Η ιδεολογική αμηχανία του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ο ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ Κωνσταντινουπολίτης, πανεπιστημιακός δάσκαλος και φλογερός πατριώτης Νεοκλής Σαρρής είχε πει ότι η ελληνική πολιτική τάξη της εποχής μας πάει πάντα με το «παλαιό ημερολόγιο» της Νέας Τάξης και συνεπώς θα βρίσκεται πάντοτε δύο βήματα πίσω από την εκάστοτε φάση των παγκόσμιων πολιτικών εξελίξεων. Αυτό ισχύει σε απόλυτο βαθμό στην περίπτωση της κυβέρνησης της Νέας ∆ημοκρατίας, όπως την έχει καταντήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. ∆εν ξέρει πώς να πορευτεί στα επόμενα βήματά της, πώς να τοποθετηθεί στις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες που διαμορφώνονται, τι να αφήσει πίσω της ως αποτυχημένο εγχείρημα και τι να εναγκαλιστεί.

• Η θέση μας
  /Εφημερίδα Δημοκρατία

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ επανάσταση που συγκλονίζει εδώ και χρόνια τον ευρωπαϊκό χώρο και εκδηλώθηκε εντυπωσιακά με τη θριαμβευτική επανάκαμψη του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο ήταν κάτι που απευχόταν ο αντινατιβιστής και δογματικός δικαιωματιστής πρωθυπουργός της Ελλάδας.

ΟΙ ΛΑΟΙ, ΟΜΩΣ, πήραν τις αποφάσεις τους. Η εξουσία οφείλει να τις σεβαστεί, αλλιώς θα υποστεί τα επίχειρα της περιφρόνησης της βούλησης της πλειοψηφίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν συμπαθεί τις απόψεις των πολλών. Έναν μήνα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων, ο πρωθυπουργός σε συζήτηση που είχε με τον Γιώργο Καπουτζίδη στο 3ο ετήσιο συνέδριο του «The Upfront Initiative» δήλωσε ότι «κίνδυνος είναι η τυραννία της πλειοψηφίας». Αυτόν, λοιπόν, «τον κίνδυνο» θα πρέπει να τον αντιμετωπίσει. Και θα πρέπει τώρα να πείσει και τον ελληνικό λαό και τον διεθνή παράγοντα, που επιστρέφει ταχέως στις παραδοσιακές αξίες, ότι δεν είναι ένας έξαλλος δικαιωματιστής, αλλά συμμερίζεται κι αυτός τις εθνικές και θρησκευτικές αξίες των συντηρητικών και πατριωτών συναδέλφων του.

ΩΣΤΟΣΟ, ακριβώς εκεί υπάρχει μέγα πρόβλημα, διότι αφενός ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει και δεν θέλησε ποτέ να αποκτήσει σχέση με αυτόν τον ιδεολογικό χώρο και αφετέρου δεν έχει το γνωστικό και φιλοσοφικό έρμα που απαιτείται. Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να αναπαράγει νεοταξικά κλισέ, που έχουν αρχίσει να κουράζουν ακόμα και στα… πρωινάδικα.