Την στιγμή που «ανεβαίνουν» επικίνδυνα οι τόνοι όσον αφορά τους ελιγμούς της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αναφορικά με το Κυπριακό -παρασέρνοντας, στο πέρασμά τους, και τις αντιδράσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας διά του Προέδρου της κ. Χριστοδουλίδη– παραμένει μια μικρή «μαγιά», ένας «σκληρός πυρήνας» που δεν ξεχνά την διχοτόμηση, δεν ξεχνά τις μαύρες επετείους.
- Της Μαρίας Κορνάρου
Ιδίως, που δεν ξεχνά το ψευδοκράτος του οποίου η άμεση αναγνώριση επιδιώκεται ανοιχτά από την Τουρκία. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος στις 15 Νοέμβρη, με την συμπλήρωση 41 πλέον ετών από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα εδάφη της βορείου Κύπρου, οι νέοι Κύπριοι φοιτητές από όλη την Αγγλία συγκεντρώθηκαν έξω από την τουρκική πρεσβεία στην Μπελγκράβια, στην καρδιά του Λονδίνου, προκειμένου να εκφράσουν την οργή και αγανάκτησή τους απέναντι στον κατακτητή.
Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που μετρά μακρά «ιστορία» στην, πάντα πολυπληθή, κυπριακή κοινότητα του Ηνωμένου Βασιλείου. Όπως εξηγεί ένας εκ των διαδηλωτών, o κ. Χριστόφορος Πολύκαρπος, είναι ένα κίνημα που εκδηλώθηκε ήδη από τις πρώτες στιγμές της εισβολής, τον Οκτώβριο του 1974, μαζεύοντας, άλλοτε, σημαντικά πλήθη σε κεντρικές τοποθεσίες όπως η Τραφάλγκαρ Σκουέαρ, ενώ πλέον και η κατάληψη του δρόμου από την πορεία διαμαρτυρίας της 15ης Νοεμβρίου έχει περιοριστεί από τις αγγλικές αρχές προκειμένου να μην κλείνουν το γειτονικό Χάιντ Παρκ.
«Θυμάμαι τέτοια μέρα έρχονταν γυναίκες, γριούλες και κάθονταν ἀπ’ ἔξω ἀπ’ τήν πρεσβεία, και τη νύχτα που βράδιαζε έρχονταν άλλη ομάδα και στέκονταν, τους έφερναν τα μεσάνυχτα που έκλειναν τα εστιατόρια φαγητό, κι έτσι έμεναν όλη την επέτειο να διαμαρτύρονται μπροστά από την πρεσβεία», εξηγεί. Πλέον, η θέρμη και το ενδιαφέρον έχουν κάπως κοπάσει, τόσο από την ελληνική όσο και από την τουρκική πλευρά -οι φρουροί της πρεσβείας, ατάραχοι απέναντι στο πλήθος των νέων που κράδαινε σημαίες και φώναζε συνθήματα, δεν φώναξαν παρά για λίγο μια αστυνομική κλούβα, που γρήγορα απομακρύνθηκε βλέποντας τις ειρηνικές διαθέσεις του πλήθους. Δεν ίσχυε το ίδιο στην μεγάλη διαδήλωση της επετείου της εισβολής, φέτος τον Ιούλιο, όταν ομάδες Τούρκων περίμεναν για προβοκάτσια τους Κυπρίους διαδηλωτές, προκαλώντας εκτεταμένα επεισόδια μπροστά από την πρεσβεία.
Από τον Μάντσεστερ μέχρι την Οξφόρδη
Συγκινητική ήταν η παρουσία της νεολαίας σε αυτή την βραδιά Παρασκευής, όπου θα μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε άλλο πέρα από το να περιμένουν στο κρύο, μπροστά από μια παγερά αδιάφορη πρεσβεία της Τουρκίας, και να φωνάζουν για την δικαιοσύνη: «Λευτεριά φωνάζω μέχρι το Λονδίνο, εδώ δεν είναι Βερολίνο!».
