Πρεμιέρα απόψε στις 20.45 στον ΑΝΤ1 για το «Your Face Sounds Familiar» και η νέα κριτής του μουσικού σόου είναι το πρόσωπο πάνω στο οποίο έχουν πέσει τα φώτα της δημοσιότητας.
Από τη Μαρία Ανδρέου
Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Ενας χορτασμένος, χαμογελαστός, ευγενικός και, πάνω απ’ όλα, σοφός άνθρωπος. Μας μιλάει για τα απλά και τα μικρά πράγματα που φέρνουν χαρά στη ζωή, όπως ένα βλέμμα, μια ζεστή αγκαλιά, η ανάδυση από μια βουτιά στη θάλασσα, αλλά και για την απόφασή της να πάρει μέρος στο μουσικό σόου «Your Face Sounds Familiar».
Δηλώνει ότι δεν θα έπαιρνε μέρος ως παίκτρια ούτε και 20 ετών, λόγω του μεγάλου βαθμού δυσκολίας. Ειλικρινής, μιλά για την ευθύνη του τηλεθεατή όταν βλέπει ριάλιτι, αλλά και το τίμημα που πληρώνουν οι διαγωνιζόμενοι σε αυτές τις παραγωγές…
Γιατί δεχθήκατε να πάρετε μέρος στο «YFSF»;
To σόου αυτό μου άρεσε πολύ και το έβλεπα, γιατί είναι ανάλαφρο και, βασικά, δεν φεύγει κανένας διαγωνιζόμενος. Υπάρχει συναγωνισμός και όχι ανταγωνισμός. Το να σέβεται ένα παιχνίδι τους παίκτες του είναι πολύ σημαντικό. Γιατί οι πρωταγωνιστές είναι αυτοί και όχι εμείς… Και έχουν πολύ δύσκολη δουλειά να κάνουν. Αυτή τη δουλειά που ρίχνουν δεν ξέρω αν θα την έφερνα εις πέρας, ακόμη κι αν ήμουν 20 χρονών!
Γιατί το λέτε αυτό;
Το ομολογώ, δεν θα μπορούσα να το κάνω, να χορεύω, να μιμούμαι, να τραγουδάω και να αλλάζω ρόλους κάθε εβδομάδα, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Θα ήθελα να υπάρχει μόνο μια βαθμολογία σε αυτό το παιχνίδι: το 10! Αλλιώς, να μοιράζουμε στους παίκτες σοκολατάκια, γαρίφαλα, τριαντάφυλλα. Είναι απίθανοι. Γιατί, σε αυτό το παιχνίδι δεν κρίνεται η καριέρα τους κι έτσι τα δίνουν όλα μέσα από την καρδιά τους. Αυτό λέγεται μεράκι και κέφι. Και όταν υπάρχει ψυχαγωγία, μόνο τότε ανεβαίνει και η ψυχούλα μας. Το «YFSF» δεν είναι μόνο διασκέδαση, είναι ψυχαγωγία με την έννοια της αγωγής της ψυχής. Είναι ηθική ανάταση, καλλιέργεια, είναι ένα φως που δίνει χαρά.
Έχει διάθεση να γελάσει ο ‘Ελληνας;
Ασφαλώς και θέλει. Δεν είναι πολύ εύκολο, όμως, με όσα συμβαίνουν γύρω μας και με όσα έχει περάσει. Ωστόσο, έχει τη διάθεση. Μακάρι μέσα από αυτό το σόου να επιτευχθεί, αν όχι το γέλιο, τουλάχιστον η χαρά.
