Τέσσερις μέρες πριν μπουν οι αντάρτες στη Δαμασκό και πέσει το καθεστώς Ασαντ, υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση στην Εκκλησία της Ελλάδος. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έκανε έκκληση για να ευαισθητοποιηθεί η διεθνής κοινότητα, μήπως και οι έχοντες την παγκόσμια εξουσία κινητοποιηθούν και προληφθεί η πτώση του καθεστώτος.
- Από την εφημερίδα Ορθόδοξη ΑΛΗΘΕΙΑ
Οι εξελίξεις έτρεξαν, ωστόσο, γρηγορότερα. Ο Ασαντ κατέφυγε στη Μόσχα, οι αντάρτες κατέλαβαν τη Δαμασκό και Αμερικανοί και Ρώσοι έμειναν παρατηρητές των εξελίξεων. Σκοπίμως, χωρίς αμφιβολία. Τη δυνατότητα να παρέμβουν την είχαν. Τη θέληση δεν είχαν.
Επί της ουσίας, κανένας από τους πολιτικούς ηγέτες δεν έσπευσε να προλάβει την αλλαγή σκυτάλης στην πολύπαθη Συρία.
Ανακλαστικά
Ο μόνος που έδειξε τα ανακλαστικά και μίλησε δημόσια για την κατάσταση στη Συρία και για να προληφθεί το κακό (για ποιο κακό, αλήθεια;) ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Μήτε ο Πατριάρχης Αντιοχείας μήτε ο Πατριάρχης Μόσχας μίλησαν. Ούτε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος που, όπως και να το κάνουμε, έχει μεγαλύτερη αρμοδιότητα. Πώς και υπήρξαν ανακλαστικά από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος;
Δεν αμφισβητείται η ευαισθησία του Αρχιεπισκόπου σε διεθνή ζητήματα. Έχει τοποθετηθεί πολλές φορές για όσα συμβαίνουν στη Συρία. Κυρίως όμως όσον αφορά τους πρόσφυγες που ταλαιπωρούνται από το 2011, που ξεκίνησε ο εμφύλιος.
Αυτή τη φορά, πληροφορούμαι, υπήρξε και παράκληση από παράγοντα που συνδέεται με την οικογένεια Ασαντ για δημόσια παρέμβαση. Μήπως και λειτουργήσει ως σανίδα σωτηρίας για την οικογένεια του Σύρου προέδρου.
Η παρέμβαση έγινε, ο Αρχιεπίσκοπος κινητοποιήθηκε, ο ρους της Ιστορίας εντούτοις δεν ανακόπηκε. Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Ιερώνυμος έδειξε την ευαισθησία του. Τώρα μένει να δούμε αν οι υπόλοιποι χριστιανοί ηγέτες του κόσμου δείξουν την ίδια ευαισθησία για την τύχη των ανθρώπων που είτε θα παραμείνουν στη Συρία είτε θα αναζητήσουν την τύχη τους στην Ευρώπη.
Παρασκήνιο
Στις ΗΠΑ υπάρχει η αδιαμφισβήτητη ικανότητα και εγνωσμένη παρουσία του «μπαμπά» κληρικού με τις διεθνείς επαφές, που χαίρει του σεβασμού του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου και της εκτίμησης του απερχόμενου πλανητάρχη Μπάιντεν. Αυτά για τον μπαμπά.
Γιατί ο γιος, που στις ΗΠΑ δεν έχει… σταυρώσει μεροκάματο, αναζητεί ρόλο και αρμοδιότητες στη φτωχή μας Ελλαδίτσα. Πλασάρεται, λένε, πως έχει στενότατες επαφές και πολύ καλές «άκρες» με τον φημολογούμενο νέο πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα Γκας Μπιλιράκη.
Ο απερχόμενος, βεβαίως, Τζορτζ Τσούνης, από την άλλη πλευρά, ούτε θέλει να τον ακούσει και να τον έχει στα πόδια του. Το πιο εκπληκτικό που είπε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού -και μου το διαβεβαίωσε άνθρωπος που το άκουσε με τα αυτιά του- ήταν πως ο μονάκριβος γιος του φάδερ έπρεπε να σπεύσει στην Ελλάδα, γιατί… διοργάνωνε τον μαραθώνιο της Αθήνας! Είπαμε να πούμε καμιά κουβέντα παραπάνω για να φτιάξουμε βιογραφικό, αλλά μέχρι και τον μαραθώνιο; Πάλι καλά που δεν πλασαρίστηκε ως σύγχρονος Φειδιππίδης…
