Η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαϊερ στην πατρίδα μας έφερε και πάλι στην επιφάνεια το διαχρονικό πρόβλημα των ελληνογερμανικών σχέσεων και τους αδιανόητους, από πλευράς ελληνικών Κυβερνήσεων, χειρισμούς τους.
Ο κ. Στάινμαϊερ έφτασε στην Ελλάδα με την άνεση του φίλου, ιδιότητα που του αποδίδεται από την Κυβέρνηση. Στη συνάντηση, με την ΠτΔ και τον Πρωθυπουργό έκανε αφ’υψηλού σαφές το περιεχόμενο της συγγνώμης του, σχετικά με τις φρικαλεότητες των προγόνων του, στη χώρα μας. Δηλαδή, ότι αυτή η συγγνώμη έχει, κατ’αυτόν, αποκλειστικά και μόνο «ηθικό» χαρακτήρα και δεν περιλαμβάνει και τις αποζημιώσεις (που τόλμησαν να του θέσουν, σε χαμηλούς οπωσδήποτε τόνους και χωρίς ουσιαστικό αντίλογο, η ΠτΔ και ο Πρωθυπουργός), διότι κατά την κρίση του, το θέμα είναι λήξαν.
Και στη συνέχεια, με τον αέρα πάντοτε του «φίλου» της Ελλάδας, και διαχωρίζοντας, με την ιδιότητά του αυτή, τη θέση του από τους εγκληματίες προγόνους του, κατευθύνθηκε προς τη μαρτυρική Κάντανο, που το χώμα της έχει ποτιστεί με το αίμα απάνθρωπα βασανισμένων αγέννητων παιδιών, ασθενών, ηλικιωμένων και ανήλικων παιδιών, προκειμένου να ζητήσει μια συγγνώμη, χωρίς συνέχεια και χωρίς περιεχόμενο.
Εκεί, όμως, και ευτυχώς, τον ανέμενε άξιος εκπρόσωπος της εκκλησίας μας. Που ήταν πλήρως ενημερωμένος, όχι μόνο για τα εγκλήματα των Ναζί, αλλά και για τη συνέχειά τους, εναντίον της χώρας μας. Ο Αμφιλόχιος Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου, που δεν μάσησε τα λόγια του, που δεν εντυπωσιάστηκε από τη χωρίς περιεχόμενο συγγνώμη του κ. Σταϊνμαιερ, που δεν διαχώρισε τη συμπεριφορά των σύγχρονων Γερμανών από τους προγόνους του. Και που καταχειροκροτήθηκε, γιατί έσωσε την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, γιατί δεν έδωσε σημασία στα λόγια του αέρα του Γερμανού προέδρου, αλλά κυρίως και επειδή κράτησε στην επικαιρότητα και φυσικά θεώρησε μη λήξαν, το ακανθώδες ζήτημα του κατοχικού δανείου και των αποζημιώσεων, που οι «φίλοι» Γερμανοί το θέλουν παρελθόν. Και να προσθέσω, ότι μετά από πολυάριθμες και πολυδιάστατες απογοητεύσεις από τη συμπεριφορά της εκκλησίας μας, ήταν απαραίτητη αυτή η, από κάθε πλευρά, σωστή παρουσία της στην Κάντανο.
Είναι αλήθεια ότι το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων σέρνεται, επί 84 χρόνια, χωρίς λύση, επειδή οι εκάστοτε στα πράγματα, φοβούνται να το ανακινήσουν, επειδή πιστεύουν (αφελώς, δυστυχώς) ότι με τη «φιλία» των Γερμανών θα έχουμε περισσότερα θετικά αποτελέσματα, επειδή κάποιοι ανιστόρητοι έχουν πειστεί ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον χωρίς παρελθόν ή, ακόμη, και επειδή «δεν έχουν καιρό» να ασχοληθούν με το θέμα.