Γιατί βγήκατε και υποστηρίξατε τον Αλέξη Γεωργούλη δημόσια, για την απόφασή του να πάρει μέρος στο «ΥFSF», τη στιγμή που είναι ευρωβουλευτής; Πολλοί συνάδελφοί σας είχαν αντίθετη άποψη…
Όσα είπα για τον Αλέξη τα πιστεύω. Αν δεν τα πίστευα, δεν θα τα έλεγα και ας καθόταν δίπλα μου στο πανέλ της κριτικής επιτροπής. Τον Αλέξη τον ψήφισαν χιλιάδες ψηφοφόροι και ξέρω ότι εργάζεται όλη την εβδομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και παίρνει σημαντικές πρωτοβουλίες για τον πολιτισμό. Αλλά αυτά που κάνει ο Αλέξης, τα μίντια δεν τα λένε, ούτε τα παρουσιάζουν. Ο ντόρος γίνεται για τις τέσσερις ώρες που θα είναι στην Ελλάδα, μια φορά την εβδομάδα. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ασυμβίβαστο, γιατί τόση γκρίνια; Απλά για να έχουμε να λέμε. Πρόκειται για ένα αξιοπρεπέστατο οικογενειακό μουσικό σόου και χωρίς λόγο και αιτία έχουν πέσει να τον φάνε.
Αν έπαιζε σε μια σειρά που θα είχε 12ωρα καθημερινά γυρίσματα και απεμπολούσε τα καθήκοντά του, τότε θα υπήρχε ζήτημα ηθικής τάξης, γιατί κάποιοι τον ψήφισαν για να είναι εκεί και να προωθεί τα συμφέροντα της Ελλάδας. Επειδή στον κόσμο των μίντια, αλλά και στην κοινωνία πουλάει περισσότερο το κακό από το καλό, πήραν ένα πρόσωπο λαμπερό, τον Αλέξη, και το έκαναν φαιδρό. Γιατί, αυτή η αποκαθήλωση πουλούσε. Άρχισαν να γράφουν ότι ο Αλέξης δεν κάνει τίποτα στην Ευρώπη και αυτός διοργανώνει ημερίδες, θέτει ερωτήσεις, προσπαθεί. Ο χρόνος θα το δείξει, το ταξίδι, αν τελικά ασχολήθηκε ή δεν ασχολήθηκε… Όλα τα άλλα είναι τεράστιο κόμπλεξ. Τα έχουμε λύσει όλα τα άλλα στην Ελλάδα και έχουμε χρόνο να κρίνουμε την οκτάμηνη πορεία του Αλέξη Γεωργούλη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
Αλήθεια, πάνω σε αυτό που λέτε. Τα έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα στην Ελλάδα; Την ανεργία, την ανάπτυξη; Πώς βλέπετε τα πράγματα στη χώρα μας;
Εύχομαι, ελπίζω δηλαδή, να πηγαίνουμε μπρος και όχι προς τα πίσω. Και αυτό το λέω, γιατί δεν θέλω να βλέπω με πεσιμισμό τα πράγματα. Όσο ζούμε, πρέπει να παλεύουμε και αυτή ήταν η θέση μου και όταν τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, μέσα στην οικονομική κρίση. Οι άνθρωποι πρέπει να πέφτουν και να ξανασηκώνονται, να συνεχίζουν να δημιουργούν μέσα σε οποιαδήποτε κατάσταση. Και αυτό που σας λέω δεν είναι… δικηγορίστικο. Αλλά άλλη απάντηση δεν έχω. Τι να σας πω; Αυτό που ξέρουμε όλοι μας; Ότι πριν από την κρίση ζούσαμε σε μια επίπλαστη ευμάρεια και ήταν σαν να κάναμε skating πάνω στον πάγο και έσπασε ο πάγος και πέσαμε όλοι μέσα; Ανέμελοι, ήσυχοι και ωραίοι, βουλιάξαμε όλοι μας μέσα σε μια άλλη Ελλάδα, του χρέους και της φτώχειας;
Και ας μην ξεχνάμε, από αυτό το σπάσιμο του πάγου… πολλά Ελληνόπουλα ξημέρωσαν σε μια άλλη χώρα.
