Ο Λάκης Λαζόπουλος σε μια συνέντευξη-ποταμό, μιλάει για την απώλεια της συζύγου του, Τασούλας, τη ζωή του, τα σχέδιά του για την τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά και για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας και το μεγάλο ζήτημα του Μεταναστευτικού/Προσφυγικού. «Είναι μεγάλη παγίδα να νομίζουμε ότι βγήκαμε από την κρίση», λέει χαρακτηριστικά
της Μαρίας Ανδρέου
Η συνάντησή μου με τον Λάκη Λαζόπουλο έγινε σε γνωστό καφέ της Βουκουρεστίου.
Πάντα στην ώρα του. Με βλέπει μακριά και με χαιρετά με το σκουφάκι του και το κασκόλ.
Ο κόσμος δίπλα του τον χαιρετά, και αυτός μιλά σε όλους, τους αγκαλιάζει, γελάει κιόλας. Μου κάνει νόημα ότι θέλει να καθίσουμε έξω. Αλκυονίδες… Στις 6 ξεκινά η θεατρική παράσταση «Βρε, καλώς τους» στο Θέατρο «Βρετάνια», στην οποία πρωταγωνιστεί, μαζί με τον Παύλο Χαϊκάλη, τη Μαρία Σολωμού, τον Νίκο Πολυδερόπουλο.
Όποτε συναντώ τον Λάκη Λαζόπουλο νιώθω ότι είναι από τους ελάχιστους πνευματικούς ανθρώπους που έχει η χώρα μας… Μιλάει για την απώλεια της συζύγου του, για τον καπνό και τον… καημό, για τον Αντώνη Κανάκη, την Ελένη Μενεγάκη, τον Αλέξη Γεωργούλη, ακόμη και για το αν θα πάει στο Mega.
«Μήπως ξέρεις εσύ κάτι που δεν ξέρω εγώ;», λέει γελώντας…
- Λάκη, πώς σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο;
Μεταβαίνοντας. Εκ του θανάτου στη ζωή, που λένε. Σαν να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια μιας καινούργιας διαδρομής. Απομακρύνομαι από μονοπάτια που δεν μου αρέσουν και πηγαίνω σε πράγματα που θέλω και πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με αυτά.
- Ποια μονοπάτια δεν σ’ άρεσαν;
Η πολλή καταπίεση, ακόμη και στη δουλειά μου. Πιεζόμουν πάρα πολύ για να κάνω όλα αυτά που έκανα στην τηλεόραση και στο θέατρο. Τρομακτικός χρόνος. Ναι, τα αγαπάω όλα αυτά, αλλά θέλω λιγότερες παραστάσεις και παραγωγές και περισσότερο χρόνο για μένα, για να ζωγραφίζω. Μου αρέσει πολύ η ζωγραφική. Ακόμη και στο θέατρο θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα, με άλλη λογική. Θα ήθελα να ασχοληθώ πολύ με τον κινηματογράφο και ήδη έχω αρχίσει κάποιες συζητήσεις.
- Η απώλεια της Τασούλας αλλά και η απώλεια ως έννοια σε έχουν βάλει σε κάποιες άλλες σκέψεις; Γιατί ήσουν ένας άνθρωπος που όλο έτρεχε στην τηλεόραση, στο θέατρο…
Τον Βέγγο μού περιγράφεις. Έχεις δίκιο. Έκανα τη δουλειά του Βέγγου με το δικό μου όνομα. Ό,τι έκανα, όμως, το έκανα πάντα με χαρά, με δημιουργία, αλλά κάποια στιγμή εγκλωβίζεσαι. Και νιώθεις, πλέον, ότι δεν στρίβει αυτό το… υπερωκεάνιο! Οπότε, θες να έχεις μια βαρκούλα, να πας κάπου κοντά για να ψαρέψεις. Θέλω μια απόσταση από τα πράγματα.
- Σε βλέπω αυτήν την περίοδο να βγαίνεις έξω, να ψυχαγωγείσαι. Τα ντουέτα σου με τον Γιώργο Σαμπάνη και τον Στέλιο Ρόκκο έπαιξαν παντού. Ο κόσμος έχει, μάλλον, την ανάγκη να σε βλέπει σε μια άλλη φάση, να διασκεδάζεις, να γελάς, να τραγουδάς…
Για τρία χρόνια δεν έβγαινα καθόλου και, ας μην ξεχνάμε, είμαι ένας άνθρωπος που γράφει… Και για να γράψεις, πρέπει να ζεις μέσα στον κόσμο. Να βλέπεις τις εκφάνσεις του, τις εκδηλώσεις του κόσμου, τις εκφράσεις του και αυτό το είχα χάσει. Δεν πήγαινα πουθενά. Δεν ήθελα, αλλά έδινα και μια μάχη με την Τασούλα… Τώρα, λοιπόν, βγαίνω, γιατί δεν καπνίζουν κιόλας. Γιατί εγώ δεν καπνίζω και πιεζόμουν πολύ από τον καπνό.
