∆ιάβαζα προ ημερών στη στήλη «Σχοινί κορδόνι» το σημείωμα του φίλου μου Γιώργου Χατζηδημητρίου, στο οποίο μιλούσε για τη συνήθεια που έχει επικρατήσει ν’ αποκαλούμε όλους τους βουλευτές του Κοινοβουλίου «Οι τριακόσιοι». Ο συντάκτης του σχολίου ανέπτυσσε τις (ορθές) απόψεις του, που αναφέρονταν στο μη τσουβάλιασμα των πατέρων και μητέρων του Έθνους, διότι μεταξύ αυτών υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις.
Εμένα όμως μου την άναψε και το είδα από άλλη σκοπιά. Όταν λέμε «τριακόσιοι» τι μας έρχεται στο μυαλό; Ασφαλώς όχι οι κρατικοδίαιτοι «εκπρόσωποί» μας, με τις φωτεινές έστω εξαιρέσεις τους, αλλά οι ηρωικοί Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, που μαζί με τους επτακόσιους Θεσπιείς σκοτώθηκαν στις Θερμοπύλες «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και μάλλον μαγαρίζουμε το όνομα όταν προσδιορίζουμε άλλους με αυτό.
«Και τους άλλους πώς θα τους λέμε;» θα ρωτήσετε. ∆εν ξέρω. Ας τους λέμε 299+1 ή 400-100 ή 150×2 ή Σαράντα παλικάρια +260 ή τρία παιδιά βολιώτικα +297 ή οπωσδήποτε αλλιώς. Όχι όμως «τριακόσιους». ∆ιότι η λέξη αυτή παραπέμπει σε ηρωισμούς κι όχι σε άλλα πράγματα.
Διαβάστε ακόμα:
