Με μεγάλη ανησυχία και τεταμένη την προσοχή παρακολουθεί η Αθήνα τις συγκλονιστικές εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, οι οποίες αποτελούν τον προάγγελο για δραματικές αλλαγές συνόρων, μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, ανακατανομή ισχύος και διεθνών ισορροπιών μέσα στο 2025. Έκπληκτη η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία εόρτασε με ένα πάρτι δρόμου τα γενέθλια της την Παρασκευή το βράδυ στην Ρηγίλλης, απόντων των πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, βλέπει να απειλείται με κατάρρευση η στρατηγική της εξωτερικής πολιτικής της, η οποία βασιζόταν μέχρι σήμερα σε τέσσερις πυλώνες.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
- Στην ένθερμη υποστήριξη των «Δημοκρατικών» των ΗΠΑ και στην αποφυγή κάθε γέφυρας προς την υποψηφιότητα Τραμπ την οποία βδελύσσεται και μισεί το επαρχιώτικο κατεστημένο των Αθηνών.
- Στην άνευ προηγουμένου στήριξη του καθεστώτος Ζελένσκι στην Ουκρανία, υλική και ρητορική
- Στην εκτόξευση προσωπικών επιθέσεων του πρωθυπουργού στον Πρόεδρο Πούτιν. Σε σημείο που η Ελλάδα να περιληφθεί στα εχθρικά κράτη της Ρωσίας.
- Την άκριτη στήριξη της εισβολής του Ισραήλ στον Λίβανο με την παράλληλη υποταγή στα κελεύσματα της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ελλάς κινδυνεύει να γίνει «σάντουιτς» μεταξύ αντιμαχομένων και χωρίς μερτικό στο νέο κόσμο. Και οι τέσσερις αυτοί πυλώνες πάνω στους οποίους έχει βασίσει την εξωτερική του πολιτική ο κύριος Μητσοτάκης δείχνουν να τελούν υπό κατάρρευση. Ειδικώς ο πυλώνας «Δημοκρατικοί» και ο πυλώνας του αντι-ρωσικού μετώπου.
Ένας νέος αναθεωρητικός κόσμος στον οποίο πρωταγωνιστεί και η Δύση, όχι μόνο η Ρωσία, ανατέλλει. Οι δύο πρώην πρωθυπουργοί κύριοι Καραμανλής και Σαμαράς που προκάλεσαν μούδιασμα στο Μέγαρο Μαξίμου με την απουσία τους από το πάρτι της Ρηγίλλης έχουν προειδοποιήσει ρητώς με διαφορετικές αποχρώσεις ο καθένας τον κύριο Μητσοτάκη για τις συνέπειες της πολιτικής του «προβλέψιμου συμμάχου».
Για την αποφυγή κάθε προσπάθειας προσέγγισης του Ντόναλντ Τραμπ. Για τις υποχωρήσεις του στο Αιγαίο και την Μεσόγειο καθώς και για την αδιαφορία του περί του Κυπριακού. Για την εμμονή του στον πόλεμο και την στήριξη του στον Πρόεδρο Ζελένσκι, η οποία είχε ως συνέπεια σύμφωνα με ομολογία του πρωθυπουργού στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ την εξασθένιση της αμυντικής ικανότητας.
Κάπως έτσι η Ελλάς βρίσκεται σήμερα ανάμεσα σε δύο στενά κινδυνεύοντας να γίνει «σάντουιτς» μεταξύ αντιμαχομένων και χωρίς μερτικό στο νέο κόσμο: Στην Νέα Γιάλτα που σχεδιάζουν οι Τραμπ – Πούτιν – Νετανιάχου που έχουν αρμονικές σχέσεις μεταξύ τους. Νέα Γιάλτα, η οποία από πλευράς ΗΠΑ έχει ως τελικό στόχο την αναμέτρηση με την Κίνα προς το 2030.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Όλοι εκείνοι που πανηγύριζαν χουλιγκανικά την «νίκη» της Κάμαλα Χάρις απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ στο ντιμπέιτ και έκαναν ωσάν και έχουμε εκλογές στην Ελλάδα, έκπληκτοι διαπιστώνουν τις τελευταίες μέρες την στροφή του βαθέως κατεστημένου των ΗΠΑ υπέρ του Τραμπ. Η αριστερόστροφη εξωτερική πολιτική της Χάρις στην Μέση Ανατολή και η απουσία ηγετικών ικανοτήτων στην μονίμως… χαχανίζουσα υποψήφια των «Δημοκρατικών» (ακόμη και όταν λέει ότι θα πυροβολήσει όποιον εισβάλλει στην οικία της) δημιουργούν αυτή την στιγμή μια νέα δυναμική που μένει να επιβεβαιωθεί στις κάλπες.
Η Κάμαλα δεν πείθει ότι έχει το εκτόπισμα για να διαχειριστεί μια τέτοια ιστορικών διαστάσεων κρίση. Ο Τραμπ, ο οποίος στην προηγούμενη θητεία του έδωσε δείγματα γραφής με τις Συμφωνίες Ισραήλ – Αραβικών κρατών εχθρών του Ιράν (συμφωνίες του Αβραάμ) και με την αναβάθμιση της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσας του Ισραήλ θεωρείται πλέον από τα ισχυρά λόμπι της Ουάσιγκτον, ο μόνος κατάλληλος να διαχειριστεί την κρίση στην Μέση Ανατολή. Αναλόγως προσαρμόζονται σταδιακά στην νέα πραγματικότητα τα αθηναικά παραρτήματα τους.
Τα λόμπι παρακινούν τον Νετανιάχου να επιτεθεί στην Τουρκία!
Στην ουσία το Ισραήλ με την στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ και των βάσεων τους (Σούδας και Αλεξανδρούπολης περιλαμβανομένων) βοηθούν τον πρωθυπουργό Νετανιάχου σε ένα άκρως ριψοκίνδυνο εγχείρημα: να εκκαθαρίσει όλο τον άξονα της Μέσης Ανατολής για λογαριασμό της Δύσης διαδοχικά στο Λίβανο, στην Βόρεια Συρία (όπου τζιχαντιστές του Ισλάμ έχουν βρει καταφύγιο σε εδάφη υπό τουρκική κατοχή), στην Τουρκία και στο τέλος στο Ιράν. Τα λόμπι αυτά ενθαρρύνουν τον Νετανιάχου να επιτεθεί στην Τουρκία μετά την εκλογή του Τραμπ και στην Βόρεια Συρία, με προοπτική την ίδρυση κουρδικού κράτους, αλλά και στο έδαφος της Τουρκίας.
Ο Ερντογάν, μάλλον ανήσυχος από τις εξελίξεις, επιχείρησε ανεπιτυχώς να συναντήσει τον Τραμπ κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Νέα Υόρκη και μόλις επέστρεψε στην Τουρκία μετέβη στην Εθνοσυνέλευση για να «ανοίξει» χειροκροτούμενος από όλες τις πτέρυγες πλην των Κούρδων θέμα εθνικής ασφαλείας. Ήτοι, είπε ευθέως ότι η Τουρκία είναι στόχος του Ισραήλ.
Την ίδια ώρα η επιτυχής έκβαση της δολοφονίας του ηγέτη της Χαμάς μέσα σε ιρανικό έδαφος και η πτώση του ελικοπτέρου που μετέφερε τον Πρόεδρο του Ιράν από παρεμβολές αγνώστου προελεύσεως έχουν δημιουργήσει στην Δύση την εντύπωση ότι το καθεστώς Χαμενεΐ είναι ευάλωτο και δύναται να ανατραπεί. Πόσω μάλλον αν ισχύει η πληροφορία ότι Ιρανός έμπιστος ήταν αυτός που έβαλε «κοριό» στον ηγέτη της Χεζμπολάχ Νασράλα και κατέστη εύκολος ο εντοπισμός και ο βομβαρδισμός του.
Στον άξονα αυτό λοιπόν ο χάρτης Τραμπ μπορεί να περιλαμβάνει ίδρυση κουρδικού κράτους, εξαφάνιση της ηγετικής επιρροής του Ιράν στον αραβικό κόσμο και αναβάθμιση των κρατών του Κόλπου και πίεση της Τουρκίας για πλήρη υποταγή στην Δύση. Και βεβαίως πλήρη και βελούδινη διχοτόμηση της Κύπρου.
Το ερώτημα είναι πως θα αντιδράσει σε αυτή την περίπτωση η συνήθης «επιτήδεια ουδέτερη» Τουρκία με τον Ερντογάν που μετά 22 χρόνια στην εξουσία βρίσκεται «στας δυσμάς» της πολιτικής του διαδρομής: Θα ξεσπάσει κατά της Ελλάδος και της Κύπρου οι βάσεις των οποίων ως προβλέψιμων συμμάχων είναι ορμητήρια επιθέσεων στη Μέση Ανατολή ή θα ανταλλάξει τον ακρωτηριασμό του εδάφους της χώρας του με το κουρδικό στα ανατολικά με έναν ελληνικό θαλάσσιο ακρωτηριασμό στα δυτικά; (ΑΟΖ, γκρίζες ζώνες, υφαλοκρηπίδα κλπ). Αυτός πρέπει να είναι λογικά ο πονοκέφαλος του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αλβανία και Σερβία οι νέοι ηγέτες των Βαλκανίων
Αλλά τα στενά Ισραήλ – Τουρκίας δεν είναι τα μόνα δύσκολα για τον κύριο Μητσοτάκη. Υπάρχουν και τα στενά των σχέσεων του με τον Πούτιν με τον οποίο δεν υπάρχει ο παραμικρός δίαυλος επικοινωνίας. Από την κυβέρνηση του μόνο ο Νίκος Δένδιας είχε ως Υπουργός καλές προσωπικές σχέσεις με τον ομόλογο του και πρύτανη των ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ. Ο οποίος είναι αρμενικής καταγωγής.