- Να, λοιπόν, κάτι καλό έχουν κάνει η Δεξιά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης…
Ναι. Έσβησε τα τσιγάρα, δεν έσβησε όμως… τον καημό! (γέλια)
- Παραμένει ο καημός;
Φυσικά. Νομίζω ότι είναι μεγάλη παγίδα να νομίζουμε ότι βγήκαμε από την κρίση στην οποία μπήκαμε. Οι Έλληνες βιάζονται να ανέβουν ξανά στα τραπέζια, αλλά τα τραπέζια πλέον δεν είναι στο ίδιο έδαφος που ήταν. Από κάτω υπάρχει κενό. Είναι θέμα λίγου χρόνου να βρεθούμε σε δύσκολη κατάσταση. Ένας λαός που δεν διορθώνεται, είμαστε έθνος αδιόρθωτο, δεν ξέρει τι πρέπει να αποφύγει. Μου έλεγε μια φίλη μου που πουλάει αθλητικά παπούτσια ότι ο αθλητισμός ανέβηκε επί κρίσης. Επειδή ήταν σε πολύ μεγάλη ένταση όλα τα σπίτια, αγόρασαν παπούτσια για να τρέχουν. Αυτοί που τρέχουν στους μαραθωνίους, είναι αυτοί που άρχισαν να τρέχουν επί κρίσης. ‘Ετσι αυξήθηκαν και οι πωλήσεις αθλητικών παπουτσιών. Οι Έλληνες, λοιπόν, μάθανε να περπατάνε, να τρέχουν, να σπαταλάνε τον χρόνο τους στον αθλητισμό, σε ενέργειες που τους δίνουν χαρά. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου διασώθηκε από την κρίση, γιατί έμαθε να ζει σε κάθε κρίση. Και υπάρχει, βέβαια, και μια μερίδα κόσμου που πιστεύει ότι θα σταματήσει κάποτε η κρίση, για να κάνουν ακριβώς τα ίδια που έκαναν. Και αυτοί που θέλουν να κάνουν τα ίδια, είναι αυτοί που ηγούνται. Και πρέπει πλέον να σταματήσουν να δίνουν ψευδαισθήσεις στο λαό. Είτε δεξιοί, είτε αριστεροί. Ο κόσμος πρέπει να έχει συνείδηση, κάθε φορά, για το πού βρίσκεται. Δεν μπορείς να δίνεις «χαλασμένες πυξίδες» στο λαό. Θα τις πληρώσει πολύ ακριβά. Εγώ προτείνω, λοιπόν, να σταματήσουν να μοιράζουν στο λαό χαλασμένες πυξίδες.
- Για να δανειστώ τον τίτλο του θεατρικού σας έργου, στο θέατρο Βρετάνια, σε ποιες καταστάσεις ή ανθρώπους θα έλεγες «Βρε καλώς τους»;
Σε αυτούς που έχουν να σου προσφέρουν συναισθήματα απλά, ήρεμα, σε αυτούς που θέλουν να περπατήσουν ήσυχα ο ένας με τον άλλον, παρέα. Χωρίς να θέλουν να πάρουν. Σε αυτούς που κυλάνε ήσυχα μαζί, μέσα στη ζωή. Νιώθω ότι υπάρχουν πολλοί κομπλεξικοί άνθρωποι, πολλοί δήθεν άνθρωποι. Νιώθω ότι υπάρχουν πολλοί εγωισμοί, πολύ… σκαρφάλωμα, πολλή βλακεία, που οφείλεται στην κενότητα παιδείας που προσφέρθηκε συνειδητά από το κράτος στους νεότερους ανθρώπους. Γιατί έχουμε μια γενιά που εξοντώθηκε από την κρίση. Και το να μη ζει κανείς τη νεότητά του, είναι ένα πάρα πολύ βαρύ φορτίο. Και δεν ξέρω πώς θα το ξεφορτώσει αυτό το φορτίο αυτή η γενιά, που τα καλύτερα της χρόνια της τα φάγανε οι μεγαλύτερες γενιές.
