Από την εκλογή του στην πρωθυπουργία και μετά ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρέσκεται να κάνει τακτικά αναφορές στο όνομα του Ελευθερίου Βενιζέλου.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Το έπραξε κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, το έπραξε στη Θεσσαλονίκη κατά την ομιλία του στη ΔΕΘ, το έπραξε στο Συνέδριο της Ν.Δ., το έπραξε και προχθές με άρθρο του στην «Καθημερινή» με την ευκαιρία μιας εξαιρετικής εκδόσεως για τον Μεγάλο Κρητικό που έγραψε το 2017 ο δικηγόρος Νίκος Παπαδάκης για λογαριασμό του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» (κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εστία της φίλης Εύας Καραϊτίδη). Μπορεί και να έχω χάσει το μέτρημα από τις αναφορές του κυρίου Μητσοτάκη στον «Λευτεράκη», η μνήμη μου πάντως αυτές τις τέσσερις συγκράτησε.
Θεωρώ ότι άριστα πράττει ο πρωθυπουργός που προσφεύγει στην εμπειρία αυτού του μεγάλου πολιτικού, ο οποίος μεγαλούργησε όταν ο προπάππος του Κωνσταντίνος εγκατέλειψε την πολιτική για να γίνει γενικός εισαγγελέας Χανίων και εδώρισε στον φέρελπι νεαρό Ελευθέριο το πολιτικό γραφείο του και τον ιστορικό «Κήρυκα». Αν και το επώνυμο «Βενιζέλος» δεν αναφέρεται στην ιδεολογική διακήρυξη του κόμματος στο οποίο ηγείται σήμερα ο κύριος Μητσοτάκης, αν και η ευρύτερη βενιζελική παράταξη επιδίωξε να φορτώσει ανεπιτυχώς τη Μικρασιατική Καταστροφή στην παράταξη της οποίας ηγείται σήμερα ο Κυριάκος (τότε Λαϊκό Κόμμα – με το Γουδί), εντούτοις η μελέτη της Ιστορίας μας επιβάλλεται. Όχι μόνο για τον πρωθυπουργό, αλλά για όλους μας.
Επειδή όμως ιδρυτής της νεότερης κεντροδεξιάς παράταξης δεν είναι ο Βενιζέλος αλλά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θεωρούμε πως, όπως μελετά με συστηματικότητα τον Κρητικό, ο Κυριάκος πρέπει να μελετήσει αντιστοίχως και τον Καραμανλή. Και από αυτόν έχει να κερδίσει. Δεν το προτείνουμε για λόγους ιδεολογικούς, αυτά τα είπαμε. Τα πρόσωπα αποστρατεύονται, τα ρεύματα με ρίζες στην κοινωνία, ποτέ. Για λόγους εθνικούς το προτείνουμε!
Η εφημερίδα μας ανακαλεί σήμερα από την εθνική μνήμη σκέψεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τα ελληνοτουρκικά, οι οποίες διατυπώθηκαν «χθες». Το 1991. Τριάντα χρόνια πριν. Είναι καταγεγραμμένες στον Δωδέκατο Τόμο των Αρχείων του (12Β) και παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί δείχνουν πόσο μπροστά έβλεπε εξίσου με τον Μεγάλο Κρητικό και ο Μεγάλος Μακεδόνας.
«Η Αμερική θα μπει πράγματι σε μεγάλη περιπέτεια, αν η Τουρκία αναλάβει σημαντικό ρόλο στη Μέση Ανατολή, είτε γιατί θα θελήσει να της το αναθέσει η Αμερική είτε διότι θα τον επιδιώξει μόνη της αισθανόμενη αρκετά ισχυρή. Και τούτο διότι ένας τέτοιος ρόλος της Τουρκίας δεν είναι αποδεκτός από τις αραβικές χώρες της περιοχής, οι οποίες δυσπιστούν παραδοσιακά απέναντί της και πιστεύουν ότι η επιδίωξη ιδιοτελών σκοπών εκ μέρους της Τουρκίας θα είναι παράγοντας αστάθειας στην περιοχή και όχι σταθερότητος». (11 Φεβρουαρίου 1991, Καραμανλής προς τον Αμερικανό πρεσβευτή Μ. Σωτήρχο, τον οποίο δέχθηκε σε ακρόαση στο Προεδρικό Μέγαρο.)
