Οι αρμοί της εξουσίας μπορεί να σκουριάζουν λόγω απολυταρχίας και να λαδώνονται από τη διαφθορά
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Σε ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκε ο Τσίπρας: «Πρώτο ερώτημα: Πώς θα καταφέρει τη δεύτερη φορά η Αριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας;» Του άρεσε του τρέντι Αλέξη η «πρώτη φορά Αριστερά» και θέλει και δεύτερη μερίδα (λες και δεν την είχε από τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι τον Ιούλιο του 2019). Έλα, όμως, που αυτό το πιάτο δεν άρεσε στους πελάτες-ψηφοφόρους και δεν θέλουν (για την ώρα) να το βλέπουν ούτε στο μενού…
Ωστόσο, στην Ελλάδα ζούμε, ας μην αποκλείουμε να γίνει ακόμα κι αυτό. Η δευτέρα πλάνη, που είναι χείρων της πρώτης, δεν αποκλείεται να ακολουθηθεί από τρίτη, η οποία έσται χείριστη όλων, και όλες οι πλάνες μαζί θα γίνουν αεροπλάνες που θα μας πετάξουν μέχρι το πύρινο μάτι της κολάσεως. Αφού έγινε μία φορά ο Τσίπρας πρωθυπουργός, γιατί να μην το ξαναπετύχει; Μπορεί και να το επιτύχει. Ο ανταγωνισμός στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας δεν είναι δα και τόσο σκληρός.
Πάντως, με τη φράση για τον «έλεγχο των κρίσιμων αρμών της εξουσίας» απέδειξε και τις αριστερές καταβολές του ο άνθρωπος. Το ‘χαν συνηθίσει και στην ΕΣΣΔ και στην Αλβανία και την Πολωνία και τη Ρουμανία, και το κάνουν ακόμα στην Κίνα και τη Βόρεια Κορέα. Στις εκλογές, οι ηγέτες έπαιρναν (και οι επιζήσαντες τυχεράκηδες παίρνουν ακόμα) 99,9%, το 0,01% αγνοείται ακόμα και στα κομμουνιστικά καθεστώτα το κόμμα δικάζει, το κόμμα κυβερνά, το κόμμα νομοθετεί, το κόμμα διορίζει και απολύει από το Δημόσιο, και το κόμμα αποφασίζει πόσοι είναι οι λίγοι που θα γλιτώνουν από την πείνα, από την οποία θα υποφέρουν οι πολλοί.
Είναι αφελής ο Τσίπρας, που λέει ευθέως τα αντιδημοκρατικά σχέδιά του. Οι άλλοι τα κάνουν – δεν τα λένε. Τη δημοκρατία την αγοράζουν – δεν την καταργούν. Το αποτέλεσμα είναι μεν το ίδιο, αλλά τα επίπεδα της φαινομενικής νομιμοποίησης, των προσχημάτων δηλαδή, είναι διαφορετικά.