Έχετε δίκιο. Τι να πούμε; Ότι 700.000 νέοι μας, λαμπρά μυαλά, έφυγαν για το εξωτερικό, γιατί στην Ελλάδα δεν έβρισκαν δουλειές και δεν μπορούσαν να κάνουν καριέρα σε μια αξιοπρεπή εργασία, αλλά ούτε όνειρα για οικογένεια; Ζούμε ως ανθρωπότητα μια πολύ δύσκολη εποχή και αυτό που λέω δεν είναι μελό. Η ίδια η ζωή είναι πολύ σκληρή. Η Ελλάδα έχει γεμίσει πρόσφυγες. Ανθρώπινες ψυχές που έχουν περάσει το δράμα του ξεριζωμού και του πολέμου. Πείτε μου, τι να τους κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους; Να τους βουλιάξουμε στη θάλασσα; Θα λεγόμαστε άνθρωποι μετά ή τέρατα; Αυτά είναι άγρια πράγματα. Αλλά δεν μπορεί η Ελλάδα να σηκώσει όλο το βάρος των προσφύγων, το οποίο αντιστοιχεί και στην Ευρώπη! Να σηκώσει η πατρίδας μας αυτό που της αναλογεί. Τι να κάνουν και οι κάτοικοι στη Λέσβο; Ξέρουν από τον πόνο της προσφυγιάς και άνοιξαν την αγκαλιά τους οι άνθρωποι…
Ναι, αλλά τώρα βγαίνουν στους δρόμους και διαμαρτύρονται…
Φυσικό μού φαίνεται. Καθώς τα χρόνια περνούν, οι κάτοικοι των ακριτικών νησιών βλέπουν και τον ρόλο που παίζουν οι ΜΚΟ και τα συμφέροντα. Οι άνθρωποι πλέον έχουν αγανακτήσει. Εδώ δεν μπορούμε οικονομικά να ζήσουμε εμείς στην Ελλάδα με τη λιτότητα, την κρίση, τα Μνημόνια, πώς θα δώσουμε ψωμί και σε άλλους ανθρώπους; Το Προσφυγικό είναι ένα ντόμινο και τα τραπουλόχαρτα πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Η Τουρκία, αν της τραβήξει το αυτί η Ε.Ε., απειλεί και εκβιάζει ότι θα ανοίξει τις πόρτες και θα αυξηθούν οι ροές. Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές… μπαλάκια. Τι φαύλος κύκλος είναι αυτός να γυρίζουν οι πρόσφυγες στην πύλη εισόδου τους, δηλαδή όλοι στην Ελλάδα, και να είναι μαντρωμένοι μέσα σε κοντέινερ; Το πρόβλημα είναι τεράστιο και δεν έχουμε και έναν σώφρονα γείτονα. Όταν ο Ερντογάν μάς απειλεί ότι θα ανοίξει τα σύνορα μες στη μούρη μας και η Ευρώπη κάνει τον Πόντιο Πιλάτο, έχει μείνει μια χώρα να σηκώνει ψηλά τα χέρια…
Μέσα σε όλα αυτά τα δυσάρεστα σας φαντάζει φυσικό που οι Έλληνες γεμίζουν τα θέατρα; Αποτελεί η τέχνη για τον Έλληνα σανίδα σωτηρίας;
Μα, εδώ είναι σανίδα σωτηρίας για εμάς που την υπηρετούμε! Ελπίζω και για τον κόσμο που έρχεται να δει μια θεατρική παράσταση, είτε κωμωδία είναι αυτή είτε δράμα, το οποίο μπορεί και να τον προβληματίσει και να τον αφυπνίσει. Το θέατρο ανοίγει την ψυχή των ανθρώπων και τη γλυκαίνει. Και άνθισε και ανθεί μέσα στους πολέμους, στις κρίσεις, μέσα στην προσφυγιά, στη δικτατορία. Πότε δεν έκλεισαν τα θέατρα. Ούτε στην Κατοχή. Όσο βυθίζεσαι, μέσα από το θέατρο σου δίνεται η ελπίδα, η πυξίδα, να κοιτάς ψηλά. Να βγαίνεις από το σκοτάδι στο φως.