Το πρόβλημα των γερμανικών αποζημιώσεων ήταν ένα από τα θέματα που απασχόλησε, και εξακολουθεί να απασχολεί την ακαδημαϊκή μου ζωή. Άρχισε με Θεοδωράκη και Γλέζο, και συνεχίστηκε με την επιτροπή του ΙΗΑ και την πρόσφατη νεώτερη επιτροπή διεκδίκησης των γερμανικών χρεών, της οποίας είμαι ιδρυτικό μέλος. Δεν είμαι, εξάλλου, σε θέση να υπολογίσω τον αριθμό των άρθρων, που έγραψα, και όχι μόνο στην ελληνική γλώσσα, καθώς και των ομιλιών μου, για το θέμα αυτό. Περιττό, συνεπώς, να επαναλάβω το πόσο είμαι πεπεισμένη ότι φταίει ασυγχώρητα η Ελλάδα, που δεν επικεντρώθηκε επί τόσα χρόνια, που αγγίζουν αιώνα, στο όντως πρωταρχικό αυτό θέμα. Που αν είχε κερδηθεί, δεν θα ήταν η οικονομία μας στα τωρινά της χάλια, δεν θα τολμούσαν ποτέ να μας τσουβαλιάσουν στα Μνημόνια, δεν θα μας θεωρούσαν οι πάντες «δεδομένους», και δεν θα είχαν ευδοκιμήσει τα μυθεύματα περί «γαλάζιας πατρίδας».
Αντιθέτως, θα επικεντρωθώ σε ένα σημείο, που θεωρώ καταλυτικής σημασίας, αλλά το οποίο ανήκει στα μονίμως λησμονημένα.
Θα αναφερθώ λοιπόν στους Γερμανούς, που εμφανίζονται ως «φίλοι», και οι Κυβερνήσεις μας τους εκλαμβάνουν ως φίλους, μέχρι σημείου, που να ενθαρρύνουν και την παραποίηση της ιστορίας μας.
Να υπενθυμίσω, λοιπόν, ότι η καταστροφή της Ελλάδας από τις κατοχικές ορδές των βαρβάρων, δεν είναι φευ η μοναδική, οπότε θα δικαιολογούσε ίσως την παραδοχή της ύπαρξης γερμανικής φιλίας. Τα Μνημόνια, με το εγκληματικό τους περιεχόμενο, η απαγόρευση συμψηφισμού χρεών, που αυτά περιλαμβάνουν, ο διασυρμός των Ελλήνων από τον γερμανικό Τύπο, ως μπαταχτσήδων, αχρήστων, αλκοολικών και τεμπέληδων, η προτίμηση της σωτηρίας των τραπεζών τους με τη θυσία του ελληνικού λαού, αποτελούν γεγονότα των τελευταίων ετών, με πρωτεργάτισσα τη Γερμανία. Και ακόμη, εντελώς πρόσφατα, η απλόχερη πώληση από τη Γερμανία, μέλος της ΕΕ, προς την Τουρκία μη μέλος της, τελευταίας κοπής πολεμικού υλικού, για να έχει την ευχέρεια να επιτεθεί εν καιρώ στην Ελλάδα, μέλος της ΕΕ, είναι και αυτό έργο των «φίλων» Γερμανών.
Είναι, συνεπώς, καιρός να σοβαρευτούμε, μετά από 83 χρόνια δυσμενών και προσβλητικών εμπειριών. Μπορεί, και είναι δυστυχώς, το πιθανότερο, ότι η Ελλάδα δεν θα πάρει ποτέ τα όσα πολλά της χρωστά η Γερμανία, γιατί έτσι αποφάσισε, αλλά και γιατί, όπως είναι γνωστό, ουδέποτε πληρώνει τα χρέη της, ενώ αρέσκεται να κατηγορεί άλλους ως…. μπαταχτσήδες. Όμως, είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας για μας:
1. Να κάνουμε γνωστό με κάθε δυνατό τρόπο και με στεντόρεια φωνή, στα πέρατα της υφηλίου, ότι η Γερμανία μάς χρωστά γύρω στα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ, αρνείται να μας τα ξεπληρώσει, και αντιθέτως μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό, να της καταβάλουμε τα πολύ λιγότερα που της χρωστάμε.
2. Να παύσουμε να προβάλλουμε, προς πάσα κατεύθυνση τη φιλία μας μαζί της, ενόσω μας χωρίζουν ωκεανοί, που δεν ενώνονται με αποκλειστικά δική της ευθύνη.
3.Να αναμένουμε καλύτερες πολιτικές συγκυρίες από τις παρούσες, προκειμένου να λάβουμε κάποια μέτρα δυσάρεστα, αλλά όμως απολύτως δικαιολογημένα στην περίπτωσή μας, όπως τη δήμευση γερμανικών περιουσιών στο έδαφός μας.
Δείτε επίσης:
