Πριν από μερικές μέρες, γνωστός επιχειρηματίας κάλεσε στο τηλέφωνο πρώην υπουργό της Ν.∆. για να του ευχηθεί για την ονομαστική του εορτή, και μοιραία η συζήτηση πήγε δι’ ολίγον στα πολιτικά. Σαμαρικός ο επιχειρηματίας, παρατήρησε «τι χάλια είναι αυτά, έχει γίνει η Ν.∆. Ποτάμι».
Θεωρούσε ότι ο συνομιλητής του, με βάση το ιδεολογικό προφίλ που έχει στην παράταξη, θα συμφωνούσε. Πριν προλάβει καλά καλά να αρθρώσει λέξη παραπάνω, ο πρώην υπουργός τον διέκοψε απότομα. «Όχι αυτά από το τηλέφωνο. Πρέπει να κλείσουμε τώρα» είπε. Και του το έκλεισε, χωρίς «καληνύχτα», στα μούτρα. Η σκηνή αυτή επαναλαμβάνεται σε παραλλαγές, με χίλιους τρόπους, μέσα στην παράταξη εδώ και καιρό. Στο υπουργικό συμβούλιο, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, στους κρατικούς αξιωματούχους, στα κομματικά στελέχη, σε δικαστές, σε μιντιάρχες και αναλυτές, σε ιεράρχες,σε τραπεζίτες, σε δημάρχους και περιφερειάρχες. Το προσωπικό οικονομικό τους συμφέρον σε συνδυασμό με την ανάγκη για καλές σχέσεις με το γκουβέρνο τούς οδηγεί στην απόκρυψη των συναισθημάτων τους και σε αλλαγή κοινωνικής συμπεριφοράς, υπό τον φόβο της πολιτικής δίωξης και της απώλειας του δημόσιου αξιώματος.
Αλλαγή κοινωνικής συμπεριφοράς σημαίνει «φοβάμαι να μιλήσω και να εκφράσω τις απόψεις μου ακόμη και ιδιωτικά». Σημαίνει «δεν εμφανίζομαι δημόσια μαζί σου, γιατί θα χαρακτηριστώ αντικαθεστωτικός». Σημαίνει «προτιμώ την αποζημίωση των 6.000 ευρώ από τη διαγραφή». Ή, ακόμη χειρότερα, σου ζητώ το κλασικό «μη με αναφέρεις», αν επικαλεστείς όσα σου λέω. Προ καιρού, υπάλληλος μεγάλης ∆ΕΚΟ, που ζήτησε επικοινωνία μαζί μου για ένα θέμα, μου έγραψε εκατό φορές να προστατέψω το όνομά του, γιατί «αυτοί είναι πιο εκδικητικοί και από το ΠΑΣΟΚ». Οδηγούμαστε, δηλαδή, στη δημοκρατία των ανωνύμων. Στη δημοκρατία του φόβου.
Στη δημοκρατία της καταπίεσης. «Αλλά σκέφτομαι, άλλα λέω, άλλα εννοώ». Τούτων δοθέντων, όταν διαβάζω πανηγυρικά ρεπορτάζ για το εξαιρετικό κλίμα που επικράτησε στη συνάντηση του πρωθυπουργού με τους βουλευτές του στο Μαξίμου και γνωρίζοντας τι λένε οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς στα καφέ του Κολωνακίου, ένα ρήμα ανακαλώ στη μνήμη: «συμπάσχω» μαζί τους. Όπως έλεγε και ο Κωστής Στεφανόπουλος, «χωρίς την υποκρισία θα διαλύονταν οι κοινωνίες»… Θα προσέθετα ταπεινά και «χωρίς το θάρρος». Είναι καταδικασμένες σε παρακμή οι κοινωνίες της σιωπής.
Διαβάστε ακόμα:
Προσυπογράφω κάθε λέξη του κ. Κοττάκη και τον συγχαίρω για το θάρρος του να λέει αλήθειες τις οποίες οι ”Σαμαρικοί” της δεκάρας δεν τολμούν να πουν για να μη χάσουν το μέλι της εξουσίας…
Ένοχη για εσχάτη προδοσία είναι όλη η ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας.
Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι ότι γίναν τάχα μου Ποτάμι και ψήφισαν τον νόμο για τους γκέυ.
Το πρόβλημα είναι ότι συναινούν μανιασμένα σε εθνικές εκχωρήσεις, υπηρετώντας μια ξεκάθαρη ατζέντα.
Το πρόβλημα είναι ότι έχουν συναινέσει σε φαινόμενα καθεστωτισμού και έχουν ψηφίσει βαριά αντιλαϊκά μέτρα, καταστρατηγώντας εθνικά και λαϊκά κεκτημένα.
Το πρόβλημα είναι ότι έχουν συναινέσει και συγκαλύψει βαριά εγκλήματα που έγιναν από Νεοδημοκράτες, με ευθύνες που ξεκινούν από τον ΠΘ και φτάνουν στο τελευταίο βίσμα.
Ο πρώην υπουργός που φοβάται να μιλήσει στο τηλέφωνο, δεν είναι διαφορετικός από τον καταδότη της Κατοχής που τρομαγμένος για το πετσί του, έπαιρνε κόσμο στον λαιμό του.
Ο πρώην υπουργός είναι συνένοχος και όχι θύμα.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ο καρκίνος της ελληνική κοινωνίας και του ελληνικού έθνους.
Ακόμη δεν έχετε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του κινδύνου.
στην πέριξ Κολωνακίου περιοχή, γιατί αν απομακρυνθούν δεν θα υποστούν μόνο λεκτικό μπούλινγκ.
Ἐκτὸς τῶν ὅπως τοὺς χαρκτηρίζετε, ἀγαπητὲ κ. Κοττάκη, ἐτοῦτοι εἶναι σύν τοῖς ἄλλοις καὶ παραβάτες τοῦ ὅρκου των, ἀλλά καὶ παραβάτες τοῦ Συντἀγματος.
Διότι σύμφωνα μὲ τὸ τελευταῖο (ἄρθρο 51 §2), οἱ Βουλευτὲς εἶναι ἐκπρόσωποι τοῦ ἔθνους καὶ ὄχι τῶν κομμάτων οὔτε τῆς προσωπικῆς των βολῆς.
Συνεπῶς εἶναι ἐπίορκοι καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξωπεταχτοῦν ἤ (προτιμητέο) νὰ ἐξωπετάξουν ὅσους τοὺς μετατρέπουν σὲ κοτέτσι καὶ ἑαυτοὺς κόττες.