Ηταν δύσκολα και για εσάς τα πράγματα;
Γιατί, τα έχω λυμένα τα προβλήματά μου; Πάντα κάτι γίνεται στη χώρα αυτή και, εκεί που λες «αχ, έκλεισα μια τρύπα», έχεις πέσει μέσα σε άλλες τόσες. Εκεί που λες «έλυσα τα πέντε προβλήματα», εμφανίζονται σαν λερναία ύδρα δέκα. Ευτυχώς που, ως άνθρωπος, δεν ξανοίχτηκα οικονομικά να κάνω άλματα, να πάρω δάνεια… Στη ζωή μου το παραμύθι που μου ταιριάζει είναι αυτό του Αισώπου. Έζησα σαν τζίτζικας και όχι σαν μέρμηγκας. Έτσι, πάντα δούλευα, ξόδευα και πάλι από την αρχή. Δεν είχα βλέψεις για περισσότερα. Δεν θέλω να κάνω απολογισμό ζωής, δεν μου αρέσουν καν οι απολογισμοί, είμαι ακόμη στη δράση, αλλά το σκεπτικό μου είναι να δουλεύω και να υπάρχω και όχι να αποταμιεύω. Δεν πήρα δάνεια για σπίτια, για αυτοκίνητα. Ευτυχώς για το ευ ζην έχω τους φίλους μου (γέλια). Αφού έχουν αυτοί το κάτι παραπάνω, έχω κι εγώ μαζί τους. Τη φράση «έκαψα την καλύβα μου, για να μη με τρώνε οι ψύλλοι», την ξέρεις; Ε, αυτήν ακολουθώ.
Οι αναγνώστες της εφημερίδας μας και, όπως βλέπω και στα social media, και οι τηλεθεατές, παραπονιούνται γιατί, μια εξαιρετική σειρά όπως το «Σόι σου» στον Alpha, ενώ είχε χρόνια τηλεοπτικής ζωής, ολοκληρώθηκε. Γιατί τέλειωσε αυτή η παραγωγή;
Ο κόσμος καλά κάνει και απορεί. Και εμείς απορούμε μαζί του. Αυτό το «Σόι» ήταν το… σόι όλων των Ελλήνων. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα το ξαναδούμε. Και σε εμάς λείπει, τους συντελεστές αυτής της ωραίας σειράς.
Τέτοια υψηλά ποσοστά τηλεθέασης τα οποία άγγιζε το «Σόι σου» βλέπουν τώρα οι «Άγριες μέλισσες» στον ΑΝΤ1 και το«Κόκκινο ποτάμι» στο Οpen. Μια αισθηματική σειρά εποχής και μια αμιγώς ιστορική παραγωγή, που εστιάζει σε μια πολύ μαύρη σελίδα της Ιστορίας μας, όπως η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Δεν είναι ένα ελπιδοφόρο δείγμα αυτή η προτίμηση του κοινού και η στροφή προς μία πιο ποιοτική ψυχαγωγία;
Χαίρομαι για αυτή την επιλογή του κόσμου. Έχω παρακολουθήσει κάποια επεισόδια, τόσο από τις «Άγριες μέλισσες», όσο και από το «Κόκκινο ποτάμι». Ωραίες δουλειές. Θα εστιάσω στους υπέροχους ηθοποιούς. Συναδέλφους που βλέπαμε μόνο στο θέατρο, ταλαντούχους και χαρισματικούς, που ο κόσμος που παρακολουθεί θέατρο τους ήξερε και οι σημαντικοί σκηνοθέτες, όπως ο Λευτέρης Χαρίτος και ο Μανούσος Μανουσάκης, τους έπεισαν να κάνουν το βήμα και στην τηλεόραση και να τους γνωρίσει και το ευρύ κοινό. Και αυτή είναι μεγάλη επιτυχία.
