Quo vadis, κύριε Γεραπετρίτη;

Αργά την Παρασκευή το βράδυ ενημερώθηκα για τη ραδιοφωνική συνέντευξη που παραχώρησε το πρωί της ίδιας ημέρας ο Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας, Γιώργος Γεραπετρίτης, στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ και τον Παύλο Τσίμα, ανήμερα των εορτασμών για τα 50 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας.

• Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος
  Πανεπιστήμιο του Όσλο

Η ενημέρωση αυτή με εξέπληξε καθώς περιλάμβανε μια κατακλείδα δήλωση στην οποία προέβη ο κ. Γεραπετρίτης προς το πέρας της συζήτησης με τον δημοσιογράφο, που με συγκλόνισε και σας την παραθέτω αυτούσια: «Αν είναι να αφήσω μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα μου για τις επόμενες γενιές, να είναι μια γειτονιά η οποία θα είναι ήρεμη, μια Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, της σταθερότητας, της υπερηφάνειας, ας χαρακτηριστώ και μειοδότης».

Όπως καταλαβαίνετε, ήταν τέτοια η έκπληξή μου στο άκουσμα τοιαύτης δήλωσης εκ στόματος του Υπουργού των Εξωτερικών, που αναγκάστηκα να ξενυχτίσω για να ακούσω προσεκτικά ολόκληρη τη συνέντευξη του κ. Γεραπετρίτη και να καταλάβω τί εννοεί. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι το ξενύχτι άξιζε τον κόπο. Διότι μου έδωσε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσω το δομικό πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ένα πρόβλημα τόσο μείζον που η επιπολαιότητα της δήλωσης αυτής του Υπουργού των Εξωτερικών μοιάζει ως δευτερεύουσα, αποκαλυπτική μεν, λεπτομέρεια δε.

Θα σταθώ σε ορισμένα μόνον σημεία, τα οποία έρχονται, δυστυχώς, να προστεθούν εκ νέου, σε μια σειρά εσφαλμένων στρατηγικών κατευνασμού της Τουρκίας, ατυχέστατης ανάγνωσης και αντιμετώπισης της δικής της στρατηγικής, και επιπόλαιης, αν όχι επιβεβλημένης έξωθεν, βιασύνης προς μια διευθέτηση που ελλείψει κατανόησης της γείτονος θα αποτελέσει ταφόπλακα των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.

Το πρώτο δομικό πρόβλημα που έχει η σκέψη του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών είναι η αδυναμία που επιδεικνύει στο να εκτιμήσει στην πραγματική διάστασή του τον νεοθωμανικό αναθεωρητισμό. Αδυναμία που τον οδηγεί μεταξύ άλλων σε τραγική, αν όχι εγκληματική, αντιστροφή της αιτιοκρατικής σχέσης που διέπει αίτιο και αιτιατό. Ισχυρίζεται, λοιπόν, ο κ. Γεραπετρίτης ότι «εάν δεν λυθεί η μεγάλη μας διαφορά της οριοθέτησης, τότε μακροπρόθεσμη ειρήνη και ευημερία δεν πρόκειται να υπάρξει στην περιοχή μας». Θεωρεί και πιστεύει δηλαδή ο ίδιος, ή εν πάσει περιπτώσει θέλει εμείς να δεχθούμε και να πιστέψουμε, ότι το πρόβλημα που έχει η Ελλάδα με την Τουρκία είναι ότι εμείς δεν ανταποκρινόμαστε ως τώρα στην επιθυμία της Τουρκίας να οριοθετήσουμε Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Αυτό σημαίνει, αν φυσικά μετέχουμε του ιδίου Κοινού και Ορθού Λόγου με τον κ. Γεραπετρίτη, ότι, παραδείγματος χάριν, ο τουρκικός αναθεωρητισμός εις βάρος της Ελλάδας που εκπτύσσεται ως πάγια στρατηγική τουρκοποίησης της Θράκης, δημιουργίας παράλληλων παρακρατικών δομών ελέγχου της εκεί μουσουλμανικής μειονότητας, η εργαλειοποίηση από την Τουρκία της αποβατικής στα νησιά του Αιγαίου λαθρομετανάστευσης, στο πνεύμα του δόγματος Οζάλ, οι άνω των 1600 μέχρι στιγμής φέτος παραβιάσεων των εθνικών χωρικών μας υδάτων, η μόνιμη παράνομη αλιεία τουρκικών σκαφών εντός των ΕΧΥ, από την Αλεξανδρούπολη ως τις Κυκλάδες, η αμφισβήτηση της ελληνικότητας του Αιγαίου με την εκστρατεία του Turkaegean, η εισαγωγή του δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση της Τουρκίας που θα γαλουχεί τα τουρκόπουλα στην πίστη ότι οι Έλληνες είναι κλέπτες κατακτητές των «τουρκικών νησιών του Αιγαίου», η αξίωση Ερντογάν για δύο κράτη στην Κύπρο, και πολλά ακόμη, όλα αυτά, κατά τον κύριο Γεραπετρίτη είναι συνέπειες της «μιας μείζονος ανεπιλύτου ελληνοτουρκικής διαφοράς»! Πραγματικά είναι για γέλια μια τέτοια αντίληψη, αν δεν είναι για κλάματα ο ισχυρισμός του Υπουργού ότι είναι μάλιστα και αληθής. Το μόνον που έχω να προσθέσω σε αυτήν την τρικυμία εν κρανίω είναι ότι λυπάμαι βαθύτατα ως θρέμμα της Θράκης  που ο κ. Γεραπετρίτης φαίνεται να έχει μαύρα μεσάνυχτα για το μοντέλο εκτουρκισμού της Θράκης και την αποτελεσματικότητα που η υπερπολλαπλάσια έναντι των δικών μας διάθεση ατύπων κονδυλίων του τουρκικού ΥΠΕΞ έχει στην ακριτική μας γη.

Δεύτερον. Επικαλείται ο Υπουργός Εξωτερικών την προσήλωσή του στη λογική και τον ορθό λόγο. Στο πλαίσιο αυτής της ορθολογικής του ικανότητας προβαίνει στην ακόλουθη διαπίστωση: «…Γιατί κάθε φορά που τελείωνε ένας κύκλος (σσ. διερευνητικών επαφών), λυπούμαι που το λέω, αλλά διαπιστώναμε ότι, αν όχι ότι βρισκόμασταν σε χειρότερη θέση, ότι παραμέναμε στάσιμοι. Το αποτέλεσμα είναι ότι συν τω χρόνω οι τουρκικές αξιώσεις έχουν μεγαλώσει, έχουν παγιωθεί και έχουν γίνει πολύ πιο έντονες οι πιέσεις οι οποίες ασκούνται».

Φαντάζομαι καταρχήν, και θέλω πραγματικά να ελπίζω, ότι αναφέρεται στις πιέσεις της Τουρκίας και όχι τυχόν κάποιων συμμάχων μας, παραδείγματος χάριν της Γερμανίας ή άλλων. Έτσι αν έχει το πράγμα, είναι δυνατόν Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος να θεμελιώνει επιχείρημα περί της ανάγκης ΤΩΡΑ να καθίσουμε στο τραπέζι με την Τουρκία, με το casusbelli μάλιστα ενεργό πέραν των όσων αναφέραμε ανωτέρω, διότι «ήδη δεχόμαστε μεγάλες πιέσεις», οι οποίες, προφανώς, κατά τη συλλογιστική του κ. Γεραπετρίτη, αύριο θα είναι ακόμη μεγαλύτερες; Αυτό είναι σκεπτικό loser, που θέλει πάση θυσία να συνάψει ανακωχή με τον επιβουλέα του, και όχι ισχυρού παίκτη και «πυλώνα σταθερότητος» στην περιοχή. Τεράστιο ατόπημα του Υπουργού, και δεν εκπλήσσει το γιατί η συνέντευξή του αυτή δεν έχει ακόμη αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών.

Τρίτον. Αναφερόμενος στα της οριοθέτησης εν γένει, ο κ. Γεραπετρίτης δήλωσε στον Παύλο Τσίμα τα εξής: «Εμείς έχουμε κάνει την οριοθέτησή μας με την Αίγυπτο στην ευρύτερη περιοχή. Απομένει να υπάρξει περαιτέρω οριοθέτηση με τις άλλες γειτονικές χώρες, μεταξύ των οποίων κυρίως η Τουρκία, με την οποία έχουμε γειτονία και στην ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Είναι αναγκαίο να υπάρξει αυτή η οριοθέτηση». Ειλικρινά, αναρωτιέμαι, σε τί είδους αναγκαιότητα έχει υποταχθεί η ελληνική εξωτερική πολιτική ώστε να ξεφεύγει από τον επικεφαλής της τέτοια συγκλονιστική ομολογία. Να αποκαλύπτει δηλαδή, άθελά του προφανώς, ότι η μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο αυτή τη στιγμή θα πρέπει να θεωρείται ως ολική και τελική! Διότι τί άλλο μπορεί να σημαίνει η ανωτέρω διατύπωση, πέραν του ότι «για περαιτέρω οριοθέτηση από το ανατολικό ήμισυ της Ρόδου και πέρα, το λόγο έχει η Τουρκία»; Κι εν πάσει περιπτώσει, γιατί έχει η Ελλάδα ξεγράψει την ΑΟΖ με Κύπρο;

Εάν η παρούσα κυβέρνηση με Υπουργό Εξωτερικών έναν εξωκοινοβουλευτικό, δηλαδή μη εκλεγμένο από τον ελληνικό λαό που κόπτεται για τις μελλοντικές γενιές, θεωρεί ότι μπορεί παραπλανητικά να αναγάγει την ελληνοτουρκική διαφορά Υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στο κατεξοχήν αίτιο των ελληνοτουρκικών προβλημάτων που οφείλονται στον τουρκικό αναθεωρητικό επεκτατισμό ώστε να πείσει τους Έλληνες πολίτες ότι εφόσον επιλυθεί αυτή η διαφορά τελειώνουν τα ελληνοτουρκικά, τότε αναμφίβολα καθίσταται πλέον δια της σιωπής της υπόλογος και ηθική συναυτουργός στα μελλούμενα ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.