«Επίστευα πάντοτε και πιστεύω στην ανάγκη επιλύσεως των διαφορών μας με την Τουρκία. Η γεωγραφία μάς υποχρεώνει να συνυπάρχουμε. Χρειάζεται λίγη λογική και λίγο πολιτικό θάρρος. (…) Η φιλοδοξία μου ήταν πριν αποσυρθώ από τον δημόσιο βίο να λύσω τις διαφορές μας με την Τουρκία, αλλά δεν βρήκα συνομιλητή. (…) Όταν μιλάμε για ανάγκη επιδείξεως πολιτικού θάρρους, εννοούμε να αγνοηθεί η κοινή γνώμη. (…) Η Κύπρος έχει ελληνική Ιστορία 3.000 ετών. Είναι μια δεύτερη Ελλάς.
Το 80% των Κυπρίων είναι Έλληνες και μόνο το 18% είναι Τούρκοι. Το πρόβλημα είναι στην Άγκυρα, που πρέπει να καταλάβει ότι το σημερινό στάτους κβο είναι απαράδεκτο. (…) Το Αιγαίο είναι πάντως κατοχυρωμένο με τη Συνθήκη της Λωζάννης. Αν οι Τούρκοι πάρουν μέρος υφαλοκρηπίδας μεγαλύτερης εκτάσεως αυτής που δικαιούνται, τότε τα ελληνικά νησιά θα ενταχθούν στον χώρο της Τουρκίας. Και έτσι διασπάται η εθνική ενότης της Ελλάδος.
Το Αιγαίο είναι 50% ελληνικός χώρος, 42% διεθνής και 8% τουρκικός. Και παρά ταύτα οι Τούρκοι θέλουν να τον μοιράσουμε στη μέση. Αν γίνει αυτό, διχοτομείται η ελληνική επικράτεια. Πρόκειται για περίπλοκο πρόβλημα. Και δυστυχώς φοβούμαι ότι όλα αυτά γίνονται άνευ λόγου, γιατί τελικά δεν υπάρχει πετρέλαιο». (Διάλογος με τον πρόεδρο Τζ. Μπους και τον στρατηγό Μπ. Σκόουκροφτ στο Προεδρικό Μέγαρο, 16 Ιουλίου 1991.)
«Χρειάστηκαν περίπου 125 χρόνια για να πάρει η Ελλάδα τη σημερινή γεωγραφική της έκταση και μορφή. Το 1864 προσετέθησαν στον εθνικό κορμό τα Επτάνησα. Το 1881 η Θεσσαλία και η Άρτα. Το 1912 η Ήπειρος, η Μακεδονία και το 1920 η Θράκη. Το 1913 η Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου. Τέλος, το 1948 απεδόθη στην Ελλάδα η Δωδεκάνησσος. Έμεινε έξω από τον εθνικό κορμό η μαρτυρική Κύπρος επειδή εκείνοι από τους οποίους εξαρτάτο η τύχη της απεδείχθησαν μικρόψυχοι. Έπρεπε να διεξαχθούν λοιπόν αιματηροί αγώνες για να ανακτήσει το υπόδουλο τμήμα την ελευθερία του». (25 Μαρτίου 1991, διάγγελμα στον ελληνικό λαό.)
Καταθέτουμε αυτές τις σκέψεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον δημόσιο διάλογο γιατί τις θεωρούμε -πέρα από διορατικές και- χρήσιμες στον εθνικό διάλογο. Και για το είδος των συνομιλιών που πρέπει να έχουμε με τους γείτονες υπό τις περιστάσεις, και για το θάρρος που πρέπει να δείξουμε εμείς, και για τις υποχωρήσεις που πρέπει να κάνουν αυτοί, και για το βάρος της ευθύνης που επωμίζεται ο πρωθυπουργός ώστε να διατηρήσει την επικράτειά μας στη σημερινή της μορφή.
Τις καταθέτουμε, τέλος, με την ελπίδα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ανακαλύψει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πέρα από το κείμενο της ιδεολογικής διακήρυξης της Ν.Δ. που αναγιγνώσκει κάθε φορά που ταιριάζει με την στρατηγική του. Καλός ο Βενιζέλος, πρόεδρε, άριστος, αλλά και ολίγος Καραμανλής δεν βλάπτει.