- «Βρες καλώς τους»… και στα παιδιά που έφυγαν στο εξωτερικό;
Κυρίως σ’ αυτά. Αλλά ποιος βάζει φρένο σε όσα νέα παιδιά δημιουργούν στο εξωτερικό; Ποιος είναι, άραγε, αυτός ο ηγέτης που μπορεί να πάρει όλους αυτούς τους Ελληνες και να τους εμπνεύσει; Να δημιουργήσουν αυτές τις υποδομές, ώστε να φτιάξουν εδώ μια νέα χώρα; Η χώρα μας ήταν αγροτική, τώρα τουριστική και σε λίγο μια χώρα αγορασμένη από τους ξένους… Οι ιδιοκτήτες πλέον είναι ξένοι. Και εμείς σε λίγο θα είμαστε ένας λαός υπηρεσιών, service! Η δουλειά των Ελλήνων, λοιπόν, είναι να γίνουν service στις μεγάλες εταιρίες, στους Κινέζους; Έφτασε ένας λαός να περιμένει τον επενδυτή, τον Κινέζο, σαν σωτήρα. Και σήμερα, με τον ιό, μόλις βλέπουν Κινέζο στον δρόμο, στρίβουν να μην πέσουν πάνω του! Προχθές είδα μια συμπαθέστατη ηλικιωμένη κυρία να βλέπει μπροστά της μια Κινέζα… Δεν θα το πιστέψετε. Κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο. Μια ακακία. Σαν το δέντρο να την προστάτευε από τον κορωνοϊό. Παράκαμψη μέσω δέντρου… (γέλια) Πώς επηρεάζει η τηλεόραση τους ανθρώπους είναι κάτι το τρομακτικό. Και οι Κινέζοι είναι 2 δισεκατομμύρια. Αν σκεφτούμε τι σημαίνει αυτό το νούμερο, θα τρελαθούμε εντελώς. Ας είμαστε ψύχραιμοι.
- Η σάτιρα έχει μπει στο στόχαστρο;
Η σάτιρα εξορίστηκε. Τέλος. Αυτή τη γραμμή την ήξερα από καιρό. Ηταν απόφαση των κυβέρνησης, αλλά και των ξένων πρεσβειών να μην επηρεάζει κανείς την κοινωνία.
- Ο Κανάκης μιλάει για διαζύγιο στον ΣΚΑΪ με πολιτικά υπονοούμενα και προεκτάσεις…
Θέλω να είμαι σαφής. Οταν βάλλεται η σάτιρα, είμαι δίπλα σ’ αυτούς που βάλλονται. Άρα στην περίπτωση αυτή στέκομαι δίπλα τους, με σαφήνεια και καθαρότητα.
- Θα πας στο Mega Channel;
Όχι, δεν το γνωρίζω. Τα παρακολουθώ όλα αυτά που γράφονται, αλλά ξέρετε κάτι εσείς που εγώ δεν ξέρω; Αν το γνωρίζεις εσύ, ας μου το πεις. Ειλικρινά δεν έχω κάνει καμία συζήτηση. Απολύτως. Αν γίνει, θα τα πούμε όλα στη συζήτηση και θα σας ενημερώσω.
- Ο κόσμος λέει ότι ο Λάκης, αν ήθελε, θα ήταν στην τηλεόραση. Κακά τα ψέματα, το κοινό σε θέλει στη μικρή οθόνη. Του λείπει το γέλιο. Γιατί δεν τα βρίσκεις με τους καναλάρχες; Άλλοι παρακαλούν να είναι στη μικρή οθόνη…
Να γίνω… παρακαλετάκιας; Ούτε ήμουν ούτε πρόκειται να γίνω. Εδώ δεν εξήγησα τα τελευταία χρόνια στον κόσμο τι είναι όλο αυτό που περνάω και, φυσικά, αναφέρομαι στον αγώνα που δίναμε με την Τασούλα. Θα το κάνω τώρα; Λέγανε διάφορα, ούτε απαντούσα. Προτιμώ στη ζωή μου να δω τη μεταστροφή ενός ανθρώπου, παρά να δω μια άλλη πλευρά μέσα σ’ εμένα. Δεν θέλω να δω τον εαυτό μου να εχθρεύεται, δεν θέλω να γίνω σαν τους ανθρώπους που «μεταλλάσσονται». Όχι. Εγώ θέλω να κρατήσω όρθια την ακεραιότητα τη δική μου, όπως μου την έμαθε το σπίτι μου. Οι άλλοι μπορεί να σκέφτονται ό,τι θέλουν για μένα…
- Δεν σε νοιάζει;
Όχι και δεν είναι θέμα εγωιστικό. Και δεν είναι θέμα, αν αυτοί που τα λένε είναι παραπάνω ή παρακάτω από εμένα. Να δεχτώ ότι είμαι παρακάτω. Κανένα πρόβλημα. Δεν έχω καμία υπερηφάνεια. Ούτε, ελπίζω, και βλακεία. Είναι θέμα ενός δρόμου που πήρα από παιδί. Κάποια στιγμή στο δρόμο υπήρχαν παράδρομοι, όπου μπήκα για λίγο, χάζευα, αφαιρέθηκα. Αλλά πάντα επέστρεφα στον δρόμο μου. Δεν θέλω να παρακαλώ τους ανθρώπους να καταλάβουν την αλήθεια μου. Θεωρώ ότι μπορούν κάποιοι να καταλάβουν την αλήθεια και κάποιοι δεν μπορούν. Μ’ αυτούς που αντιλαμβάνονται την αλήθεια μου θα είμαι χρόνια μαζί τους και θα πορευόμαστε μαζί.