Εκτός από αυτές τις ελάχιστες εξαιρέσεις, η τηλεόραση είναι γεμάτη από ριάλιτι μοντέλων, μόδας, μαγειρικής, επιβίωσης, εγκλεισμού σε σπίτια, σχέσεων… Δεν λέμε να ξεφύγουμε από τα κατώτερα και τα πιο ταπεινά ένστικτά μας;
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι επιχειρήσεις. Κοιτούν το κέρδος. Πουλάει ένα προϊόν; Έχει κατοχυρώσει μια δυο ώρες σε μια ζώνη. Προσωπικά, θα ήθελα να εστιάσω στους παίκτες. Όταν ξέρεις ότι η τηλεόραση αντιμετωπίζει τα ριάλιτι ως τηλεοπτικά προϊόντα, ξέρεις ότι εκεί που πας να συμμετέχεις θα σε αντιμετωπίσουν κι εσένα ως τηλεοπτικό προϊόν. Είσαι ψυλλιασμένος ότι θα πας με τους δικούς τους όρους και ότι θα ξεπουλήσεις πολλές προσωπικές σου στιγμές για την αναγνωρισιμότητα. Ξέρεις ότι θα σε χρησιμοποιήσουν, αλλά και ότι θα τους χρησιμοποιήσεις. Ότι θα σε εκμεταλλευτούν και θα τους εκμεταλλευθείς. Όλοι οι παίκτες είναι ενήλικες. Ξέρουν το παιχνίδι. Μιλάμε, άρα, για μεγάλα παιδιά και όχι για ανηλίκους. Ξέρουν τους ρόλους, τους όρους έκθεσης, τους νόμους, τα πάντα… Δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του εκείνος που κάνει αίτηση για να συμμετέχει. Λοιπόν, ας πληρώσουν και το τίμημα της έκθεσης. Καθένας κάνει τις επιλογές του. Και καθένας θα πρέπει να εκτιμά και να σέβεται την αξία του.
Το να εδραιώνεται η τηλεόραση της «κλειδαρότρυπας» το λες και πισωγύρισμα. Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πρόοδο…
Θα είμαι δίκαιη. Αν έχουν ευθύνη τα τηλεοπτικά κανάλια, ευθύνη έχουν και οι τηλεθεατές που τα βλέπουν. Τα κανάλια έχουν το δικαίωμα να παρουσιάζουν διάφορα φορμάτ και οι τηλεθεατές έχουν τη δύναμη του τηλεκοντρόλ. Αν κάποιος θέλει να δει ένα «κίτρινο» πρόγραμμα, θα το δει. Αν δεν θέλει, θα κλείσει το κουμπί. Αν τύχει να πέσω σε ένα πρόγραμμα που δεν είναι της αισθητικής μου, ξέρω πολύ καλά πώς θα αντιδράσω. Θα κάνω ζάπινγκ ή θα κλείσω την τηλεόραση. Έχουμε βούληση. Έχουμε κρίση. Κανείς δεν μας βάζει το όπλο στον κρόταφο.
Τι είναι αυτό που σας κάνει να χαίρεστε στη ζωή;
Α, τα πολύ μικρά πράγματα. Αφού μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις και να έχω εξασφαλίσει τον άρτον τον επιούσιον, έπειτα, από εκεί και πέρα, χαίρομαι με όλα αυτά που θεωρούν αυτονόητα και δεδομένα. Με έναν ολόλαμπρο ήλιο, με τα ανθισμένα δένδρα, που βλέπω μέσα στην πόλη, με μια βόλτα στη θάλασσα. Το νερό με χαλαρώνει. Όποτε δεν νιώθω καλά, μόνο και μόνο που ξέρω ότι θα μπω μέσα στη θάλασσα και θα κολυμπήσω, μεμιάς ηρεμώ. Σαν να μου παίρνει η θάλασσα όλα τα προβλήματα. Αυτή η γαλήνη του νερού είναι μοναδική, σαν να ξεπλένει τα πάντα. Όταν κάνω βουτιά, αυτή η αίσθηση της ανάδυσης μέσα στο γαλαζοπράσινο νερό και ενώ πέφτουν οι ηλιαχτίδες του φωτός στα μάτια σου, είναι ό,τι πιο όμορφο…
Μικρά πράγματα με κάνουν ευτυχισμένη. Ένα βλέμμα, που μπορεί να σου πει από μόνο του μια ολόκληρη ιστορία. ‘Ενα λαμπερό χαμόγελο, γεμάτο από συναίσθημα, μια ζεστή αγκαλιά, μια όμορφη μυρωδιά από ένα άρωμα, από ένα νόστιμο φαγητό. Όλα αυτά που δημιουργούν αναμνήσεις. Μου αρέσει να φτιάχνω σαλάτες με πολλά υλικά μέσα και να δημιουργώ με αυτόν τον τρόπο για τους φίλους μου. Ως μαγείρισσα δεν είμαι πολύ καλή. Αλλά μπορώ να υπερηφανεύομαι για τις σαλάτες μου.
Τι σχέση έχετε με τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης; Εχετε Facebook;
Είμαι άσχετη. Ποιο Facebook και ποιο Instagram; Εδώ έχω ένα πολύ απλό κινητό τηλέφωνο, μόνο και μόνο για να κάνω τη δουλειά μου. Θεωρώ ότι όλα αυτά δεν σ’ αφήνουν να ζήσεις. Σου κλέβουν στιγμές. Σου δυσχεραίνουν τη ζωή. Δεν αντέχω να βλέπω αυτή την εξάρτηση των νέων από το κινητό τους. Αν δεν έχουν σήμα, μπαταρία, αν το χάσουν, τρελαίνονται. Γιατί θα πρέπει να φωτογραφίζω κάθε μου στιγμή και να την ανεβάζω; Ποιον αφορά; Εκτός αν είμαι μοντέλο και διαφημίζω ρούχα και βγάζω λεφτά από αυτό. Κατά τα άλλα, αυτήν την τρέλα με τη selfie φωτογραφία δεν την καταλαβαίνω. Έχουν χαθεί ζωές για μια περίεργη selfie φωτογραφία.
Δεν θα ξεχάσω σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στο Ναύπλιο ένα πανέμορφο νεαρό ζευγάρι κοιτούσε το ηλιοβασίλεμα. Φιλήθηκαν, όλοι τους χαρήκαμε, έβγαλαν τν φωτογραφία τους και μετά κάθισαν απέναντι ο ένας στον άλλον και δεν μιλούσαν. Καθένας ασχολούνταν με το κινητό του. Σε ένα υπέροχο τοπίο, ερωτευμένοι, είχαν ο ένας τον άλλον, τι την ήθελαν την επικοινωνία με τους απέξω; Ήθελα να τους πάρω τα κινητό από τα χέρια και να τους πω «ζήστε τα νιάτα σας, τον έρωτά σας, τη στιγμή. Γιατί, αγάπη μου καλή, ήρθατε στο Ναύπλιο; Για τον ναρκισσισμό σας; Για μια δήθεν κοινωνικότητα; Αυτή η ρομαντική εικόνα για εμένα δεν είχε happy end! Ξεκίνησε σαν ταινία με δυο κουκλιά, ένα δειλινό, ένα φιλί και μετά καθένας στον κόσμο του. Δεν γκρινιάζω. Απλά για εμένα αυτό ήταν πολύ αποκαρδιωτικό και άχαρο. Χωρίς happy end!
Διαβάστε επίσης: Κατερίνα Βρανά: «Η δύναμη μου προέρχεται από το χιούμορ»
