ηγέτες πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων οφειλόταν στην απίστευτη προσωπική του αύρα και στο ότι είχε από πίσω του ένα έθνος με τεράστιο φρόνημα, καθώς ο Ελληνικός Στρατός της εποχής πολεμούσε μόνος και δεν ζητούσε από άλλους να έρθουν να τον νταντέψουν στην αναμέτρηση με την Τουρκία.
Τον Κυριάκο δεν τον παίρνουν σοβαρά οι μεγάλοι του πλανήτη όχι επειδή δεν έχει την αύρα του Βενιζέλου (σίγουρα δεν την έχει), αλλά επειδή ηγείται μιας χρεοκοπημένης ευρω-γερμανικής αποικίας που γεωστρατηγικά κρέμεται από τη φούστα της Αμερικής.
Συνάμα όμως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν καταφέρνει να βελτιώσει την απήχησή του γιατί διαβάζει λάθος τη διεθνή πολιτική σκακιέρα. Ενώ στους μικροτακτικισμούς της εσωτερικής κοινοβουλευτικής μιζέριας διαπρέπει, δυσκολεύεται να κατανοήσει ποιες είναι οι συμμαχίες που πρέπει να οικοδομήσει πρωτίστως για το καλό της Ελλάδας, αλλά και για να είναι συνεπής με το ιδεολογικό στίγμα του κόμματος υπό τη σημαία του οποίου εξελέγη.
Μέχρι να αντιληφθεί ότι η νέα πραγματικότητα στις ΗΠΑ είναι η συντηρητική αφύπνιση και ο Τραμπ πέρασαν κάμποσοι μήνες. Για μεγάλο διάστημα έμοιαζε σαν να περιμένει τη νεκρανάσταση της Χίλαρι και του Ομπάμα. Ακόμη και σήμερα δεν φαίνεται να έχει πάρει το μάθημά του, αφού κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ έσπευσε να συναντηθεί και με την επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι. Το κορυφαίο στέλεχος της αντιπολίτευσης των Δημοκρατικών δηλαδή, που έχει ορκιστεί να καθαιρέσει ατιμωτικά τον Τραμπ πριν από τη λήξη της θητείας του!
Την ίδια ευαισθησία δεν έδειξε ο Κυριάκος όταν έσπευσε στη Ρώμη για να δει τον μεταβατικό πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε. Δεν σκέφτηκε να πάει μια βόλτα πιο πέρα για να συναντήσει τον ηγέτη της δεξιάς αντιπολίτευσης και σίγουρο νικητή των επόμενων εκλογών Ματέο Σαλβίνι.
Προχθές ο Σαλβίνι παραλίγο να καταλάβει και το απόρθητο για μισό αιώνα οχυρό της Αριστεράς στην Εμίλια-Ρομάνια. Έρχεται με τα χίλια στην εξουσία και δεν τον σταματάνε ούτε οι… σαρδέλες ούτε οι ρέγγες! Τον ερχόμενο Ιούνιο ακολουθούν νέες περιφερειακές αναμετρήσεις και εκεί θα σημάνει το σφύριγμα της λήξης για την κυβέρνηση συνασπισμού Κόντε, καθώς οι παλιοί κυβερνητικοί εταίροι του Αρχηγού της Λέγκας, το άλλοτε κραταιό Κίνημα των 5 Αστέρων, οδεύουν ολοταχώς προς διάλυση με μονοψήφια ποσοστά.
Ο Σαλβίνι είναι διακηρυγμένος εχθρός της Τουρκίας και η Ελλάδα έπρεπε ήδη να τον έχει προσεγγίσει, όχι κατόπιν εορτής. Στην περίπτωση του τουρκολιβυκού μνημονίου και του αγωγού EastMed είναι βέβαιον ότι έχει πολύ πιο καθαρές θέσεις από τη διπρόσωπη κυβέρνηση Κόντε, που αβαντάρει τον «σουλτάνο» στα μουλωχτά. Στον Κυριάκο ο Σαλβίνι δεν αρέσει γιατί είναι… λαϊκιστής, όπως και ο Τραμπ (μετάφραση: Ο Ιταλός είναι κανονικός δεξιός). «Δεν έχω τίποτα κοινό με αυτόν τον κύριο» είχε πει ο δικός μας σε ερώτηση του Euronews. Σωστά. Ας κοιτάξει όμως να βρει κάτι κοινό εγκαίρως, γιατί μετά θα αναρωτιέται τι του συμβαίνει και δεν μπορεί να μοιάσει στον Βενιζέλο…