- Ο κόσμος πώς είναι απέναντι στον Λάκη Λαζόπουλο;
Άψογα, θα έλεγα. Έζησα και ζω μεγάλη αγάπη από τον κόσμο. Θα υπάρχει και εχθρότητα. Την εχθρότητα και τα νεύρα που προέκυψαν για μια χρονική στιγμή, τα βάζεις στην άκρη. Δεν μπαίνεις εκείνη τη στιγμή που σε πυροβολούν τα κανάλια να διεκδικήσεις την αγάπη του κόσμου. Όταν σε πολεμούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτά δεν εξηγούνται. Πού να βγω να εξηγήσω και τι; Τα ΜΜΕ είναι σαν να σπάει ένα φράγμα και έρχεται μια πλημμύρα καταπάνω σου. Τώρα να καθίσω και να πω τι στον κόσμο; «Μη σας παρασύρουν τα νερά, εγώ δεν είμαι έτσι»; Όποιος έχει μυαλό άδειο θα πλημμυρίσει από βλακεία. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Θα ήθελα να κάνω κάτι, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
- Στο σπίτι σου θα έλεγες «βρε καλώς τους» σε μετανάστες, σε πρόσφυγες, θα το άνοιγες, με λίγα λόγια;
Θα είχα ανοιχτό το σπίτι μου σε όλους και δεν ξεχωρίζω κανέναν. Αλλά, άλλο πράγμα η συνύπαρξη και άλλο πράγμα… το «βρε καλώς τους, περάστε…» Δεν μπορεί, ας πούμε, σήμερα ο Ελληνας να φέρνει μια κοινωνική ευθύνη, σε ατομικό επίπεδο. Εδώ δεν μπορεί να συνυπάρξει πατέρας με γιο, μάνα με κόρη, νύφη με πεθερά. Μπορούν να συνυπάρξουν άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες; Να συμβιώσουν σε κοινωνικό επίπεδο; Μπορούν, αν το κράτος φροντίζει και έχει τη δυνατότητα να τους εξασφαλίσει εργασία. Είδατε στη Νέα Υόρκη να ενοχλούνται οι μεν από τους δε; Κανείς, όλοι είναι μια χαρά. Όλοι εργάζονται, έχουν μια θέση, έχουν την ταυτότητά τους, την κουλτούρα τους, τη θρησκεία τους. Αισθάνονται ισότιμα μέλη. Εδώ δεν νιώθουν ισότιμα μέλη. Και ο Ελληνας τρομάζει με αυτούς που είναι σε υποδεέστερη κατάσταση. Δεν θέλει να βλέπει κάποιον που να του θυμίζει ότι μπορεί να πάθει κι αυτός τα ίδια. Δηλαδή, ο φτωχός φοβάται τον φτωχότερο. Και ο φτωχότερος αυτόν που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Όσο κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια και πλησιάζεις το υπόγειο το σκοτεινό τόσο φοβάσαι περισσότερο. Είναι ευθύνη του κράτους και της κοινωνίας να αποφασίζει κάθε χώρα με ποιον τρόπο θα συμπεριφέρεται. Θα ήταν φρόνιμο, με τον σωστό τρόπο, σε όσους περνούν δυσκολίες. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η Ελλάδα να βαστάξει το βάρος όλης της Ευρώπης. Τέλεια και παύλα.
- Τι γίνεται στα νησιά μας σήμερα με τους πρόσφυγες;
Μια τραγωδία, αλλά είναι κάτι που το υπογράψαμε εμείς. Ο ελληνικός λαός συμφώνησε με αυτή τη συνθήκη. Ως πρωθυπουργός, ο Σημίτης υπέγραψε αυτό που βιώνουμε σήμερα. Δηλαδή, όσοι μετανάστες, πρόσφυγες βρίσκονται μέσα στην Ευρώπη θα επιστρέφουν στην πύλη εισόδου τους, που, αυτό πρακτικά, σημαίνει ότι ο νόμος τούς αναγκάζει να περάσουν ξανά από την Ελλάδα και ας έχουν φτάσει στην Αυστρία. Άρα, με το προσφυγικό ούτε ο Μητσοτάκης θα κάνει τίποτα, ούτε ο Τσίπρας έκανε, ούτε η Κεντροδεξιά ούτε η Κεντροαριστερά. Όλα είναι θέμα νόμων. Αυτή τη στιγμή τι λένε στην Ευρώπη; Ότι όσοι έρχονται στην Ε.Ε. θα μείνουν στην Ελλάδα, από εκεί που μπήκαν. Πού βαδίζουμε λοιπόν; Έχει η Ελλάδα αυτή την οικονομική ανάπτυξη, για να μπορεί να ενσωματώσει όλους αυτούς τους ανθρώπους; Πώς μπορεί να σηκώσει ένα φορτίο δυσανάλογο από αυτό που μπορεί να σηκώσει και η ίδια ακόμη με την κρίση; Ο ελληνικός λαός είναι φιλόξενος. Οι Έλληνες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι δίπλα στον συνάνθρωπο. Ξέρουν τι σημαίνει μετανάστευση, προσφυγιά, ξέρουν το 1922, τα ξέρουν όλα. Είναι ένας λαός βαθιά πληγωμένος. Ο Έλληνας έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει. Μην μπερδεύετε τις εικόνες με κάποιους φασίστες. Αλλά, ο Έλληνας ξέρει και πόσο μπορεί να αντέξει. Ο Έλληνας θέλει να σταματήσει η αδικία. Μια Ευρώπη να μας συμπεριφέρεται σαν να είμαστε το χολ της Ευρώπης. Δεν μπορεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συνωστίζονται στο χολ της Ευρώπης. Να αναλάβουν η Γαλλία, η Γερμανία, η Αυστρία, όλες οι χώρες της Ευρώπης, το μερίδιο της ευθύνης τους. Γιατί, αυτή η κρίση είναι για όλους.
- Δηλαδή, οι Λίβυοι θα έχουν για πύλη εισόδου την Ιταλία;
Όχι, γιατί η Ιταλία έκανε κολιγιά με την Τουρκία, ώστε να μην κατευθύνει ο Ερντογάν τις ροές προς την Ιταλία. Γιατί να αγαπηθούν οι Ιταλοί με τους Τούρκους ξαφνικά; Στην Ιταλία τούς πρόσφυγες τους περιμένει ο Σαλβίνι. Από πίσω από τον Σαλβίνι η Ευρώπη κρύβει τα πιο βαθιά της ένστικτα.
- Πώς σου φαντάζει αυτή η Ευρώπη σήμερα;
Δεν μου αρέσει. Υπάρχουν ήδη αλλαγές. Η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας κάτι σημαίνει. Σε δυο-τρία χρόνια από σήμερα, η Μεγάλη Βρετανία, πιστεύω, ότι θα έχει σταθεί στα πόδια της. Τι θα έχουν να πουν τότε οι Ευρωπαίοι; Θα έχουν ένα νέο μοντέλο χώρας, που έφυγε και στάθηκε στα πόδια της. Η Μεγάλη Βρετανία, αν είμαστε εδώ, θα δούμε ότι θα αναπτυχθεί. Τι θα κάνει τότε η Ε.Ε.; Θα συνεχίζει να βάζει λιτότητα στους λαούς; Θα συνεχίσει να είναι ο Γερμανός ο «δεσμοφύλακας» της Ευρώπης; Αυτή τη στιγμή, η Γερμανία συμπεριφέρεται σαν ο δεσμοφύλακας της Ευρώπης και των ελευθεριών της. Και εδώ βάζουν χέρι στις ελευθερίες μας. Τι θα γίνουμε λοιπόν, οι υπηρέτες της Ευρώπης; Υπηρέτες μιας από τις αναπτυγμένες χώρες, που τυγχάνει να βγάζει καλά αυτοκίνητα; Ε, και τι έγινε; Και το ξαναλέω: Ε, και λοιπόν, τι έγινε; Η Ευρώπη πρέπει να μοιραστεί κοινά οράματα, κοινές ιδέες. Δεν μπορούμε να μοιραστούμε στην Ευρώπη κοινό ταμείο, αλλά μόνο κοινό πολιτισμό.
- Πώς βλέπεις στη θέση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας για πρώτη φορά γυναίκα;
Πολύ καλή επιλογή και κυρίως της συγκεκριμένης γυναίκας, της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου. Η επιλογή του Μητσοτάκη είναι πολύ σωστή. Να πάρει ένα πρόσωπο το οποίο ο ίδιος δεν ψήφισε, αλλά και ο ίδιος ψήφισε. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζει ένα λάθος στον εαυτό του. Και ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει το λάθος του και το επανορθώνει, είναι για μένα δύναμη. Η συγκεκριμένη γυναίκα έφτασε εκεί που έφτασε με τη δύναμη και την αξία της και αυτό κάτι σημαίνει. Τιμή μας και καμάρι μας η συγκεκριμένη γυναίκα. Δεν τη γνωρίζω, αλλά χάρηκα που την επέλεξαν τελικά.
- Με τι θα επέστρεφες στην τηλεόραση;
Με μια καλή σειρά.
- Γιατί φοβούνται τα κανάλια να σου προτείνουν κάποια εκπομπή, αφού ο κόσμος θέλει να σε δει;
Αυτή τη στιγμή ακολουθούν την απαγόρευση που λέει «δεν πρέπει να μιλάει αυτός». Δεν πρόκειται να με δείτε σε live εκπομπή ή σε ζωντανό πρόγραμμα. Είμαι απαγορευμένος. Γιατί φοβούνται τι θα πω στο live. Σου λέει, να πει κάτι που θα αναστατώσει; Καλύτερα μαγνητοσκοπημένος, για να κοπεί. Σε σειρά μυθοπλασίας, σε έναν ωραίο ρόλο θα με δεχτούν. Αλλά, δεν έχω στο κεφάλι μου συνέχεια την τηλεόραση. Κατά βάση είμαι δημιουργός, ηθοποιός. Και ο ηθοποιός μπορεί να παίζει μέχρι τα βαθιά γεράματα, τόσο στο σανίδι, όσο και στο σινεμά.
- Πως βλέπεις την ιστορία με την Ελένη Μενεγάκη; Θέλουν να αλλάξουν το τοπίο οι καναλάρχες;
Η τηλεόραση είναι ένα μπλέντερ που χτυπάει συνέχεια φρούτα. Θέλει να ανανεώνεται διαρκώς. Το βρίσκω φυσιολογικό. Στην τηλεόραση η έκθεση είναι υπεραρκετή. Η φθορά του παρουσιαστή είναι μεγάλη.
- Δεν θα λείψει ένα πρόσωπο σαν την Ελένη Μενεγάκη;
Η Μενεγάκη θα βρει τι θα κάνει. Ούτε κουτή είναι, ούτε πρόσωπο που δεν της κόβει. Για ξανθιά… είναι πολύ μελαχρινή! (γέλια)
- Όλο αυτόν τον κανιβαλισμό που δέχθηκε ο Αλέξης Γεωργούλης, με την απόφασή του να πάρει μέρος στην κριτική επιτροπή του οικογενειακού μουσικού σόου «YFSF» στον ΑΝΤ1, ενώ είναι ευρωβουλευτής, πώς τον βλέπεις;
Ο Αλέξης δέχθηκε όλο αυτόν τον πόλεμο… από τα άλλα κανάλια! Για μένα, όλο αυτό το πυροδότησε ο τηλεοπτικός ανταγωνισμός. Δεύτερον, επειδή είναι νέος άνθρωπος και δεν είναι πολιτικά «δεμένος», δεν έχει αυτή την πολιτική σοβαροφάνεια, χαλάει τη μαγιά. Στην Ελλάδα, αυτοί που μιλούν σοβαρά θεωρούνται έξυπνοι. Βλακείες. Η αλήθεια είναι αυτή που μετρά, όχι ο τρόπος που μιλάς. Στη ζωή μου έχω δει ότι, όποιοι μιλούν με σοβαροφάνεια είναι οι πιο βλάκες που κυκλοφορούν. Δεν έχω πιο βλάκα από τον σοβαροφανή. Ο αυθόρμητος άνθρωπος έχει πάντα κάτι καινούργιο να πει. Ο Αλέξης Γεωργούλης έκανε μια ωραία εκδήλωση με τους καλλιτέχνες στο Ευρωκοινοβούλιο και πόσο η τέχνη επηρεάζει την πολιτική, ζήλεψαν κάποιοι και τώρα με το «YFSF» βρήκαν να πουν κάτι. Η πραγματικότητα, όμως, έσβησε τις προθέσεις τους. Όταν από τους 700 ευρωβουλευτές οι 500 δουλεύουν σε παράλληλες εργασίες, αποδείχθηκε ότι δεν είχαν να πουν τίποτε άλλο οι αντίπαλοί του. Μπορεί και όσοι έγραψαν αυτά που έγραψαν, να υποκινήθηκαν από άλλους ευρωβουλευτές.
