Οι λάτρεις του τένις ευλογήθηκαν τριπλά τα τελευταία 20 χρόνια, βλέποντας για χρόνια τις μάχες τριών εκ των καλύτερων, ίσως και των κορυφαίων που έχει δει ποτέ το παιχνίδι. Η μνήμη της χρυσής εποχής με την καθηλωτική κόντρα Μποργκ – ΜακΕνρο τις δεκαετίες ’70-’80 ατόνησε από την ταυτόχρονη παρουσία του Ρότζερ Φέντερερ, του Νόβακ Τζόκοβιτς και ασφαλώς του Ράφα Ναδάλ.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Τον Σεπτέμβριο του 2023 αποχώρησε το ιερό τέρας Φέντερερ. Στο κλείσιμο της αυλαίας ο Ναδάλ ξέσπασε σε λυγμούς για τον μεγάλο του αντίπαλο. Τώρα ήρθε η σειρά του Ισπανού να ανακοινώσει, στα 38 του, ότι κρεμάει τη ρακέτα του. «Σ’ αυτή τη ζωή όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Είναι η κατάλληλη στιγμή να βάλω ένα τέλος σε μια καριέρα που υπήρξε περισσότερο μακρά και πετυχημένη απ’ όσο μπορούσα να φανταστώ» ανακοίνωσε χθες. Ο Φέντερερ αμέσως αποθέωσε τον Ναδάλ: «Τι καριέρα, Ράφα! Πάντα ήλπιζα ότι αυτή η μέρα δεν θα ερχόταν ποτέ».
Από τους τρεις θρύλους του τένις συνεχίζει πια μόνο ο ένας, ο Τζόκοβιτς. Στα 37 του, ο χρόνος μετράει αντίστροφα και για τον Σέρβο. Το τένις ξεμένει από τους παίκτες-σύμβολα, τουλάχιστον μέχρι να βρεθούν οι επόμενοι. Προς το παρόν βιώνει ό,τι και το ΝΒΑ όταν αποσύρθηκε ο Μάικλ Τζόρνταν, ό,τι περιμένει και το ποδόσφαιρο όταν φύγουν κι επίσημα από την ενεργό δράση οι Μέσι – Κριστιάνο.
Η εμφάνιση του Ναδάλ ταυτίστηκε χρονικά με την πρωτοφανή απογείωση του ισπανικού αθλητισμού. Η έκρηξη αυτή είναι «γέννημα» των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης το 1992 και της επανάστασης που έγινε έκτοτε στα σπορ όλης της χώρας, με τις νέες αθλητικές υποδομές και τη σύγχρονη τεχνογνωσία αξιοποίησης ταλέντων. Αν μη τι άλλο η Ισπανία είναι η χώρα που κατάφερε να αξιοποιήσει καλύτερα από κάθε άλλη διοργανώτρια τη σπουδαία ευκαιρία της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα χειροπιαστά αποτελέσματα του «ισπανικού θαύματος», ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 2000, είναι μετρήσιμα μέχρι και σήμερα. Η Ισπανία κατάφερε να κυριαρχήσει από το 2000 και μετά στο ποδόσφαιρο, σε επίπεδο Εθνικών ομάδων αλλά με την πρότυπη ακαδημία Μασία της Μπαρτσελόνα, στο μπάσκετ με μεγάλες διακρίσεις επί σειρά ετών σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες, ακόμα και στο τένις, όσο και σε άλλα σπορ, μέχρι και στην F1 με τον Φερνάντο Αλόνσο.
Αν κάτι εκπλήσσει στην καριέρα του Ναδάλ, είναι η αντοχή στον χρόνο, έχοντας να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα με τα γόνατά του από σχετικά νωρίς. Όταν μόλις στα 23 του εμφάνισε τα πρώτα προβλήματα, πολλοί βιάστηκαν να τον θεωρήσουν τελειωμένο. Ήταν το εκρηκτικό στιλ παιχνιδιού του που επιβάρυνε γρήγορα τα πόδια του. Όταν γνωστοποιήθηκαν οι τραυματισμοί του το 2009, Ισπανοί ορθοπεδικοί δήλωναν ότι «τα γόνατά του μοιάζουν με 33χρονου αθλητή, όχι με 23χρονου». Ο Ναδάλ ήταν απογοητευμένος. Τον Αύγουστο του 2009 δήλωνε: «Εκεί που ήμουν στην καλύτερη φάση της καριέρας μου, τραυματίστηκα. Πολλές φορές αγωνιζόμουν με πόνο. Επρεπε να ξεπερνάω τα όριά μου. Παραδέχομαι, όμως, ότι είναι δύσκολο να φτάσω κι εγώ τους 15 τίτλους του Φέντερερ».
Σήμερα ο Ναδάλ κλείνει την καριέρα του με 22 Grand Slam, δύο περισσότερα από τον Φέντερερ και δύο λιγότερα από τον Τζόκοβιτς. Τελικά, τα κατάφερε, αν και ο ίδιος φοβόταν ότι δεν θα μπορούσε λόγω των τραυματισμών του.