Τι θα πράξει άραγε η Αθήνα αν ο τυχόν νεοεκλεγείς Τραμπ τα βρει ταχύτατα με τον Πρόεδρο Πούτιν και λήξει ο πόλεμος όπως δηλώνει δημοσίως ότι θα κάνει, αν με μεσολάβηση Τραμπ, τον οποίο επίσης αναζήτησε εναγωνίως ο Πρόεδρος Ζελένσκι στις ΗΠΑ, κατοχυρωθεί στην Ρωσία το νέο εδαφικό στάτους στην Ουκρανία και ειδικά στην Κριμαία;
Ο κύριος Μητσοτάκης έπαιξε όλα αυτά τα χρόνια προσωπικό ηγετικό παιχνίδι και πολύ δευτερευόντως εθνικό παιχνίδι. «Πούλησε» στις ΗΠΑ την εικόνα του ηγέτη που μετέστρεψε μια φιλορωσική χώρα, την έβαλε στον πόλεμο της Ουκρανίας μέσω του στρατηγικού δρόμου ανεφοδιασμού της Αλεξανδρουπόλεως και έστειλε άφθονο πολεμικό υλικό χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις. Αλλά και χωρίς να πάρει το παραμικρό εθνικό αντάλλαγμα.
Αν καταρρεύσει και ο αντιρωσικός πυλώνας της εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ τι θα γίνει; Η Αλεξανδρούπολη βεβαίως και θα διατηρήσει την στρατηγική της σημασία για τα Βαλκάνια στα οποία επενδύει (Σερβία – Αλβανία) ο γαμπρός του Τραμπ, Κουσνέρ, για να εξουδετερωθούν με το χρήμα όλοι οι εθνικιστικοί θύλακες αναταραχών στην Βοσνία, στο Κόσοβο και τα Σκόπια.
Τον ρόλο που είχε κάποτε η Ελλάδα στην περιοχή τον κατοχυρώνει τώρα ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα και η σερβική ηγεσία που με την ανεξάρτητη εξωτερική της πολιτική και τις σχέσεις με την Κίνα (αν λέει αυτό κάτι στον κύριο Μητσοτάκη ) ανάγκασε την Αμερική να επενδύσει στο έδαφος της. Η Αλεξανδρούπολη θα διατηρήσει την σημασία της λοιπόν αλλά όχι και ο πρωθυπουργός που εξ αντικειμένου λόγω παρελθόντος θα δυσκολευτεί να διεκδικήσει ρόλο και μερτικό στον νέο κόσμο.
Σε πρώτη φάση θα χρειαστεί αν οι εξελίξεις έχουν αυτή την τροπή (τα πάντα είναι ρευστά) να αναζητήσει Πρόεδρο Δημοκρατίας το προφίλ του οποίου θα αντιστοιχεί στον νέο κόσμο. Σε δεύτερη φάση θα πρέπει να αναπροσαρμόσει την εθνική στρατηγική καθώς θα βρεθεί μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης σε τυχόν σύρραξη Τουρκίας – Ισραήλ.
Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι θα πρέπει να εκμεταλλευτεί την ένταση της κρίσης, να ξεχάσει τις εισηγήσεις για κάλπες το 2026 με σημαία το Σύνταγμα και να προχωρήσει τώρα σε εκλογές με λίστα. Για να ελέγξει έτσι την αμφισβήτηση του από την εκλογική του βάση και την κοινοβουλευτική ομάδα.
Η πολιτική κατάσταση στην Βόρεια Ευρώπη και ειδικά στην Γερμανία (την οποία ο Τραμπ έχει ξεγράψει από τον χάρτη της Νέα Γιάλτας) όπου αυξάνουν κατακόρυφα την επιρροή τους οι αντισυστημικές δυνάμεις σίγουρα τον προβληματίζει για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Σε σημείο που σύμφωνα με πληροφορίες ευρίσκεται σε ανοικτή γραμμή με τον κύριο Κασσελάκη.
*πηγή: εφημερίδα «Εστία της Κυριακής»
Μανώλη Κοττάκη΄, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πού κολλά σ’ όλα αυτά η Γιάλτα.
Ποιος βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με τον Κασσελάκη; Η Γερμανία; Η Αμερικής ή ο Μητσοτάκης; Έτσι όπως είναι γραμμένο από τον κ. Καψαμπέλη προκαλεί σύγχυση σε ποιον απ’ όλους αναφέρεται.
Κρίμα το επώνυμο . .