- Τι σε δένει με τη Μαρία Σολωμού και κάνετε τόση στενή παρέα, τώρα τελευταία; Είστε φίλοι;
Σε αυτό το κορίτσι μού αρέσει ο επαγγελματισμός του. Πάντα ερχόταν στην ώρα της για τις πρόβες. Εκτιμώ βαθύτατα ένα ηθοποιό, ο οποίος είναι στην ώρα του, είναι πρόθυμος να κατανοήσει αυτό που του λες, να βελτιωθεί και δίνει χρόνο σε αυτό. Η Μαρία δεν έχει σκαλώματα στο κεφάλι της, είναι έξυπνη. Την εκτιμώ, γιατί είναι καλό κορίτσι και περνάω ωραία μαζί της. Είναι χαλαρή, έχει ωραίες παρέες και αγαπάει τους μαθητές της στη σχολή θεάτρου, στην οποία διδάσκει. Το σημαντικό είναι ότι την αγαπάνε και οι μαθητές της και αυτό κάτι λέει σ’ εμένα. Δεν είχα συνεργαστεί μαζί της. Την εκτίμησα από την πρώτη στιγμή. Η Μαρία ως άνθρωπος είναι… χαρά Θεού. Γιατί να μη βγω έξω μαζί της, γιατί να μην είναι φίλη μου;
- Θα τραγουδούσες ποτέ σε μουσική σκηνή;
Δεν είμαι τραγουδιστής για να κάνω κάτι τέτοιο. Αλλά, μπορεί να έπαιρνα μέρος σε μια μουσική σκηνή, αν είχε περισσότερο λόγο και δη σατιρικό. Μέχρι εκεί.
- Μέσα από τον λογαριασμό σου στο Instagram έγραψες πολύ όμορφα λόγια για την ταινία «Ευτυχία»…
Μα, ήταν τόσο ωραία ταινία. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου, από τη στιγμή που έχω δει μια τόσο ωραία ταινία, να γράψω αυτά που αισθάνθηκα. Τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου την ήξερα, αλλά με εξέπληξε ο τρόπος που αποδόθηκε κινηματογραφικά. Μου άρεσε η σκέψη του σκηνοθέτη, να θέλει να γνωρίσει στους Έλληνες τη γυναίκα που έγραψε τραγούδια, τα οποία τα τραγουδάμε όλοι μας και ίσως δεν ξέραμε ότι τα έγραψε εκείνη ή δεν γνωρίζαμε τίποτα για τη ζωή της. Πώς γεννήθηκαν τα τραγούδια αυτά; Και μου αρέσει που αγκαλιάστηκε τόσο πολύ από τον κόσμο, γιατί σημαίνει ότι ο κόσμος θέλει να μάθει ποιοι είναι αυτοί οι δημιουργοί που του χάρισαν αυτά τα τραγούδια. Μου αρέσει οι άνθρωποι που σκάβουν για να μάθουν, που διαβάζουν. Που δεν κάθονται πάνω στον εγωισμό τους και ξεσκονίζουν την Ιστορία. Εχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να νομίζουν ότι είναι κάποιοι και να μη διαβάζουν.
- Γελάει ο κόσμος σήμερα;
Ο κόσμος είναι έτοιμος να γελάσει ξανά. Νομίζω ότι του έχει έρθει ξανά το κέφι. Είχα βγει ένα βράδυ και έλεγα τόσα αστεία… είχα ανάγκη να γελάσω κι εγώ, γελούσε και η παρέα με τις ατάκες. Μου λένε «έχεις ρέντα απόψε». Απλά ήθελα να γελάσω. Θα ήθελα να κάνω κάτι μόνος μου στο θέατρο. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Εναν θεατρικό μονόλογο και να αφηγηθώ μια όμορφη ιστορία.