Οι επιβαρύνσεις στους αθλητές τένις είναι υπεράνθρωπες. Στα 23 χρόνια της καριέρας του ο Ναδάλ έδωσε 1.080 επίσημα παιχνίδια. Περίπου 47 ματς μέσο όρο ετησίως, μετρώντας και τις πρώτες σεζόν που δεν είχε φτάσει ακόμα σε τοπ επίπεδο. Συνήθως οι τενίστες αυτού του επιπέδου μπορεί να φτάσουν τα 80 ή και περισσότερα ματς. Σε μια από τις κορυφαίες του χρονιές ο Φέντερερ είχε παίξει σε 100, σχεδόν έναν αγώνα ανά τρεις ημέρες! Οι καταπονήσεις στις αρθρώσεις και στους μυς, όπως και σε εγκεφαλικές απαιτήσεις, είναι έξω από τα συνήθη ανθρώπινα όρια. Πολύ περισσότερο για αθλητές που ήδη έχουν ευπάθεια, π.χ., στα γόνατα, όπως ο Ισπανός.
Ο «βασιλιάς του χώματος» δεν διέθετε το συντριπτικό σερβίς των Φέντερερ και Τζόκοβιτς. Αλλά στο χώμα, όπου τα ράλι τείνουν να διαρκούν περισσότερο, είχε την ιπποδύναμη, το «μυώδες» forehand, τη μαχητικότητα και τα εκρηκτικά αντανακλαστικά ώστε να μοιάζει ακατάβλητος. Κανένας τενίστας δεν κυριάρχησε ποτέ σε μια επιφάνεια, όπως ο αριστερόχειρας Ναδάλ στο χώμα.
Αυτή η υψηλή δυναμικότητα στο παιχνίδι του ήταν που τον φόρτωσε με μια «παρενέργεια», το σύνδρομο Mueller-Weiss, την εκφυλιστική ασθένεια που προκαλεί χρόνιο πόνο στα πόδια. Χρειάστηκε να κάνει ακόμα και ενέσεις αναισθησίας πριν από αγώνες, ενώ αργότερα υποβλήθηκε σε μια νέα μορφή θεραπείας με την ελπίδα να παρατείνει την καριέρα του. Αλλά υπέφερε επίσης από παθήσεις στον καρπό, στον αγκώνα, στην πλάτη, στο γόνατο και στους προσαγωγούς, που τον κράτησαν μακριά από πολλά τουρνουά Grand Slam όλα αυτά τα χρόνια. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των τριών παικτών θρύλων του παγκόσμιου τένις οδήγησε τον καθένα σε μεγαλύτερα ύψη και διάρκεια απ’ όσα είχαν φανταστεί. Το στιλ παιχνιδιού του Ναδάλ μπορεί να μην είχε την εξαιρετική κομψότητα του Φέντερερ, αλλά με τον μοναδικό τρόπο του έδειξε τη χάρη ενός πραγματικού πρωταθλητή. Οι λάτρεις του τένις θα πρέπει να νιώθουν τυχεροί που τον απόλαυσαν για πάνω από 20 χρόνια.
Το βιογραφικό του Ράφα Ναδάλ
Γεννήθηκε το 1986 στη Μαγιόρκα. Στα 8 του ήδη έπαιρνε το πρωτάθλημα τένις κάτω των 12 ετών. Έγινε επαγγελματίας στα 14 του, το 2001, και κέρδισε το πρώτο Grand Slam το 2005 στο Γαλλικό Όπεν. Στα 20 και πλέον χρόνια της καριέρας του κατέκτησε 22 Grand Slam. Είναι ο δεύτερος πολυνίκης στην ιστορία του τένις, πίσω από τον Νόβακ Τζόκοβιτς (24).
Συνολικά συμμετείχε σε 30 τελικούς Grand Slam, με το ποσοστό νικών να φτάνει το 73%. Έχει πανηγυρίσει 14 Rolland Garros, 4 US Open, 2 Wimbledon και 2 Australian Open. Πανηγύρισε 92 τίτλους με 1.080 νίκες και 227 ήττες. Είναι πρώτος σε κατακτήσεις σε τρία διαφορετικά τουρνουά (Γαλλικό Οπεν – 14, Monte Carlo Masters – 11, ATP Barcelona 500 – 12). Έχει κερδίσει δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Πεκίνο το 2008 και το Ρίο το 2016. Τα χρηματικά έπαθλα που έχει λάβει εκτιμώνται σε 135 εκατ. δολ. Έχει παρουσιάσει σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.
Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία
Διαβάστε ακόμα:
- Ράφα Ναδάλ: Τίτλοι τέλους για τον σπουδαίο τενίστα!
- Ράφα Ναδάλ: Ο σπουδαίος Ισπανός τενίστας αποσύρθηκε (και) από το Laver Cup του Βερολίνου