Ορισμένοι έχουν έρθει από την άλλη άκρη της Αγγλίας, όντας φοιτητές στο Μάντσεστερ, άλλοι στο Λέστερ ή ακόμη στην Οξφόρδη. «Όπως κάθε χρόνο ήρθαμε εδώ στο Λονδίνο να καταδικάσουμε το ψευδοκράτος το οποίο ιδρύθηκε πάνω στο αίμα του λαού μας, το οποίο μέχρι σήμερα κατέχει την μισή πατρίδα μας, τα σπίτια των γονιών μας όπου γεννήθηκαν και μεγαλώσανε», δηλώνει ο Κωνσταντίνος, πρωτοετής φοιτητής στο Λονδίνο, για αυτή την πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Εθνικών Φοιτητικών Ενώσεων Κύπρου. «Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο χωριό Κυθρέας, ήταν 10 χρονών όταν έγινε η εισβολή. Πλέον τα χωριά αυτά ως επί το πλείστον έγιναν στρατιωτικές βάσεις των Τούρκων», και καταλήγει: «ήρθαμε να καταδικάσουμε την κατοχή που έφερε η εισβολή του ᾿74».
Σε παρέες ή μόνοι, συχνά περιτριγυρισμένοι από τους φίλους τους, οι νέοι Κύπριοι δεν παραλείπουν να δώσουν την πρώτη θέση στο εθνικό αίσθημα σε αυτή την συμβολική, ειρηνική διαμαρτυρία, που δεν κλείνει παρά με την ομόφωνη απαγγελία του εθνικού μας ύμνου: «Σε γνωρίζω από την κόψη…» Οι προβληματισμένοι περαστικοί, πολλοί από αυτούς επιβαίνοντες στα υπερπολυτελή αυτοκίνητα που αποτελούν συχνό θέαμα σε αυτές τις συνοικίες της αγγλικής πρωτεύουσας, αδυνατούν να καταλάβουν την γλώσσα των αιτημάτων των Κυπρίων φοιτητών. Όμως το πνεύμα της διαμαρτυρίας, η υπερηφάνεια των παιδιών που κρατούν ψηλά και ανεμίζουν τις γαλανόλευκες σημαίες, δεν κρύβεται.
Αλλά και κάποια συνθήματα διχάζουν
Σήμερα την κινητοποίηση για το εθνικό ζήτημα στην Κυπριακή κοινότητα Αγγλίας έχουν αναλάβει κατά κύριο λόγο οι φοιτητικοί φορείς. Κι ακόμη, το πλήθος που συγκέντρωσαν οι προσπάθειες της Πρωτοπορίας, φοιτητικού τμήματος του Δημοκρατικού Συναγερμού, και του ανεξάρτητου Μετώπου Κυπρίων Φοιτητών, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τον διχασμό. Τα εκατό σχεδόν άτομα που συγκεντρώθηκαν με πλακάτ και με πανό εναντίον του ψευδοκράτους, κραδαίνοντας κυπριακές κι ελληνικές σημαίες, δεν ενώνουν τις φωνές τους όσον αφορά τα συνθήματα που εξαπολύουν κατά του κατακτητή.
Μπορεί το «τιμή και δόξα στους ήρωές μας» και το «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια» να ξεσηκώνουν την ομοβοή του πλήθους, άλλα συνθήματα είναι πιο διχαστικά. Το ακανθώδες ζήτημα εν προκειμένω είναι η πρόταση της διζωνικής ομοσπονδίας. «Η ομοσπονδία είναι προδοσία», φωνάζουν τα μέλη του Μετώπου, ενώ τα παιδιά της Πρωτοπορίας επιμένουν στο, κάπως αινιγματικό, «έξω όλοι οι στρατοί, ανεξάρτητο νησί». «Μια τέτοια λύση σημαίνει ότι αναγνωρίζονται τουρκικά τετελεσμένα, καθώς το ψευδοκράτος θα αναγνωριστεί ως ισότιμος κρατικός φορέας και μέσο επιρροής της Τουρκίας. Εμείς προτείνουμε την λύση του ενιαίου κράτους πάντα, έχοντας ως προμετωπίδα το σύνθημα ‘απελευθέρωση, η μόνη λύση’. Θεωρούμε ότι προ της εισβολής, το 82 τοις εκατό των Κυπρίων ήταν Έλληνες, και ότι έχουμε το δικαίωμα για αυτοδιάθεση, να αποφασίζουμε για το μέλλον της Κύπρου ως Έλληνες», εξηγεί ο πρόεδρος του Μετώπου, Χαράλαμπος Ζαχαρία. Ο πρόεδρος της Πρωτοπορίας, Νικόλας Κακουλλής, είναι πιο… σκεπτικός. «Εμείς δεν απεχθανόμαστε το έθνος μας, αλλά υπερασπιζόμαστε την κυπριακή δημοκρατία. Δεν είναι ότι έχουμε εναντίωση στην Ελλάδα, απλά εν έτει 2024 θεωρούμε ότι είναι δύσκολο να υπάρξει ένωση Κύπρου-Ἑλλάδας, και από την στιγμή που έτσι ορίζει το κυπριακό Σύνταγμα, θέλουμε να προασπίσουμε την κυπριακή δημοκρατία».
Το ΑΚΕΛ δεν συμμετέχει καν
Η αντίθεσις ως προς το ζήτημα της ομοσπονδιακής λύσης είναι που διχάζει την κυπριακή νεολαία στο κίνημα διαμαρτυρίας κατά της Τουρκίας. Μάλιστα, από το 2022 και στο εξής, η νεολαία του ΑΚΕΛ έχει αποχωρήσει από τις ομαδικές κινητοποιήσεις και δεν παρίσταται πλέον στην διαμαρτυρία-ὁρόσημο της 15ης Νοεμβρίου, λόγω της έντονης διαφωνίας της ως προς τα συνθήματα και εφόσον, σύμφωνα με πληροφορίες της «ΕτΚ», απαιτούσε ακόμη και την εκφώνηση συνθήματος στήν… τουρκική γλώσσα. Πάντως η αποδοχή της ομοσπονδιακής λύσεως δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι «αγκαλιάζεται» με την ίδια προθυμία από την πλευρά της Τουρκίας, όσο τυχαίνει να πιστεύουν τα μέλη της κυπριακής πλευράς που σπεύδουν να υιοθετήσουν την «ρεαλιστική» λύση.
Όπως εδήλωσε σχετικώς στην «ΕτΚ» ο υποστράτηγος του Βρεταννικού Στρατού κ. Τιμ Κρος, που υπηρέτησε στην ειρηνευτική αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο κατά την δεκαετία του ’80 και έζησε την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, υπάρχουν «αρκετοί στο νησί που προτιμούν την διατήρηση των διχαστικών γραμμών», καθώς έχουν πολλά να κερδίσουν από την προσέλκυση πόρων που το διεθνές ενδιαφέρον για το κυπριακό έχει επιφέρει. Οι «ευγενείς» επιδιώξεις περί συμφιλιώσεως, επομένως, μπορεί να βρίσκονται πολύ πιο μακριά από τις πραγματικές προθέσεις όσων επωφελούνται από το άνομο καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε στα κατεχόμενα εδάφη.
Τουρκοκύπριος αναγνωρίζει την αδικία!
Υπάρχει, όμως, και μια μερίδα ανθρώπων που κρατούν ζωντανή την συνείδηση της αδικίας, ανεξαρτήτως της «πλευράς» στην οποία -αποτέλεσμα θλιβερό της διχοτόμησης- τους έλαχε να ανήκουν. Την περασμένη 15η Νοεμβρίου, έξω από την τουρκική πρεσβεία Λονδίνου από νωρίς, ένας νεαρός κουβαλώντας ένα πλακάτ, περίμενε πρώτος να μαζευτούν και οι υπόλοιποι της συγκεντρώσεως.
Εγκατεστημένος στο Ηνωμένο Βασίλειο, από πατέρα Άγγλο και μητέρα Τουρκοκύπρια με καταγωγή από την κατεχόμενη Μόρφου, διάλεξε να παρευρεθεί και να διαμαρτυρηθεί μπροστά από τους ενόχους της ματωμένης Ιστορίας του νησιού. «Μπορεί να κατάγομαι από τα κατεχόμενα, όμως καταλαβαίνω ότι αυτό που συνέβη είναι άδικο», σχολίασε στην «ΕτΚ», περιμένοντας μοναχός στον σκοτεινό δρόμο της Μπελγκράβια εκείνη την βραδιά -μια ακόμη βραδιά της παράνομης κατοχής που ασκόπως διαιωνίζεται…
Πηγή: Εστία της Κυριακής