- Πώς πάει το βιβλίο που θα έγραφες για τη σύζυγό σου και τη μάχη της με τον καρκίνο;
Το βιβλίο προχωράει και σύντομα θα τελειώσει…
- Πώς είναι να έρχονται γιορτές, γενέθλια, πρεμιέρες και να τα ζεις όλα χωρίς την Τασούλα;
Αχ, δεν είναι ακριβώς έτσι. Τους ανθρώπους τους τοποθετούμε, τους βιώνουμε, τους ζούμε όλοι μας με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν έχουμε όλοι μας τον ίδιο τρόπο ζωής. Και έτσι δεν μπορεί να διακρίνει καθένας τις ιδιαιτερότητες μιας σχέσης. Λοιπόν, θα σου πω αυτό… Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με τα πρόσωπα που φεύγουν, που δεν είναι πλέον δίπλα τους με τον καθολικό, φυσιολογικό τρόπο. Όταν με έναν άνθρωπο έχεις ζήσει αρκετά χρόνια μαζί, είναι σαν να ξέρεις τι θα σου έλεγε σε κάθε περίπτωση που περνάς. Αυτό λέγεται συνήθεια. Η Τασούλα ξέρω πως θα μου απαντούσε σε όσα περνάω τώρα. Ξέρω ποιες θα ήταν οι συνομιλίες μας, οι καβγάδες μας, οι διαφωνίες μας, είναι πάντα εκεί. Αυτό νιώθεις όταν έχεις συνυπάρξει με έναν άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος δεν διεκπεραιώνει με τον ίδιο τρόπο την απώλεια. Ο θάνατος είναι ο ίδιος για όλους. Αλλά, το πώς θα διεκπεραιώσει ένας άνθρωπος που ζει το γεγονός του θανάτου και την απώλεια, δεν είναι ίδιος. Εγώ και στην απώλεια έχω σαφή γραμμή. Πάντα μου άρεσαν οι Κυκλάδες. Οι καθαροί όγκοι, οι κοφτοί βράχοι, οι γκρεμοί. Έτσι, αυτά που έχω να πω θα τα πω. Κοφτά. Δεν μου αρέσουν τα στρογγυλά λόγια, τα ψεύτικα λόγια, δεν τα μπορούσα από παιδί. Αυτό ήταν και το θέμα της μάνας μου. Δεν με κατέβαζε κάτω στο σαλόνι όταν έρχονταν επισκέψεις, γιατί θα έλεγα «μαμά, αυτός μας λέει ψέματα». Η μητέρα μου, λοιπόν, με έκρυβε, γιατί δεν μπορούσα να μην πω την αλήθεια.
- Η Αριστερά μάς είπε ψέματα;
Δεν πιστεύω ότι μας είπε ψέματα. Πίστεψαν ότι μπορούσαν να επιλύσουν με τον δικό τους τρόπο τα πράγματα, αλλά δεν μπόρεσαν. Ξέρετε, στη ζωή συμβαίνουν κι αυτά. Ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο, τον παντρευόμαστε και σε λίγο καιρό πάμε ερωτικά με άλλον. Ποια είναι η αλήθεια μας; Θα σας πω. Και όταν τον παντρευόμασταν, πιστεύαμε στους όρκους που δίναμε, αλλά και όταν απιστούσαμε και πηγαίναμε με άλλον σύντροφο, πάλι το υποστηρίζαμε. Σε ποια φάση μας ήμασταν αληθινοί; Και στις δύο. Δεν είναι υποχρεωτικό ότι είπαμε ψέματα και στις δυο. Αληθινοί ήμασταν.
- Σε βλέπουμε να επισκέπτεσαι παιδιά σε σχολεία, να μιλάς με νέους. Σου αρέσει να συζητάς μαζί τους;
Πάρα πολύ. Μόνο από τα παιδιά μπορείς να μάθεις το μέλλον. Αν δεν συναναστραφείς με το μέλλον, πώς θα το γνωρίσεις; Αυτό δεν μπορείς να το καταλάβεις από κάπου αλλού. Από τη φαντασία μου; Δεν μπορώ να φανταστώ το τι θα ακούσω από τους νέους. Και αυτό με ξαφνιάζει.
Διαβάστε επίσης: Παράσταση για τη βίαιη αποικιοκρατία στο Κονγκό στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
