Άμα είσαι πολύ πολυάσχολος, ας πούμε ακαδημαϊκός, όπως π.χ. ο κ. Παυλόπουλος, είναι φυσικό να σου διαφεύγουν μερικές μικρολεπτομέρειες της Ιστορίας. Αν είσαι πάλι υπουργός, όπως π.χ. η κυρία Κεραμέως, με τόσα προβλήματα και έγνοιες, πάλι μπορεί να ξεχνάς κάποια ίσως ασήμαντα γεγονότα, πάντως γεγονότα. Οι δύο αυτοί πολύ πολυάσχολοι ταγοί της Πολιτείας βρέθηκαν σε μια εκδήλωση για την 28η Οκτωβρίου 1940. Τα είπαν με πολλές λεπτομέρειες, αλλά… Πάντα υπάρχει ένα «αλλά», που όλα τα χαλά.
Και οι δύο ίσως δεν πρόλαβαν να ενημερωθούν -είπαμε, είναι πολύ πολυάσχολοι- ότι το ΟΧΙ του 1940 δεν το είπαν ούτε ο λαός ούτε ο Μιχάλης Μενιδιάτης, που τραγουδούσε «Όχι, όχι, μη με παρατάς», ούτε ο Θέμης Ανδρεάδης, όταν έλεγε «Όχι, δεν πρέπει να συναντηθούμε». Να πω ότι είναι ανιστόρητοι; Μπα, δεν νομίζω. Ο ένας ακαδημαϊκός και η άλλη με θητεία στο υπουργείο Παιδείας, δεν μπορεί, όλο και κάτι θα έχουν ακούσει σχετικώς. Ίσως δεν του έδωσαν σημασία. Αλλά ανιστόρητοι μάλλον δεν είναι.
Τότε, γιατί παίζουν το «κρύβε λόγια»; Άρα, κάτι άλλο είναι. Ίσως είναι ξεχασιάρηδες, βρε αδελφέ… Είπαμε, πολύ πολυάσχολοι. Πάντως, το πουν – δεν το πουν ο κ. Παυλόπουλος και η κυρία Κεραμέως, ας μάθουν ότι το ΟΧΙ το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς. Τελεία και παύλα.
Διαβάστε ακόμα:
