Χαζολογώντας στο διαδίκτυο, έπεσα σ’ ένα βίντεο στο οποίο φαινόταν μια χαριτόβρυτος νεαρά μαζί με έναν νεαρό να μιμούνται (ή νόμιζαν ότι εμιμούντο) την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον ∆ημήτρη Παπαμιχαήλ στον χορό τους στην ταινία «Η νεράιδα και το παλικάρι». Παιδιά, ψυχραιμία. Είναι μερικά πράγματα τα οποία δεν πλησιάζονται. Και δεν πλησιάζονται διότι απλώς είναι… απλησίαστα. Ουδείς μπορεί να μιμηθεί την Αλίκη Βουγιουκλάκη ή τον ∆ημήτρη Παπαμιχαήλ ή τον Βασίλη Αυλωνίτη ή τον Ορέστη Μακρή ή την Τζένη Καρέζη ή τον ∆ημήτρη Χορν και τόσους άλλους.
∆εν τους αποκάλεσαν τυχαία «ιερά τέρατα». Ένας από τους λόγους είναι ότι ήταν πράγματι «αμίμητοι». Όποια προσπάθεια μιμήσεως της τσαχπινιάς της Αλίκης είναι από χέρι καταδικασμένη. Η προσπάθεια μιμήσεως της λεβεντιάς του «παλικαριού» ∆ημήτρη Παπαμιχαήλ προκαλεί θυμηδία. Η απόπειρα μιμήσεως του Αυλωνίτη φέρνει γέλιο μεν, αλλά για άλλους λόγους. Εις βάρος του μίμου. Όπως δεν μπορεί κάποιος να μιμηθεί τον Μέσι ή τον Ρονάλντο, διότι αυτοί κάνουν πράγματα που δεν μπορεί να τα κάνει άλλος, το ίδιο είναι και με τους μεγάλους ηθοποιούς. Μερικά πράγματα δεν τα αγγίζουμε ούτε γι’ αστείο. Τελεία και παύλα.
Διαβάστε ακόμα:
